Xosé Manuel PachoPolo río que nos leva sigo afondando no universo Bolaño, e fico cada vez máis engaiolado por 2666, a verdade é que é unha obra xenial e toda unha aprendizaxe sobre a creación. Vou volver ler Moby Dick para estudar a súa construción narrativa, lémbrame a iso.
O amigo Rubén apuntou un detalle tremendamente interesante para a creación: a visión que ten o lector é de atrás para adiante. Porén, o creador non ten porque construir a historia de atrás para adiante, pode mesmo facelo ao revés. Semella unha obviedade porque segundo el, eu fágoo así, pero non tiña conciencia. Noutras palabras, dinme que un amigo meu foi afillado de Benedetti, porque os pais emigraran alí, e coñecéronse por un irmán del fixeron boas migas e iso, padriño-afillado.
A historia dun home que se vai da Galiza por necesidade e porque quería casar cunha prima carnal, de xeito que se foron xuntos e casáronse en Uruguay e tivo que escapar a Venezuela durante a ditadura e fíxose amigo de Benedetti, e coñeceu a H. Chavez cando tiña 20 anos en Venezuela porque eran veciños. Casáronse polo civil e volveron pero como era o ano 74, só se recoñecían os matrimonios relixiosos... Unha historia increíbel. Contada así vai por camiños descoñecidos salvo para o que a conta que sabe moi ben por onde vai ir.
Así Bolaño vai levando ao lector por camiños que semellan alonxados e que converxen de xeito xenial. Que grande romancista.
Entrementres cae outra Constitución a de Sri Lanka e cánsome de traducir do inglés para aprender que se fan as cousas ben en calquera lugar do mundo. Crúzase o despacho e as súas grandes miúdezas e o traballo sobre Vicente Risco e as Vangardas que xa me está levando máis tempo do debido. Pero é que Risco é tan interesante.
Haberá a día de hoxe no noso universo cultural algún Risco, algún Castelao? Rosalías xa se sabe que non aínda que a moitas tentan parecelo. Fáltalles a esencia, o desacougo, a instalación cultural, a humildade de saberse como Kafka, como o propio bolaño, insignificantes. Se cadra hai algunha Rosalía agochada. O futuro haberá de descubrila, o futuro que nos leva...
Imaxe: MXM
O amigo Rubén apuntou un detalle tremendamente interesante para a creación: a visión que ten o lector é de atrás para adiante. Porén, o creador non ten porque construir a historia de atrás para adiante, pode mesmo facelo ao revés. Semella unha obviedade porque segundo el, eu fágoo así, pero non tiña conciencia. Noutras palabras, dinme que un amigo meu foi afillado de Benedetti, porque os pais emigraran alí, e coñecéronse por un irmán del fixeron boas migas e iso, padriño-afillado.
A historia dun home que se vai da Galiza por necesidade e porque quería casar cunha prima carnal, de xeito que se foron xuntos e casáronse en Uruguay e tivo que escapar a Venezuela durante a ditadura e fíxose amigo de Benedetti, e coñeceu a H. Chavez cando tiña 20 anos en Venezuela porque eran veciños. Casáronse polo civil e volveron pero como era o ano 74, só se recoñecían os matrimonios relixiosos... Unha historia increíbel. Contada así vai por camiños descoñecidos salvo para o que a conta que sabe moi ben por onde vai ir.
Así Bolaño vai levando ao lector por camiños que semellan alonxados e que converxen de xeito xenial. Que grande romancista.
Entrementres cae outra Constitución a de Sri Lanka e cánsome de traducir do inglés para aprender que se fan as cousas ben en calquera lugar do mundo. Crúzase o despacho e as súas grandes miúdezas e o traballo sobre Vicente Risco e as Vangardas que xa me está levando máis tempo do debido. Pero é que Risco é tan interesante.
Haberá a día de hoxe no noso universo cultural algún Risco, algún Castelao? Rosalías xa se sabe que non aínda que a moitas tentan parecelo. Fáltalles a esencia, o desacougo, a instalación cultural, a humildade de saberse como Kafka, como o propio bolaño, insignificantes. Se cadra hai algunha Rosalía agochada. O futuro haberá de descubrila, o futuro que nos leva...
Imaxe: MXM
0 comentários :
Danos a túa opinión