Amosando publicacións coa etiqueta Francisco Lopez. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Francisco Lopez. Amosar todas as publicacións

Vergalladas


Francisco López.- 

Dáme a impresión de estar fóra de tempo e non dar entendido o que está a acontecer.

Non sei o que vai pasar coa Nosa Terra se os que teñen como fin defendela -cando máis necesidade hai- se distancian, na convicción de que só a súa idea é a que permitirá o futuro. Pola contra, resulta que os ladróns do propio, os usurpadores da vida, os espoliadores da razón están formando piña, repartindo o des-creto e a insidia para debilidade do bo e xeneroso, e facerse máis fortes.

Quen é o culpábel, quen é o inocente, non o dou sabido, mais non teño dúbidas de quen é a vítima. O votante non merece que, ademais, lle estean a dar malleiras coas súas propias mans.

Ao parecer, as vergalladas chámanse votos perdidos, votos pertencentes a moitas persoas anónimas e que, se cadra, ás veces son obtidos pola circunstancia do momento ou a imaxe do márketing.

Qué bo sería, meus, que ao menos 300.000 persoas (votos) que escolleron as ideas en defensa da terra, da educación, do galego, da sanidade, do traballo, da liberdade, fixesen forza nunha idea común. Non haberá?

9 de abr. de 2012

Asemblea de “Galiza co Galego”

Francisco López.- Nesta tarde en que está a facerse noite, na regresión da nosa sociedade, onde a liberdade e o respecto perden fronte á manipulación e á tropelía, eu, que non posúo máis que a  determinación de contribuír, coma vós, a unha sociedade máis xusta e igualitaria, plural e democrática, quero apelar á vosa implicación. A lingua propia, como parte do pobo,  morre cando a cadea de transmisión entre xeracións desaparece, sendo a infancia da cal depende o futuro, a parte máis feble.

Galiza co Galego nace, no ano 2009, como un  movemento popular, resultado do debate social, co obxectivo de sumar máis de 3.000 compromisos a prol dunha Asociación que garanta o dereito á educación en galego. Coa participación das asociacións en defensa da lingua, asociacións pedagóxicas, sindicatos e cooperativas de ensino da nosa terra, Galiza co Galego elaborou un proxecto de Rede de escolas infantís, cun programa educativo común e aberto.

Conseguido o obxectivo dos compromisos en maio de 2011, o vindeiro sábado 28 de xaneiro teremos a asemblea de ampliación de Galiza co Galego, na que as máis destas tres mil persoas pasarán a ser socias para, así, podermos garantir social e economicamente o futuro da educación en galego con independencia e seguridade.

Galiza co Galego vai pór en marcha unha rede de ensino en galego, vai apoiar a viabilidade económica das escolas, vai axudar ás familias para exercer o dereito universal da infancia á educación, vai asegurar unha educación en galego laica, pluralista, democrática, de valores e de calidade.

É doado inscribirse e participar, por medio da súa web  www.galizacogalego.com/altagcg ou no seu blogue  http://limiargalego.blogspot.com/p/afiliacion-cgg.html. 

10 de xan. de 2012

Ou tomamos a iniciativa ou "suicidamos a nosa lingua"

Francisco López.-

Neste ano pecharon as aulas de galego nas cidades, pecharon as galescolas mudándoas por "galiñas azuis", agóchase o uso do galego como lingua á infancia. Agora queren afogar aos servizos de normalización lingüística (de galego) dos Concellos, pasando duns orzamentos de 801.708 € en 2009, a 397.710 € no 2011 (-50%). Os políticos excluíntes teñen no seu ideario a eliminación das linguas propias (galego...). Non son estas razóns dabondo para apoiar o proxecto (social, sen ánimo de lucro) dunha rede popular de ensino en galego?

Acaso non hai 3000 ou máis galegos Bos e Xenerosos que queiran “determinarse”, que queiran facer?. É esta cantidade de cidadáns (3000) os necesarios para garantir o inicio e futuro da rede popular de ensino en galego que faga efectivo o dereito a educación da nosa infancia.

Acaso é moito facer un préstamo na vida (dunha única vez), de 100 euros?. É esta a cantidade que 3000 galegos terían que achegar para garantir o funcionamento das escolas, a súa independencia, pluralidade, laicidade e calidade.

