República

Bruno Marcos.-

Que sorprendente ler a chegada da segunda república escrita por Pla a pé de rúa, tan distinta daquela narración disparatada do conde de Foxá. Resalta Pla como os libros que leu tan argumentados con que España fora, era e sería, até pola paisaxe, unha monarquía quedáronse obsoletos da mañá á noite.

«Sento -di- nunha cadeira de brazos do hall e non sei por que razón, quizá polo propio cansazo, penso nos libros que lin sobre España, libros que, segundo aseguráronme eran bos, elaborados polos máis agudos observadores, nacionais e estranxeiros, deste país.


»En xeral, todos estes libros din o mesmo. España, din estes papeis, é unha cousa inmóbil. A monarquía é unha cousa eterna. A duración desta monarquía está garantida, primeiro, polo Exército e a Mariña, que é unha chave intocable. Logo polo latifundismo do sur, de Andalucía e Estremadura. Logo, pola Igrexa católica, apostólica e romana, pola que os españois senten unha adoración viva, activa, pintoresca e indispensable. Logo, porque o diñeiro é monárquico. Logo aínda, porque a industrialización é incipiente, porque a orde pública é fácil e porque a clase media é rabiosamente monárquica... E gran parte do pobo, tamén...


»Agora ben, no día de hoxe, 14 de abril, todas as impresionantes columnas do templo inmóbil derrubáronse. [...] Como envelleceron os observadores de España! O día de hoxe converteunos en insoportables gagás.»

Pásanos agora o mesmo, argumentados para que nada cambie, entre todo, a monarquía, até coas súas astracanadas de estúpidos xenros e amantes ridículas. Estamos secuestrados pola transición. Ouvimos aos mozos loar o papel do rei no 23 F que lles contaron e repiten como un mantra pero non saben nada da historia política de España, das leas nos que unha familia francesa de monarcas meteu a este país, os mil enganos e burlas ao seu pobo e que a guerra civil non é "a guerra civil" senón que houbo tres antes e moi sanguentas e que despachan con pinturero nome de "carlistas" nas que eles foron os instigadores.

Que vai facer o rei pregúntanse as xentes, pero o que hai que dicir é que imos facer co rei. Hai que xubilalo, coma se queren con honras de heroe nacional, pai da patria ou elixido o espírito santo, -tróuxonos a democracia (faltaría máis)- e no transo da sucesión, non reformar a constitución senón facer outra completa con todo o que pedimos, na cal, ademais, se se poñen pesados, que se someta á vontade popular a propia monarquía, a ver se teñen o callo de tentar perpetuarse por aclamación popular.