Spanish movie

César Reis Alveiros.-

De rodar Danny Boyle, e xa non digamos Steven Spielberg, a historia do debate de investidura á que asistimos nas últimas dúas semanas, o final tería sido outro moi diferente. Por desgraza, non puido ser e, se teñen un pouco de paciencia, tentarei explicar por que as cousas aconteceron do xeito que puidemos comprobar.

Que a vida non é máis ca unha representación, iso sabémolo todos desde Platón. Unha representación na que nós somos os personaxes. Non en balde a palabra “persoa” significa, na súa etimoloxía, “máscara”. Ser persoa é porse a máscara, representar o papel que nos foi asignado. De non ser así, o mundo sería un lugar moito menos habitable do que ás veces xa é. Por iso, analizar a vida coma se fose unha obra de ficción é o único xeito de entendela, aínda que iso nos leve a comprobar como unha boa historia, pode malograrse por un final inadecuado.

A trama á que asistimos nestas dúas semanas semellaba prometedora. Había un pouco de todo: golpes de guión de chiscadela shakespeareana, como cando Pedro Sánchez cualificou na SER de “mascarada” a enquisa interna de Podemos (teatro dentro do teatro); xiros imprevistos, como o monólogo calderoniano de Pablo Iglesias nas redes botándose a un lado; e, sobre todo nesta última semana, tras o fracaso da primeira votación, coa tensión in crescendo de cara ao momento climático do día 25, frases impagables que pretendían rebaixar a tensión, como cando, tras a intervención de dúas horas de Pedro Sánchez no Congreso, un deputado da formación violeta concluíu que o presidente só dixera a palabra “Podemos” dúas veces “e unha era do verbo poder”.

As esceas finais, a propia sesión de investidura do día 25, estiveron cheas de reminiscencias ao mellor teatro clásico e ao cinema xudicial, desde Antígona até Matar a un ruiseñor. Cada un dos personaxes representou con enorme corrección o papel que lle tocaba. Casado cos seus argumentos de opereta que parecía recitar de memoria como o alumno aplicado que sobe á palestra: ETA, Venezuela… Rivera enseñoreándose como líder da dereita e principal defensor dos intereses dunha clase media vapuleada polos bancos que o defenden a el. Abascal, digno de Beckett, citou a Unamuno para propor todo o contrario do que pensaba o ilustre bilbaíno. Iglesias, correcto coma sempre, metido no seu papel de personaxe grave de tinguiduras tráxicas, tentando dar un xiro imprevisto á trama no derradeiro intre. Pero o verdadeiro protagonista da escea, sobre o que recaeu todo o peso da acción e ao que máis quere a cámara (todo hai que dicilo), foi Pedro Sánchez. Mentres debullaba o seu discurso daba igual o que dixese, a nosa mente recreaba en diferentes flash back os pasos da traxectoria do seu personaxe: como, téndoo todo en contra (mesmo aos seus), foi capaz de renunciar e entregar a súa praca ao comisario xefe para logo rexurdir das súas cinzas até chegar ao momento actual.

Cando en 2008 Danny Boyle (director de clásicos como Trainspotting) estreou Slumdog Millionaire, unha dura película sobre a pobreza na India, algúns críticos españois atacárona polo que cualificaron como un final excesivamente brando e compracente. Hai no cinema español, na crítica e, atreveríame a dicir que no público, unha querenza especial polos finais desgraciados. A historia á que asistimos estes días merecía un final feliz. Non hai nada de malo nos finais felices. Quen escribiu esta trama debería ver máis cinema anglosaxón. Debería ver a película de Danny Boyle. Ou mellor aínda, o biopic Lincoln, rodado en 2012 por Steven Spielberg. Debería comprobar como unha historia de enredo político que termina cunha votación pode, malia todo, ter un final feliz e deixar ao espectador reconfortado cando abandona a sala de proxección.

E din que aínda nos agarda unha segunda parte en setembro. Mellor non pensar no tópico relacionado coa segundas partes se non queremos botarnos a tremer.

26 de xul. de 2019

0 comentários :

Danos a túa opinión