Se cadra é un gran esforzo contribuír con 10 euros anuais a Comisión promotora de ensino Galiza co Galego? É esta a cantidade, que os socios achegan como axuda para que a Comisión poida difundir a idea da aprendizaxe en galego, ter actos públicos, manter entrevistas,.... por toda Galiza.

Comisión, por certo que, como no famoso debuxo de Castelao, está en obras e na que hai sitio para todas e todos.

Cumpre ler con xenerosidade o bloque de Galiza co Galego, coas chaves dos nosos Precursores. Matinar nas accións dos nosos emigrantes que mandaron diñeiro para escolas, para o desenvolvemento, que inventaron o himno e música da nosa nación , que fixeron efectiva a (Real) Academia da Lingua Galega, que fixeron presente a nosa lingua o noso ser na escrita, que mantiveron a resistencia. Eles ademais de manifestarse, facían.

A lingua da infancia, a lingua materna, adquírese nos primeiros anos, e tamén perdese. É na infancia onde a aprendizaxe marca a personalidade do ser, onde pola nosa lingua, a nosa paisaxe, o noso clima, por toda a nosa contorna, facémonos galegos.

Reparade pois na importancia do proxecto da rede popular de ensino, na súa etapa infantil na que se está a traballar en Galiza co Galego para que funcione a partires do vindeiro ano 2011.

Galiza co galego vai en 2175 apoios, desexos de que se faga ensino en galego, pero necesita 3.000, 4.000, 5.000, ..., precisa de todas as Boas e Xenerosas persoas da Nosa Terra.

Galiza co Galego non pertence a ningunha organización, está a disposición de todos e todas no seu blogue: http://limiargalego.blogspot.com/

7 de dec. de 2010

É Tempo de facer, de pór mans a obra, ensino en galego

Francisco de Limiar López

En 1978, en decembro, votase a constitución do reino de España, ábrese a porta de que o galego sexa oficial en Galicia se así determinase no estatuto.

En 1979, referendo dos estatutos de autonomía de Catalunya e Euskadi, participan máis do 59%.

En 1980, en Catalunya e Euskadi nas primeiras autonómicas o voto procastelán-español foi sobre do 13%.

En 1980, decembro, referendo para aprobación do estatuto de autonomía, “a lingua propia de Galicia é o galego”, participa o 28,27%.

O 23 de Febreiro de 1981 prodúcese o golpe de estado, coñecido como 23 F, en contra da constitución e o estado das autonomías.

En outubro de 1981, na Galiza ca pantasma da represión franquista, nas primeiras eleccións ao parlamento galego, o voto as posturas españolas antigaleguistas, supón sobre do 60%.

Entre 1975 a 1981, a maioría da poboación consideraba o galego como residual e secundario, senón un dialecto do castelán (na teoría franquista), e que na política era utilizado case en exclusividade polo nacionalismo de esquerdas.

Eu teño o convencemento, e a certeza (a falar noutro tempo) de que si for posíbel si faríamos, na década dos anos 80, unha aposta polo ensino privado autorganizado e popular en galego.

A defensa da lingua realizada polo nacionalismo deu como resultado a recuperación da lectura e a escrita, pese a debates normativos.

Mais o fundamental non está na lectura e a escrita, o latín e grego son linguas mortas que pódense ler e escribir.

Non fai falla ter estudos de sociolingüística para concluír que a perda da transmisión oral dunha lingua supón a súa morte. A dereita excluínte do reino de España, sabe que cos medios de comunicación impídese o espazo ao galego, e que ás crianzas se lles manipula, vende e fala maioritariamente en castelán.

Resta dicir que estanse a perder falantes, primeiros falantes (as crianzas), de xeito debidamente planificado polo sector unionista español, que usa a escola en Galiza (pública e privada) para limpar calquera uso do galego, e impor o castelán.

A educación infantil pública, impulsada dende o galeguismo, (proxecto de galescolas, e inmersión lingüística nas cidades), na cal a lingua da infancia era o galego, no breve tempo que durou, supuxo a vivencia, e a recuperación de falantes.

Esta situación non foi do agrado dos impositores do castelán, que utilizaron todos os seus recursos mediáticos para recuperar o poder político e pechar os espazos en galego e as galescolas.

