Iago Castro
Señora:Vaia por diante que a liberdade de pensamento e de expresión é un dos valores que teño por esenciais e básicos para a dignidade humana. Logo entón, non entrarei a debater se vostede pode dicir ou non o que lle veña en gaña: claro que pode. Ademais, o ordeamento xurídico vixente só considera inviolábel e irresponsábel a figura do titular da xefatura do Estado, a cambio de imporlle a máis absoluta neutralidade. Pero a vostede non, polo que está amparada, coma os demais, polo artigo 20 da Constitución. Únome, pois, á defensa dos seus dereitos irrenunciábeis fronte aos que consideran que vostede non pode expresarse libremente.
Mais, onde hai liberdade de opinión, están as sementes do debate, do contraste de opinións que é a base da democracia representativa moderna. Acaba vostede de entrar, máis tarde que cedo, neste libre xogo. O silenzo mantido até agora mantívoa en certa medida a salvo da crítica, case por riba do ben e do mal. Pero parece que, coincidindo con este seu aniversario, decidiu apearse desta posición de privilexio e converterse, a estos efectos, nunha cidadá máis. Paréceme moi ben.
Entro, xa que logo, a expresar a miña opinión sobre as súas, ben entendido que non lin, nin penso ler, o libro en cuestión. Non me interesa colocar nas listas de best-sellers a unha xornalista que non me gusta en absoluto, máis alá das súas opcións relixiosas ou intelectuais. Mais a prensa foi escolmando estes últimos días algunhas das pérolas máis interesantes da súa disertación, parece que o máis destacábel no medio dun mar de intrascendencia. Descúbrese vostede como portadora dunhas conviccións relixiosas bastante conservadoras, non sei se amplificadas pola visión condicionada da súa interlocutora, como sabe membro dunha institución católica rabiosamente integrista. Dáme por pensar que, nunha casa como a súa, onde todo se calcula de forma milimétrica, esta elección non é casual, senón que responde a unha intención deliberada. Non sería desexábel que unha persoa que vive do erario público e que ostenta unha alta función representativa elixira, cando menos, un profesional algo máis neutral? O mesmo é aplicábel acerca dalgunhas das opinións expresadas: o matrimonio de persoas do mesmo sexo, o aborto nos tres coñecidos supostos ou a liberdade dos pais para escoller a educación dos seus fillos son dereitos aprobados polo mesmo Parlamento que, nos Orzamentos Xerais do Estado, asigna unha considerábel partida de millóns á súa casa para que asuma funcións representativas de todos, insisto, todos os cidadáns do Estado, independentemente da súa forma de pensar.
Por que, entón, ao abrigo dun teito que pagamos todos, se permite cargar de munción o arsenal ideolóxico dunha parte do espectro social? Non sería máis lóxico que, para opinar, renunciara a certos privilexios?
Estiven hai pouco tempo a carón do antigo Pazo Real grego, hoxe residencia, como ben di, do presidente da República. A min non me produciu náuseas, senón máis ben orgullo. Gústanme Grecia e os gregos. Son a cuna da democracia, que recuperaron despois dunha terríbel historia, e son os nosos socios na Unión Europea. A diferenza de nós, elixen ao seu xefe de estado. Isto non se deu na historia do Estado español máis ca en dúas ocasións: na I República, instituída en boa medida grazas aos excesos da desmesurada Sabela II e a súa corte dos milagres, tan ben retratada por Valle-Inclán, e durante a II República, que lle debemos á ineptitude de Afonso XIII e as súas camarillas. Son leccións da historia que a actual monarquía parecía ter aprendidas, ou iso críamos. Vexo que inicia vostede un camiño de desmitificación da institución monárquica que, cun pouco de sorte, nos axudará a conseguir a chegada da III República, esa que será, por fin, federal. Efharistó, miña señora.
Mais, onde hai liberdade de opinión, están as sementes do debate, do contraste de opinións que é a base da democracia representativa moderna. Acaba vostede de entrar, máis tarde que cedo, neste libre xogo. O silenzo mantido até agora mantívoa en certa medida a salvo da crítica, case por riba do ben e do mal. Pero parece que, coincidindo con este seu aniversario, decidiu apearse desta posición de privilexio e converterse, a estos efectos, nunha cidadá máis. Paréceme moi ben.
Entro, xa que logo, a expresar a miña opinión sobre as súas, ben entendido que non lin, nin penso ler, o libro en cuestión. Non me interesa colocar nas listas de best-sellers a unha xornalista que non me gusta en absoluto, máis alá das súas opcións relixiosas ou intelectuais. Mais a prensa foi escolmando estes últimos días algunhas das pérolas máis interesantes da súa disertación, parece que o máis destacábel no medio dun mar de intrascendencia. Descúbrese vostede como portadora dunhas conviccións relixiosas bastante conservadoras, non sei se amplificadas pola visión condicionada da súa interlocutora, como sabe membro dunha institución católica rabiosamente integrista. Dáme por pensar que, nunha casa como a súa, onde todo se calcula de forma milimétrica, esta elección non é casual, senón que responde a unha intención deliberada. Non sería desexábel que unha persoa que vive do erario público e que ostenta unha alta función representativa elixira, cando menos, un profesional algo máis neutral? O mesmo é aplicábel acerca dalgunhas das opinións expresadas: o matrimonio de persoas do mesmo sexo, o aborto nos tres coñecidos supostos ou a liberdade dos pais para escoller a educación dos seus fillos son dereitos aprobados polo mesmo Parlamento que, nos Orzamentos Xerais do Estado, asigna unha considerábel partida de millóns á súa casa para que asuma funcións representativas de todos, insisto, todos os cidadáns do Estado, independentemente da súa forma de pensar.
Por que, entón, ao abrigo dun teito que pagamos todos, se permite cargar de munción o arsenal ideolóxico dunha parte do espectro social? Non sería máis lóxico que, para opinar, renunciara a certos privilexios?
Estiven hai pouco tempo a carón do antigo Pazo Real grego, hoxe residencia, como ben di, do presidente da República. A min non me produciu náuseas, senón máis ben orgullo. Gústanme Grecia e os gregos. Son a cuna da democracia, que recuperaron despois dunha terríbel historia, e son os nosos socios na Unión Europea. A diferenza de nós, elixen ao seu xefe de estado. Isto non se deu na historia do Estado español máis ca en dúas ocasións: na I República, instituída en boa medida grazas aos excesos da desmesurada Sabela II e a súa corte dos milagres, tan ben retratada por Valle-Inclán, e durante a II República, que lle debemos á ineptitude de Afonso XIII e as súas camarillas. Son leccións da historia que a actual monarquía parecía ter aprendidas, ou iso críamos. Vexo que inicia vostede un camiño de desmitificación da institución monárquica que, cun pouco de sorte, nos axudará a conseguir a chegada da III República, esa que será, por fin, federal. Efharistó, miña señora.
0 comentários :
Danos a túa opinión