Para Daniel

David Otero.-*

Velaí que polo ando amargo do noso pobo do galego neste xaneiro, entre brétemas, humidades e outras lindezas, imos cohabitando (din os meus de cerca “ ímola virando”) para sufrir un ben de calafríos e suores saídos de chulerías, decretos, leis, asemade de desánimos e resignacións. Velaí que desa maneira do silencio facemos un olvido xigante, comunal e doloroso, e así no escoite de triunfalismos estúpidos (e mesmo nalgúns casos invocando modernidades sen baseamento algún ou liberdades indescifrables que nos poñen dos nervios) pasamos por alto, así… ao chulo, o recordo que debese ser colectivo e popular (sentido e auténtico) , tan obrigado, a Daniel de Rianxo e Castelao de Galiza. Aínda que convén clarexar que do primeiro chamo, o de Daniel de Rianxo como así o facía Manuel María, ese non caerá en olvido, pois desde o chamo a Galiza do BNG moitas galegas e moitos galegos concorrerán na vila berce do noso referente nacional; o cal, especialmente e sen poñer a ninguén de lado; xunto con Alexandre Bóveda constitúen os nomes que , de sentilos a verdade, a nosa determinación percorrería a toda tensión polos nosos corpos aflorando indiscutible a nosa forte identidade, pois non se pode falar de Galiza e nin mesmo desta autonomía tan anana e cutre , recortada a odio manifesto e malas ideas que sufrimos, sen invocar , repito que moi en especial, en alto, claro e a exemplo os nomes de Castelao e Bóveda.

O día sete deste xaneiro que xa vai a medre cúmprense sesenta e un anos da morte de Daniel Castelao e este noso pobo do galego, as súas institucións responsables de o gobernar e un bo monto de colectivos, non deberían deixar pasar por alto este recordo (que así sería a testemuña dunha animosa celebración) para cumprir coa obriga política e moral (popular) de difundir (que sería recoñecer) a figura e obra de Daniel.

Tamén ben podería ser esta a data da vella aspiración , pero hai que seguir a agardar, a propícia para establecer de vez os espazos de propiedade civil e popular ( poño por caso un e irrenunciable o do Panteón de Galegos Ilustres, onde alí sentíndonos donos, partícipes dos nosos bens, darmos honra aos nosos esgrevios, tan responsables, homes e mulleres que nos precederon e que nos aportaron os baseamentos, os argumentos fundamentais, non sen dolor, nin sufrimento, roubándolles a vida, que nos definen e determinan , para a mans comunais e no orgullo da humildade do que somos, poder declararnos a todo sentir: GALEGAS E GALEGOS ).

Danos dolor, mágoa e carraxe, pero ollo que tamén debese ser un estímulo a traballar por mellores tempos e logros, esta falla de responsabilidade institucional e corporativa a de non abrir a Galiza, ao noso pobo do galego, a figura de Daniel Castelao e así fundamentalmente a ando comprensivo entender ( e descubrir felizmente) que somos membros de pobo e nación a irmos e agardando a verdadeira consolidación de sermos nós. E así a cada paso de progreso nunca termos que negar a ninguén, xa que canto máis nós… máis recoñecemento aos outros e niso respecto pleno.

Os tempos aínda non son chegados, andan a mal ir e vir, pero seguiremos a compás de traballo e responsabilidades na nosa construcción de pobo de noso. Iso sen dúbida no referente de Castelao e a toda voz afirmando: SEMPRE EN GALIZA.

*Da reitora da Fundación Castelao

7 de xan. de 2011

0 comentários :

Danos a túa opinión