Cerca do 65% dos Pais e Nais (na enquisa trampa do PP) manifestaron que queren que os seus fillos aprendan a ler e escribir en galego. Un mal resultado para a dereita española que tenta amañar impoñendo cunha pregunta (¿en que lengua le habla al niño?) ás familias a súa lingua castelá. Pretende ademais, esta dereita, usar ás familias no ensino para impor a toda a cidadanía, como lingua propia (principal) de Galiza, o castelán.

Así convén non esquecer que o ensino público, sostido co diñeiro da cidadanía, está dirixido pola maioría política e económica gobernante, no caso en Galiza a dereita do reino de España.

Por elo e ante a imposibilidade de que haxa un ensino público en galego, agroma unha iniciativa privada, sen ánimo de lucro, de ámbito social, laico e popular: Galiza co Galego.

Por riba da forma da empresa de ensino ou a súa titularidade, está o dereito a educación das crianzas, os dereitos da cidadanía que desexa que os seus fillos/as aprendan en galego.

A educación non é un dereito que se poda postergar, adiar, exercer pasado un tempo, xa que non é doadamente recuperábel. As crianzas aprenden dende que nacen, non agardan a ter os dereitos, teñen que acomodarse ao momento.

Así non son estes dereitos (da educación) como aqueles de indemnización por despido, ou por expropiación forzosa.

Os dereitos das crianzas non poden nin deben agardar, este é tempo de facer, de por mans a obra como dicía Castelao.

Neste mes de setembro mais de mais de 2000 galegas e galegos teñen dado o seu apoio a idea de Galiza co galego, porque é un proxecto de ensino plural, sen ánimo de lucro, popular, laico, social, democrático, integrador, transparente, transformador, universal, de traballo, de valores, de futuro.

Francisco (de Limiar) López presidente da Comisión Promotora de Galiza co Galego

15 de set. de 2010

Co galego, sempre


Francisco López

O galego veuse mantendo polo uso das familias e do pobo en xeral nas súas relacións cotiáns. Os cambios do campo a cidade, a sangría da emigración, a escolarización en castelán con contidos alleos, a desvalorización de Galiza e do propio, o mantemento, a acentuación da discriminación e represión do galego como idioma polo réxime franquista. A todo isto hai que engadir a enorme presión dos medios de comunicación dende o século pasado, principalmente o cinema a partir dos 40, a radio nos 50, e a televisión, nos 60, que actúan como auténticos impositores lingüísticos do castelán e de realidades alleas, teñen feito moito dano a lingua galega.

A defensa do galego efectuada pola intelectualidade e a sociedade comprometida impediu un dano maior. Malia a todo, e aínda que ten habido algún retroceso, as familias seguen a manter a lingua propia. Non podemos esquecer que o cerne dunha sociedade son as familias, a familia é unidade social, así está recoñecida na filosofía e mesmo na política. Xerar unha disputa familiar, con motivo da elección no ensino infantil entre dúas linguas irmáns -galego e castelán- é un claro atentado, tan noxento como un acto de barbarie.

A liberdade de elixir a lingua do ensino na educación infantil pretendida polo PP en Galicia é unha enorme mentira con apariencia democrática. Unha vez de concedido o dereito de elección de lingua as familias, utilizase este dereito para impoñer “no seu nome” -nunha clara perversión democrática- unha lingua sobre outra, ao resto . A decisión vai ser por maioría simple, é dicir, a metade mais un dos participantes na consulta, como pasará en primaria de 4 a 6 anos en que 13 familias impoñerán a lingua do ensino ás outras 12. Así, socialmente pretendese que as familias “maioritarias” aparezan como os impositores da lingua de educación dos fillos das familias “minoritarias”. A discordia e o enfrontamento están servidos.

Algo estaba a mudar co bipartito, PSOE e BNG, coa creación das galescolas e seu proxecto educativo, e o decreto -desenvolvedor da normalización lingüística- do galego no ensino. Estábase a fomentar o uso do idioma propio na infancia, facendo un apoio as familias, que por diversas cuestións, tiñan abandonado, ou minorizado o uso da lingua galega. As galescolas estaban chamadas a manter a influencia no mantemento da lingua que tiñan perdido as familias.

