María Xosé Lamas.-
“Ola, que tal?” Saudaba ao Golpe cada vez que poñía os pás na súa casa. “Sabrosita y sin sal”, respondía. Lembro que a cada palabra ou frase que xurdía na desenfadada conversa era contestada, coma se dun responsorio se tratase,cunha cantiga. Para min fíxose tan habitual que non concibía parolar con el sen que a música estivera presente.
Pero non foi até mociña, xa universitaria, cando comecei a ser consciente da riqueza que este home posuía. Conseguín gravar moitas das pezas que sempre lle oíra nunha cinta de casete e gardeina como ouro en pano, coma un tesouro que hoxe, por máis que busco, son incapaz de atopar. Menos mal que conservo na memoria unha boa cantidade das cancións e algunhas até por escrito, de xeito que só con lelas aparece a música agromando do cerebro para adobiar esas manuscritas letras: cancións de sega aprendidas en Castela, a roda da tasca, parrafeos romances, coplas e algunhas compostas por el mesmo que adecuaba a algunha música coñecida.
No seu haber non só había música vocal, senón tamén instrumental. El nunca aprendera a tocar a gaita, pero bailara ao son dela moitas veces. O máis parecido que tivera na casa era outro instrumento musical de vento pero de altura indeterminada, un corno de vaca que facía soar cando traballaba no monte, cavando a roza ou collendo toxos, co que avisaba á súa dona, Remedios, de que rematara e ía camiño da casa.
Pero como as súas inquedanzas musicais eran moitas, un día probou a construír un punteiro con madeira de buxo tratando de afinalo (de oído) o mellor posíbel. A verdade é que a escala non estaba moi lograda, soaba a música “atonal” máis que por falta dunha estrutura tonal, polo feito de que os seus tons non gardaban a relación necesaria para seren considerados unha escala. Mais el tocábao e procuraba facelo cun ritmo que lembraba o da xota ou a muiñeira, aínda que a melodía fora irrecoñecíbel. Non obstante, estou segura de que el oía outros sons que eu non chegaba a percibir.
Seguirei na pescuda da cinta gravada Para recuperar as súas cantigas. Hoxe, cada vez que canto “Sus ojos se cerraron…”, vello tango do que os dous gustabamos, non deixo de emocionarme e sentir como se me mollan os ollos... “…el mundo sigue andando/ su boca que era mía ya no me besa más/ Se apagaron los ecos de su reir sonoro/ Es cruel este silencio que me hace tanto mal…”
Grazas a ti, tío José, Padriño, eu nunca vivirei en silenzo.
Pero non foi até mociña, xa universitaria, cando comecei a ser consciente da riqueza que este home posuía. Conseguín gravar moitas das pezas que sempre lle oíra nunha cinta de casete e gardeina como ouro en pano, coma un tesouro que hoxe, por máis que busco, son incapaz de atopar. Menos mal que conservo na memoria unha boa cantidade das cancións e algunhas até por escrito, de xeito que só con lelas aparece a música agromando do cerebro para adobiar esas manuscritas letras: cancións de sega aprendidas en Castela, a roda da tasca, parrafeos romances, coplas e algunhas compostas por el mesmo que adecuaba a algunha música coñecida.
No seu haber non só había música vocal, senón tamén instrumental. El nunca aprendera a tocar a gaita, pero bailara ao son dela moitas veces. O máis parecido que tivera na casa era outro instrumento musical de vento pero de altura indeterminada, un corno de vaca que facía soar cando traballaba no monte, cavando a roza ou collendo toxos, co que avisaba á súa dona, Remedios, de que rematara e ía camiño da casa.
Pero como as súas inquedanzas musicais eran moitas, un día probou a construír un punteiro con madeira de buxo tratando de afinalo (de oído) o mellor posíbel. A verdade é que a escala non estaba moi lograda, soaba a música “atonal” máis que por falta dunha estrutura tonal, polo feito de que os seus tons non gardaban a relación necesaria para seren considerados unha escala. Mais el tocábao e procuraba facelo cun ritmo que lembraba o da xota ou a muiñeira, aínda que a melodía fora irrecoñecíbel. Non obstante, estou segura de que el oía outros sons que eu non chegaba a percibir.
Seguirei na pescuda da cinta gravada Para recuperar as súas cantigas. Hoxe, cada vez que canto “Sus ojos se cerraron…”, vello tango do que os dous gustabamos, non deixo de emocionarme e sentir como se me mollan os ollos... “…el mundo sigue andando/ su boca que era mía ya no me besa más/ Se apagaron los ecos de su reir sonoro/ Es cruel este silencio que me hace tanto mal…”
Grazas a ti, tío José, Padriño, eu nunca vivirei en silenzo.
0 comentários :
Danos a túa opinión