Non somos un grande exemplo de boa conduta os seres humanos, aínda que os hai desa clase, pero son os xustos para facernos rir aos malos, que somos os demais. Boa parte da cidadanía clama para que se bote a algúns irregulares, xentes sen traballo e sen nada que piden un lugar ao sol, pero silencian as corrupcións múltiples dos políticos, ou non as teñen en conta.
Tras a guerra civil, moitas persoas de ideas republicanas que estaban máis ou menos fuxidas foron denunciadas polos seus amigos, veciños, coñecidos... e paseadas ou executadas regularmente. Moitos cregos andaron nestas e outras cousas semellantes. Unha vez coñecín a un que se deleitaba contándome os fusilamentos aos que asistía e como os roxos non se arrepentían dos seus pecados para que lles dera a extremaunción.
No franquismo algúns cidadáns tamén denunciaban á policía aos seus coñecidos que andaban en movidas políticas. Aínda duran a día de hoxe os apoloxetas dos alzados contra a vontade popular (un candidato á alcaldía d´A Coruña é gran admirador de Millán Astray, o de "morra a intelixencia e viva a morte").
Facíame estas reflexións lendo un artigo de Suso deToro en El País-Galicia (Madrugada de setembro) que lembra algunhas destas cousas, e como a xente que apoiaba ao réxime facíao desvalorizando aos activistas. Isto vivímolo así, directamente, conxugando o intento de chegar máis lonxe e a soidade que ás veces che ofrecían os que debían ser máis propicios. Vivimos estas cousas en diversos graos de gravidade: tivemos compañeiros delatores, xentes que se facían pasar por antifascistas, xentes que usaron o seu poder grande ou pequeno tras a morte de Franco para ir, precisamente, contra os antifascistas. Xentes que chegaron ao poder de mans de UCD, PP ou PSOE e comportáronse en todos os seus actos como xentes do vello réxime, mesmo con actividades encamiñadas a marxinar aos demócratas, aos que moitos deles consideraban os seus inimigos.
Moitos seguen aí, e nós coñecémolos. Forma parte dun memorial non escrito que sempre vai connosco. Foi todo moi duro, pero o cambio foi a mellor, aínda que lonxe (tan lonxe!) dos mínimos soñados. Se eu contase as miñas impresións fundadas sobre eventos e persoas daquel tempo tería que contalas alongando o relato até o día de hoxe: ese continuo, no que viviron a pracer as xentes máis sinistras, aínda segue sen rachar.
E tivemos que ver a auténticos ignorantes ocupar praza de sabios nos ministerios máis próximos ao noso traballo, e desde alí reprimir ou bloquear á xente máis decente e mellor preparada. E vimos a xentes sen maior vergoña histórica presumir do seu pasado antifranquista. Cando pensas en todo iso é inevitable que se che coloree a cara de vergoña allea. E a saúde que non falte.
Tras a guerra civil, moitas persoas de ideas republicanas que estaban máis ou menos fuxidas foron denunciadas polos seus amigos, veciños, coñecidos... e paseadas ou executadas regularmente. Moitos cregos andaron nestas e outras cousas semellantes. Unha vez coñecín a un que se deleitaba contándome os fusilamentos aos que asistía e como os roxos non se arrepentían dos seus pecados para que lles dera a extremaunción.
No franquismo algúns cidadáns tamén denunciaban á policía aos seus coñecidos que andaban en movidas políticas. Aínda duran a día de hoxe os apoloxetas dos alzados contra a vontade popular (un candidato á alcaldía d´A Coruña é gran admirador de Millán Astray, o de "morra a intelixencia e viva a morte").
Facíame estas reflexións lendo un artigo de Suso deToro en El País-Galicia (Madrugada de setembro) que lembra algunhas destas cousas, e como a xente que apoiaba ao réxime facíao desvalorizando aos activistas. Isto vivímolo así, directamente, conxugando o intento de chegar máis lonxe e a soidade que ás veces che ofrecían os que debían ser máis propicios. Vivimos estas cousas en diversos graos de gravidade: tivemos compañeiros delatores, xentes que se facían pasar por antifascistas, xentes que usaron o seu poder grande ou pequeno tras a morte de Franco para ir, precisamente, contra os antifascistas. Xentes que chegaron ao poder de mans de UCD, PP ou PSOE e comportáronse en todos os seus actos como xentes do vello réxime, mesmo con actividades encamiñadas a marxinar aos demócratas, aos que moitos deles consideraban os seus inimigos.
Moitos seguen aí, e nós coñecémolos. Forma parte dun memorial non escrito que sempre vai connosco. Foi todo moi duro, pero o cambio foi a mellor, aínda que lonxe (tan lonxe!) dos mínimos soñados. Se eu contase as miñas impresións fundadas sobre eventos e persoas daquel tempo tería que contalas alongando o relato até o día de hoxe: ese continuo, no que viviron a pracer as xentes máis sinistras, aínda segue sen rachar.
E tivemos que ver a auténticos ignorantes ocupar praza de sabios nos ministerios máis próximos ao noso traballo, e desde alí reprimir ou bloquear á xente máis decente e mellor preparada. E vimos a xentes sen maior vergoña histórica presumir do seu pasado antifranquista. Cando pensas en todo iso é inevitable que se che coloree a cara de vergoña allea. E a saúde que non falte.
0 comentários :
Danos a túa opinión