O disfrace “democrático” da consulta as familias na educación infantil, agacha unha actitude autoritaria de querer impedir que os nosos fillos e fillas aprendan en galego. Nun espazo dominado polo castelán, non fai ningún mal que eles aprendan as primeiras verbas, nin que adquiran o coñecemento de ler e escribir en galego, e que pola contra resulta moi beneficiosa para a súa educación.

Quen dende unha postura acomplexada, sectaria, antidemocrática, reivindican o castelán fronte o galego, tiveron claro que tiñan que destruír: a educación infantil en galego, o primeiro paso foi a supresión das “galescolas” e o seu proxecto educativo (deica ós 3 anos), agora rematase coa desvalorización do galego no seguinte ciclo de infantil (de 3 a 6 anos). Retirarlle o dereito ás crianzas a recibir a primeira educación en galego, como queren facer o impositores do castelán e os gobernantes do PP, vai na intención de -a medio prazo- agudizar o proceso exterminador da nosa lingua.

Mais a sociedade galega vai dar resposta, e está a traballar en artellala. Milleiros de persoas están dispostas ao día de hoxe a facer unha achega económica e social para que se faga unha rede de novas galescolas, que permitan no futuro a educación infantil en galego, en favor de toda a sociedade, a galega falante e por suposto a castelán falante.

Máis información en: Galiza co galego http://limiargalego.blogspot.com

24 de mar. de 2010

Adiante co ensino en galego


Francisco López

Dende abril do 2009 estase a crear un movemento de apoio efectivo ao ensino en galego, que co nome Galiza co Galego pretende que se poida exercer o dereito ao ensino no noso idioma. As persoas que desexamos que na Galiza se ensine en galego, non queremos que os poderes públicos ou as decisións dos partidos políticos e medios de presión- nos concedan un dereito que xa é innato á nosa condición como galegos, cal é o uso e aprendizaxe na nosa lingua.

Dende movemento Galiza co Galego apoiamos as mobilizacións da cidadanía en defensa do noso idioma e dos nosos dereitos como pobo, e con tal motivo acudimos ás manifestacións dos pasados 17 de maio e 18 de outubro.

O 17 de maio este movemento constituiu unha xestora aberta e dende aquela lévanse sumados á iniciativa de Galiza co Galego (para a creación dunha rede popular de ensino en galego) moitos apoios que, ao día de hoxe, son máis de 750 persoas. Para facer posible a idea de Galiza co Galego e lograr o apoio social e económico para a Rede Popular de Ensino en Galego, a xestora entendeu necesario constituírse en asociación.

Por elo, o sábado 5 de decembro, as seis e media, no Centro Cívico Municipal de Castrillón no Concello de A Coruña, (situado na Praza Pablo Iglesias) vai facer o seu acto fundacional a Comisión Promotora de ensino Galiza co Galego. Queremos xuntar os esforzos da cidadanía para facer efectivo o ensino no noso idioma. Un ensino laico, de calidade, plural, democrático e ao servizo da sociedade, independentemente das decisións políticas. Ao devendito acto están convidadas todas aquelas persoas que defendan a lingua e o ensino en galego.

19 de nov. de 2009

Polo ensino en galego, con independencia de quen goberne



Francisco López


Está a chegar o 25 de xullo, o día da Patria, e como é tradición o galeguismo manifestaráse, a maioiria en Compostela, e o esforzo da militancia nacionalista encherá as rúas e a Quintana. Ao día seguinte a prensa contará a asistencia, nunca se dirán cantos estivemos, sempre haberá erros interesados, mais o día seguinte o país, a Galiza, seguirá sen mudanza apreciábel, cecáis nos ssrvira para coller folgos e non desesperar.



Mais podemos ter soños: “que en Compostela 3.000 galeguistas decidiran crear unha rede financieira, que 3.000 galeguistas decidisen crear unha rede agrícola, que 3.000 galeguistas apostaran por crear unha rede industrial, que 3.000 galeguistas promoveran unha rede de comunicación galega, que 3.000 galeguistas innovaran coa creación dunha rede de ensino en galego. Sumariamos 15.000 asistentes, aínda quedarían máis para facer outros 3.000.



