Adeus a Leopoldo Pomés

Redacción.- O artista Leopoldo Pomés finou onte en Girona aos 87 anos. Presentou a súa primeira exposición, non exenta de polémica, na Galería Layetana de Barcelona no ano 1955, despois de relacionarse cos membros do grupo Dau ao Set, integrado por Antoni Tàpies, Joan Brossa ou Modest Cuixart. En 2018 foi merecedor do Premio Nacional de Fotografía.

Naceu en Barcelona en 1931 e a súa primeira cámara, tal e como informa Efe, adquiriuna en 1946, aprendendo o oficio de forma autodidacta. No ano 1961 creou, xunto a Karin Leiz, que foi a súa esposa e artífice das icónicas «burbullas» dos seus anuncios de Freixenet, os Estudos Pomés e comezou a dedicarse ao cinema e á publicidade. En 1965, asociouse con Leopoldo Rodés e creou Tempo, desde onde se xeraron imaxes tan inesquecibles como a amazona de Terry nunha praia ou en plena praza San Marcos de Venecia.

O pasado día 11 de xuño, na presentación do seu libro de memorias, Non era pecado (Tusquets/Edicions 62), comentou que para el o máis importante na vida sempre foi «mirar» e non escondeu que co paso dos anos gustáballe aínda máis.

Hedonista e curioso irredento, pertencente á denominada Gauche Divine, que tan ben retratou, foi premiado en 1965 no Festival de Cine Publicitario de Cannes e en Venecia seis anos despois. No ano 1982 participou nunha exposición xunto a outros grandes da fotografía como Catalá-Roca, Xavier Miserachs e Oriol Maspons, e tamén se encargou das cerimonias de apertura do Mundial de Fútbol en Barcelona onde, consideraba, viviu o momento «máis acojonante» da súa vida, porque a pomba que se soltou alí, nos ensaios previos sempre se caía ao chan, pero o día da inauguración «saíu todo perfecto e a Pelei, que estaba no palco, saltáronselle as bágoas».

Uns anos máis tarde, en 1995, expuxo a súa serie Touros, en ARCO e no Centro Andaluz da Fotografía e en 1997 organizouse unha gran retrospectiva da súa obra no Palau da Virreina de Barcelona, mentres que en 2015, Julià Guillamon comisarió outra mostra na Pedrera, a través dun percorrido de 140 imaxes, moitas delas inéditas.

Tamén expuxo noutros centros como o Círculo de Belas Artes de Madrid (2001), a Galería Michael Hoppen (2010), a Fundación Foto-Colectania (2012) e a Canle de Isabel II en Madrid (2015).

As súas obras poden verse nas coleccións do Instituto Valenciano de Arte Moderna, o Museu Nacional d'Art de Catalunya, o Museu d'Art Contemporani de Barcelona, o Museu Tèxtil i d'Indumentària de Barcelona, o Centro Andaluz da Fotografía (Almería) e a Michael Hoppen Gallery de Londres, entre outros.

As súas instantáneas ilustraron libros como As Fiestras, de R.M Rilke, e Gaudí, arquitectura de anticipación. Por outra banda, ao longo da súa vida recibiu varios premios e recoñecementos como a Medalla de Ouro ao Mérito Artístico do Concello de Barcelona, o Premio de Artes Plásticas da Generalitat de Cataluña en 1998 e a Creu de Sant Jordi en 1999. Ademais, era membro de honra da Academia do Cine Catalán.

Encantado de formar parte da letra dunha canción do seu admirado Joan Manuel Serrat, Conillet de vellut, e feliz por ter cumprido os seus soños de traballar con algúns dos seus ídolos como Gene Kelly, hai unhas semanas confesaba cal era a súa mellor fotografía.

A influencia dixitla, na súa opinión, convertiu «a fotografía en pornografía», pero tampouco ocultaba que a súa neta lle fixo unha fotografía moi boa co móbil, que cualificaba de «aparello sinistro». «¿Que farían hoxe Man Ray e Cartier Bresson con estes aparellos diabólicos?», preguntábase ás veces.