As librarías máis fermosas do mundo

Mario Paz González.-

O universo é un inmenso libro, dicía o antigo sabio árabe Ibn Arabi, pero, ao mesmo tempo, podería engadirse, entre todos os libros sosteñen o universo, como na biblioteca de Babel borxiana. Tratar de imaxinar un mundo sen eles resulta tarefa ardua e imposible. Mesmo antes de que o ser humano fose capaz de transcribir os seus pensamentos con logogramas ou grafemas en táboas de arxila, de madeira ou de cera, en papiros, placas de óso ou peles curtidas, os libros xa estaban aí, agardando a ser escritos, rexistrados no recordo daqueles que relataban ou escoitaban historias transmitidas oralmente ou a través das pinturas rupestres. Mesmo nun mundo apocalíptico como o creado por Ray Bradbury en Fahrenheit 451, onde os libros son perseguidos para ser queimados, eles seguen existindo, como nas orixes, a través de persoas encargadas de mantelos vivos na súa memoria e transmitilos a outros. Mesmo nunha época como a actual, na que chegou a falarse da morte do formato impreso, substituído polos novos soportes dixitais, o libro tradicional demostrou a súa fortaleza máis que nunca. Aínda que convén lembrar que esoutros formatos (e-books, audiolibros…) non deixan de ser tamén libros, á fin e ao cabo.


Se cadra por iso, a nova do peche dunha libraría sempre é unha mala nova. A difícil adaptación ás tecnoloxías dixitais, a subida do prezo dos alugueres, a competencia das grandes superficies, a xubilación dos propietarios sen que haxa un relevo xeracional… Estas son algunhas das razóns que adoitan esgrimirse cando se trata de explicar o recente peche en 2019 de locais históricos como a libraría médica Moya, na rúa Carretas de Madrid, ou a libraría Andel, en Vigo, por citar dúas significativas. Pero, por riba delas, a min e a muitos outros, o que nos doe, é o peche da libraría Segrel en Vilalba. Como dicía Arturo Gómez do Iescha nas redes sociais, Segrel era a derradeira libraría (exclusivamente libraría) que quedaba na vila trala desaparición, a finais dos oitenta, da de Carmiña da Ponte. O seu peche agora, por xubilación do propietario, déixanos un pouco orfos a todos. 


Con certa frecuencia, en moitas das miñas visitas a Vilalba, deixábame caer por Segrel para facerme con algúns libros, sobre todo, de literatura galega. Alí, e na libraría da Ponte, descubrín na miña infancia e adolescencia innumerables autores que marcaron a miña desordenada vida de lector impenitente: Italo Calvino, Kafka, Dashiell Hammett, Lovecraft, Otero Pedrayo, Cunqueiro… Se hai algunha patria, esa é a infancia e os libros, e ámbalas dúas ideas están indisolublemente unidas para min na lembranza das dúas librarías de Vilalba. Nas miñas derradeiras visitas a Segrel non puiden facerme con todos os libros que desexaba. Son un lector lento e empéñome na tarefa imposible de non almacenar na casa máis libros dos que sexa capaz de ler.


Ao ver a sua porta definitivamente pechada  a principios de xaneiro deste ano lembrei aquel poema do heterónimo pessoano Álvaro de Campos. Aquel no que dicía que o río Tejo nace en España, entra no mar por Portugal e, a través del e da súa desembocadura, pode un percorrer o mundo enteiro, pero todo iso non o facía máis belo que o río que corre pola súa aldea, porque, aclaraba, o Tejo non era o río que corre pola súa aldea. Do mesmo xeito, penso que, talvez en París teñan a “Shakespeare & Company”, en Porto a “Lello e Irmão” e en Compostela “Follas Novas" ou “Couceiro”, todas elas librarías de sona e, mesmo, algunha delas citada entre as máis fermosas do mundo, pero non para min, porque ningunha delas é a libraría da miña vila. Para min, e sei que para motivos outros, a libraría da Ponte ou a libraría Segrel estarán sempre na lembranza porque son as librarías da nosa vila e por iso sempre serán por riba de calquera outra, como para Álvaro de Campos o río da súa aldea, as librarías máis fermosas do mundo. 


16 de feb. de 2020

0 comentários :

Danos a túa opinión