Se algún destes soños se cumpriran, o 25 de xullo do 2009 non sería un día máis de tradición, senon o comezo do cambio da historia de Galiza cara a súa afirmación como pobo.



Se cadra podemos, aproveitando a existencia dunha iniciativa en marcha para crear unha rede popular de ensino en galego, que en xullo pasará dos 600 compromisos en tan só tres meses de vida, e quere xuntar 3000 para maio do 2010, e impartir ensino en galego no ano 2011. A tarefa ben merece o apoio do galeguismo, dos bos e xenerosos. Se esta arela de ensino en galego se dera acadado, a nosa lingua tería unha ferramenta de resistencia e de pulo para garantir o seu futuro.



Os mariñeiros galegos co Prestige amosaron o camiño. Deixaron claro que o choro non resolve os problemas, que se tiñan que poñer a traballar, aínda sen medios, para sacar o chapapote. Os promotores da rede popular de ensino en galego, están a facer o mesmo, son quen e van a facer ensino en galego, con independecia de quen goberne. A súa proposta é transparente, e os seus nomes son públicos, para todo o mundo. Para máis información pódese consultar na rede, visitando o enderezo http://limiargalego.blogspot.com/ , está se atopa toda a información da iniciativa. Xa é tempo de que o galeguismo de salón, de moqueta, de pose, de choro, o formal deixe facer e apoie ao galeguismo real, o do berro da Galiza en pé, para que poida facer e construir país.

7 de xul. de 2009

O ensino en galego, un dereito e un deber


Francisco López

Chorar e bo para os nervios, mais logo cumpre seguir a facer, un bo exemplo pode ser a creación dunha rede popular de escolas privadas en galego. As pasadas eleccións perdeuse a oportunidade que se abriu logo da derrota de Fraga, gañou de novo o medo, a manipulación, como cando na República os defensores dos dereitos das persoas conseguiron que as mulleres votaran, deste mesmo xeito os que traballaron con mellor e peor acerto para os mais desfavorecidos (como por exemplo as persoas dependentes) perderon o poder e as posibilidades de favorecer o avance social.

O pequeno avance que se deu na defensa da cultura e da lingua galega, co breve goberno de nacionalistas e socialistas, está a piques de estragarse. A pretensión da dereita de España de suprimir o galego nas escolas infantís, ao evitar que se avance no seu uso no resto do ensino, mesmo que a nivel xeral na administración sexa considerado como unha lingua inferior, onde o dereito a non ser atendido en galego prevaleza, actuacións que semellan ter o obxecto da uniformación española, unha España única en lingua e espírito, en onde o galego sexa tan so como o concibía Franco (e don Manuel e de paso Rajoy), un elemento de folclore.

Sabedores das intencións, cumpre poñer as solucións. Nunha páxina de internet, hai unha proposta valente: A creación dunha rede popular de escolas privadas en galego, (http://limiargalego.blogspot.com/2009/04/pola-creacion-dunha-rede-popular-galega.html). O debate está servido. Resulta que a esquerda sempre estivo polo público, pero o certo e que a dereita usa o público, cando está no poder, para consolidar as súas posicións sociais, económicas e políticas, apoiando os seus intereses privados. Una rede popular de escolas en galego, que con 3000 asociados e con un presuposto de 300.000 euros anuais, pode por en marcha unha escola infantil, que logo de ser costeada polos seus usuarios, recuperará o invertido, para poder crear outra e outra, e así deica o infinito.

Unha rede popular onde os galegos falantes, ou non, e os que aposten por un ensino laico e de calidade, poidan ofrecer aos seus fillos, as crianzas, unha formación científica que faga posible persoas formadas en valores e con unha competencia lingüística en galego, castelán, portugués, e mesmo nas demais linguas romances, uns estudantes que sairán desta rede de escolas con coñecementos de comprensión e fala noutras linguas, como o inglés, alemán, chinés, ruso.., una escola que imparta valores de cidadanía plurais e sen complexos, historia non manipulada, unha escola a vangarda do ensino científico. Unha escola en mans dos promotores, a cidadanía, por medio das Asociacións de Pais e Nais. A proposta está feita, cumpre materializala.

