Fermín Bouza
Feijóo acusa de radicais aos seus críticos. Que cousa máis absurda e que perda de tempo e de sentido común. É obvio que non é así, e abonda con saír á rúa e falar coa xente, ou ler dentro dos arquivos das enquisas ou, sinxelamente, pensar un pouco nisto, para concluír que aqueles que apoian unha redución de galego (que está reducido xa desde hai séculos, reducido, reprimido e até prohibido en múltiples usos) son moi pouca xente.
O problema é que a xente que non é así e non desexa esa redución do galego que o PP propicia (ollo con este partido, agora que ten algunhas opcións de gañar eleccións en diversos lugares: o PP é, na actualidade, un partido fortemente radicalizado) está afeita a non facer nada pola súa lingua e deixar facer con certo senequismo agardando que as cousas se arranxen "polo seu propio peso", como a lei da gravidade daquel sarxento do conto.
Pero esa boa xente que non deixaría que a súa lingua se perdese, e que é de dereita ou de esquerda, segundo e como, comeza agora a verlle as orellas ao lobo. E esa xente, a señora María do estanco, Carmiña a do quiosco, Vanesa a ATS, Don Agapito o avogado, etc., son aos que Feijóo chama radicais, un Feijóo que pon cara de bo pero que non parou de chamar corruptos aos seus adversarios políticos, aos que agora tamén chama radicais e non se que insinuacións máis. Non é tolerable, pero expresa un certo desaxuste político, coma se non entendese o que lle rodea e coma se se atopase moi estraño e moi distante na súa cadeira de brazos de mando. Un episodio de autoextrañamiento no que Feijóo descóbrese de súpeto a si mesmo como un político da desesperanza (é o que é exactamente neste momento), e debe improvisar descualificacións dos seus adversarios, o que o fai aínda máis desesperanzado e incapaz.
Incapaz, digo, de chegar a acordos e de pechar este proceso da lingua de forma cabal e aceptable para todos. Non o sabe facer, non o quere facer: el cultiva unha imaxe aceptable no Madrid-fortaleza de Esperanza Aguirre, e esa imaxe pasa por facer o que está a facer, ao que lle axuda a pura extrema dereita reclamándolle mil cousas que din prometeu, e o que fan é resituarlo nun centro do que realmente está moi afastado. Feijóo é un político típico da dereita histórica española, e non vai máis aló diso. Pode facer movementos para recapturar algo do espazo central, pero sempre serán movementos de imaxe, de superficie, a súa política coa nosa lingua é radical, extrema.
O problema é que a xente que non é así e non desexa esa redución do galego que o PP propicia (ollo con este partido, agora que ten algunhas opcións de gañar eleccións en diversos lugares: o PP é, na actualidade, un partido fortemente radicalizado) está afeita a non facer nada pola súa lingua e deixar facer con certo senequismo agardando que as cousas se arranxen "polo seu propio peso", como a lei da gravidade daquel sarxento do conto.
Pero esa boa xente que non deixaría que a súa lingua se perdese, e que é de dereita ou de esquerda, segundo e como, comeza agora a verlle as orellas ao lobo. E esa xente, a señora María do estanco, Carmiña a do quiosco, Vanesa a ATS, Don Agapito o avogado, etc., son aos que Feijóo chama radicais, un Feijóo que pon cara de bo pero que non parou de chamar corruptos aos seus adversarios políticos, aos que agora tamén chama radicais e non se que insinuacións máis. Non é tolerable, pero expresa un certo desaxuste político, coma se non entendese o que lle rodea e coma se se atopase moi estraño e moi distante na súa cadeira de brazos de mando. Un episodio de autoextrañamiento no que Feijóo descóbrese de súpeto a si mesmo como un político da desesperanza (é o que é exactamente neste momento), e debe improvisar descualificacións dos seus adversarios, o que o fai aínda máis desesperanzado e incapaz.
Incapaz, digo, de chegar a acordos e de pechar este proceso da lingua de forma cabal e aceptable para todos. Non o sabe facer, non o quere facer: el cultiva unha imaxe aceptable no Madrid-fortaleza de Esperanza Aguirre, e esa imaxe pasa por facer o que está a facer, ao que lle axuda a pura extrema dereita reclamándolle mil cousas que din prometeu, e o que fan é resituarlo nun centro do que realmente está moi afastado. Feijóo é un político típico da dereita histórica española, e non vai máis aló diso. Pode facer movementos para recapturar algo do espazo central, pero sempre serán movementos de imaxe, de superficie, a súa política coa nosa lingua é radical, extrema.
Said
Creo que a pregunta ten unha resposta clara: SI. Feijóo é un radical. Deixar o estado autonómico nas mans destes políticos neocentralistas é un auténtico suicídio.