14 de abr. de 2009

Crónicas dende o Hospital, habitación 428: “A pila milagrosa”


Francisco López

Nas súas mans un xornal, uns grandes lentes na faciana, elegantes, chapados en ouro. Sentada na cama articulada, coa cabeceira a medio erguer, e os laterais de protección -contra as caídas- levantados, baixo a cabeza a almofada, pasa as follas logo de ter lido, cando o fai mira ao seu redor.

O seu corpo está engurrado, de lado, queixase, “aay, aayy”, semella que está a pasalo mal. Toca a chamada a enfermería, entran dúas mulleres.

- “A ver, ¿qué quiere?”, dinlle.
- “Quiero ir al servicio, ¡aay!”.
- “No, no puede ser”, respóstanlle, e explícanlle que o médico di que ten que facer as súas necesidades no pañal, que non se pode erguer.
- “Me estoy haciendo por mí, ¡aay!”.
- “Hágalo en el pañal; no, no puede ir”.
- “Por favor, llevadme al servicio, ¡aay!”.

Quedo de novo só coas dúas doentes. “No me llevan al servicio, ¡yo que puedo hacer!, me hablan y no las oigo, no encuentro el audífono, no las oigo, quiero ir al servicio ¡aay!, por qué no me llevan ¡aay, aay!, me pusieron un enema y, ¡aay! no vienen, me voy por mi, y no vienen, ¡aay!”.

Deixo o xornal, que estaba a facer que lía, e achégome, busca algo na cama. “El audífono, no lo encuentro y lo necesito y no lo encuentro, ¡aay!”. Pídeme que lle mire no seu neceser, atopoo, doullo, e volto á miña cadeira.

Dálle voltas e máis voltas, o pon no ouvido, o mira e remira, busca pola cama, rebusca, mírame, “no encuentro la pila, la pila”, dime angustiada. Busco con ela pero sen resultado. “Es que no oigo nada”, repíteme entre queixas.

Pídolle o trebello e vou ao control de enfermería. Por favor unha pila para este audiófono, os ollos que me miran semellan pratos, a boca aberta, a quen me dirixo non me resposta, cando ao fin reacciona: non temos pilas!. Explico que é para a avoa da 428a, que non oe, miranme con estrañeza, parece que non soubesen que está xorda, pero non teñen.

Unha di que a súa nai ten tamén un “sonotone” e que as pilas llas regalan. Insisto na necesidade de que a señora poida ouvir, pero parece que o xordo son eu quen non se entera que “o hospital non da pilas”. Elas non saben onde conseguilas, fanme saber que a doente veu dunha residencia (xeriátrico), e que non é cousa delas.

Volto para a 428, devolvolle o audiófono, encóllome de ombros ante ela con cara de parvo. Matino nalgún xeito de buscarlle unha pila, e déixolle un sorriso cínico de esperanza. Explico como podo, o que me teñen dito no control, está tamén unha rapaza que veu a visitar a súa nai, falamos do absurdo da situación. Cómo pode ser que nun hospital, unha persoa por unha pila, non poda ouvir?.

É hora de xantar, a nai persuasivamente mándanos á cafetería. A conversa na mesa vai sobre a habitación 428. A rapaza está que alucina co tema da avoa, non entende o trato que se lle da e está por dicirlles catro cousas, ás bordes e imbéciles do hospital e mesmo fala de denuncialas. De volta a habitación, somos recibidos animadamente “mira y me apareció en la mesilla, sabes, antes no estaba y me apareció, la pila, sabes, si, me apareció”. Éche unha pila milagrosa.

11 de xan. de 2009

Crónicas dende o Hospital, habitación 428: “O audiófono”

Francisco López

A habitación ten unha fiestra de cristal dobre climatizado, con vistas ao exterior, ampla, con persiana enrolable interior para evitar a molestia da luz, e outra exterior para que esta non moleste. Segundo entras ten o baño con ducha incorporada, esta é sen cunca, tan só un sumidoiro no chan para que trague auga, sen recunchos, para que sexa fácil de limpar con dúas asideiras ás que poder agarrarse. Está todo adaptado para as necesidades do doente e o bo facer da equipa médica.

Nun lado está o lugar das camas, que dispón de tomas de corrente e un interfono para chamar ao control de enfermería e para accionar -e regular- as luces (unha directa, outra indirecta). Semellan coma prazas de garaxe, ou de aparcamento, alí se enchufa o mecanismo eléctrico das camas, cómodas e confortables de colchón de látex, articuladas, con motoriño, que poden regularse a vontade, pulsando no medio se levanta, a esquerda móvense os pes, a dereita o cabeceiro. A temperatura está regulada polo ar acondicionado, unha cadeira, unha mesiña con bandexa e un armario incrustado (para os efectos persoais, roupa e demais) completan o espazo do doente.

Estou nunha habitación dobre, con dúas camas e dous doentes, dúas mulleres, unha na fiestra e outra ao lado, unha nai e outra avoa. A avoa chama solicita axuda, fala e fala, pide e pide, pero semella que as súas verbas non están no idioma común das enfermeiras (todo mulleres), ela é corta de ouvido, moi corta, necesita un audiófono, que ten perdido por algún lugar da cama. Fan chufa dela, lle din que si pero é que non, ela non escoita, pero quen a atende tampouco. Eu, impotente e atónito, me pregunto si se lles haberá extraviado a todos o audiófono.

10 de dec. de 2008

O plumeiro invasor

Francisco López

Dentro duns anos xa non teremos herbas, nin toxos, nin xestas, nin mirto, nin buxo... Dentro duns anos todo estará adornado de plumeiros (cortaderia selloana). É unha mágoa transitar pola autoestrada -poño por caso a A9- e comprobar como a mediana está cuberta de plumeiros: ollas cara a beira e… que ves? Plumeiros e máis plumeiros.

Nun comezo os plumeiros até podían parecer bonitos ou atractivos. Hei de recoñecer que, hai máis de vinte anos, téñome parado en ocasións no arcén para recoller os “plumachos”, que despóis servirían de adorno no salón da casa. Claro que agora o sorriso se me ten transformado nunha especie de noxo e a expresión da miña face xa non é a mesma; explico a continuación os motivos do meu cambio de parecer.

En primeiro lugar, porque esta planta medra envolvendo ás demais, á nosa vexetación autóctona, sepultándoa, facéndoa esmorecer. Ademais, para arrincala -manda truco colega, a distinguirás ben se a coñeces- terás que utilizar un sacho para sacar as raíces, pois non vale cortala, que volta a medrar, e o rizoma -raíz- é considerable; non se che ocorra a idea de deixala pousada no chan, pois resucitará. Por outra banda, nas que xa son adultas é preciso incluso o emprego de maquinaria. E, para rematar, hai que ter moito ollo coas fermosas e verdes follas, que son dentadas e cortan, polo que hai que empregar protección adecuada.

Parece ser que houbo algún responsable “espabilado” que debeu matinar o boas que eran estas plantiñas e colgouse algunha medalla; gustaríame coñecelo para que aportase solucións reais, e senón colgarlle eu a medalla nun sitio que ben me sei. Urxe que se tomen medidas para frear -e curar- á nosa terra desta epidemia asasina vexetal, antes de que se convirta en pandemia. Alguén me escoita?

12 de nov. de 2008

A liberdade de prensa, en entredito

Francisco López

A pesares de que a Constitución Española recoñece no seu artigo 20 o dereito á liberdade de prensa, ésta non se cumpre na práctica. Explícome: dentro dos dereitos da cidadanía está o de expresar e difundir libremente os pensamentos, ideas e opinións mediante a palabra, a escrita ou calquera outro medio de reprodución. Así, está recoñecido tamén o dereito a comunicar ou recibir libremente información veraz por calquera medio de comunicación.

Pero ocorre que un cidadán español, nunha cidade media do Estado -inferior ao 500.000 habitantes- e que desexe ler prensa de Galicia, Cataluña, Euskadi, León… esencialmente non pode, ao menos que se atope no lugar de edición. Agora ben, non ten dificultade de ler a prensa estadounidense, británica, francesa ou xermana.

Por exemplo, un cidadán ou unha empresa que teña a súa sede social na capital de Galicia -Santiago de Compostela-, non poderá dispor de xornais cataláns, nin vascos, que pode precisar para a súa xestión ou coñecemento. E ademais, neste caso -por estraña razón- tamén terá dificultades para conseguir a prensa portuguesa.

Nas librarías e quioscos tan só se pon a venta a prensa local e a prensa madrileña, que baixo o nome de xeneralista se distribúe en todo o Estado español. Xornáis como El País, El Mundo, ABC, La Razón ou Público teñen o monopolio da noticia xeral española, reflectindo ás veces unha versión afastada, centralista, non integradora, das grandes novas que acontecen na periferia (provincias).

Coa exclusión de feito dos canles de distribución (quioscos, librarías…) dos medios "rexionais" ou "provinciais" -por chamalos dalgún xeito- de novas importantes (para o lector) pero que por razón de espazo, ou conveniencia, non están tratados nos xornais "nacionais", non poden ser coñecidas polos cidadáns alleos a prensa local onde se produciu o acontecemento.

Como aclaración, dicir que os xornais El Periódico ou La Vanguardia teñen máis lectores que o ABC, La Voz de Galicia, El Correo, La Razón, La Nueva España, Faro de Vigo ou Deia. Estes medios teñen máis lectores localmente que os diarios madrileños.

Para o cidadán, non é posíbel realizar unha subscrición a estes xornais "rexionais", para ter a prensa no día, xa que lle chegaría ao subscritor sobre dous días despóis da súa publicación. As distribuidoras de prensa, a pesares das peticións dos vendedores, non envían os "rexionais" aos puntos de venta.

Semella como si houbera un contubernio desfavorecedor para que “os rexionais” non se distribúan a nivel do Estado. De feito, na práctica -con intención ou sen ela- as comunidades autónomas quedán illadas na difusión da súa prensa, provocando que a cidadanía non poda exercer libremente o seu dereito a ser informado.

14 de out. de 2008

Grave crise nos puntos de venta de prensa nun barrio de Ferrol


Francisco López

La Voz de Galicia agasalla con máis de 500 xornais no barrio ferrolán de Ultramar durante dous meses, provocando unha grave crise nos puntos de venta de prensa. De feito, en algúns deles pódense ver carteis nos que se denuncia que La Voz de Galicia maltrata e arruina aos seus vendedores.

Os responsables de ventas da empresa xornalística argumentan que están a facer unha campaña de subscrición. Pola súa banda, os vendedores resaltan que La Voz de Galicia está provocando a súa ruína económica, cun descenso de ventas de ata un 60% en algúns dos puntos.

A realidade é que a empresa editora de La Voz está a repartir mais de 500 exemprares gratuítos, que son levados ao propio domicilio dos consumidores -nun área de influencia de 5000 a 6000 habitantes-, o que supón un serio perigo para os puntos de venta desta zona da cidade departamental, se estimamos unha media de ventas por punto de setenta xornais do rotativo coruñés. Tendo en conta que un punto de venta está ocupado alomenos por unha persoa, cando non de dúas, a difusión gratuíta da que estamos a falar -500 exemplares- pode deixar sen traballo a oito ou nove persoas.

Polo que se ve, os responsables da distribución masiva gratuíta de xornais non están a valorar o dano que no futuro poden causar ao sector da prensa en xeral, evitando o costume dos lectores de achegarse ao punto de venta, onde ademais do seu produto hai outros, que incluso poden ser da mesma empresa editora.

Estas actuacións contra os vendedores teñen como resultado o peche dos puntos de venta de prensa. Os vendedores afectados non están en contra de que esta empresa xornalística agasalle co seu diario temporalmente nin de que faga as súas campañas comerciais, pero deberían buscar a maneira de que fose o propio punto de venta o lugar de recollida, toda vez que a comisión do vendedor a leva a empresa que está a distribuír o xornal. Con esta medida, La Voz de Galicia está a facer a competencia desleal aos seus propios puntos de venta.

Dende os consumidores non se entende este maltrato aos vendedores, xa que son estes os que diariamente atenden os clientes de prensa, non só á prensa diaria (neste caso La Voz) senon dos seus complementos (gafas, reloxos, dicionarios, etc.).

O peche dos puntos de venta de prensa, ademais de provocar desemprego, afecta gravemente á difusión de todos os medios de comunicación en xeral e a liberdade de prensa en particular, dado que ir ao quiosco ou á libraría a mercar a prensa é un acto de liberdade, de pluralidade, de convivencia.

7 de out. de 2008