Amosando publicacións coa etiqueta Iván García Calaza. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Iván García Calaza. Amosar todas as publicacións

Non é un venres calquera

Iván García Calaza.- Para moitos será outro venres no almanaque, sen nada máis especial ca estar ás portas dunha fin de semana. Quizais nunca llelo dixeron (a min tampouco) e por iso agora non o saben. Xa é habitual que adoitamos valorar o de fóra e non o da casa. Pasa con todo: co cine, ca literatura, cos destinos de viaxe ou ata cos xogadores de fútbol. É certo que non hai que xeneralizar, pero haille que dar importancia o que si a ten.
Non sei se no 1916 o catro de marzo cadrou a venres, o que si é que hoxe hai cen anos naceu o Heraldo de Villalba. Non só Madrid tivo o seu heraldo. E naceu nunha das vilas máis xornalísticas da primeira metade do século XX. Vinte publicacións saíron a rúa neste período na capital da Terra Chá ata o estalido da Guerra Civil. El Eco de Villalba, El Ratón, La Voz Campesina, El Vigía Villalbés ou Azul y Blanco foron os antecedentes da publicación de máis duración por terras vilalbesas, Heraldo de Villalba (1916-1931).
Antonio García Hermida foi o fundador do xornal que hoxe está de aniversario. Aínda que xa fora o impulsor de Azul y Blanco, “o heraldo” constituíu a súa publicación máis relevante. Ademais coincidiu a súa fundación co ano no que xurdiron as Irmandades da Fala das que García Hermida foi secretario da Irmandade de Vilalba.
Supoño que García Hermida non contaba cando saíu o primeiro número do heraldo que aquilo ía dar para 285 números máis. O Heraldo de Villalba publicábase dúas veces ao mes e tiña por subtítulo na súa cabeceira “periódico defensor de los intereses de la comarca villalbesa”. Na vila vendíase a dez céntimos o número solto e a unha peseta o semestre.
Probablemente hoxe en ningunha escola, nin sequera nas de Vilalba, se mencionase esta data (ogallá que si). Sendo así tampouco se nos pode botar a culpa de que sexamos uns ignorantes da nosa historia, mais si que se nos ten que culpar de non facer nada para remedialo. Agardo que para o 2031, cando se cumpran cen anos do peche de Heraldo de Villalba (12 de abril), poidamos profanar nós mesmos algo similar ao que dicía a cabeceira de García Hermida “defensores dos intereses da comarca vilalbesa”.

4 de mar. de 2016

Bendita radio

Iván García Calaza.- Hai unha semana París deixou de ser a capital de Francia para ser a “capital do mundo”. Os acontecementos, xa coñecidos por todos, levan unha semana abrindo os telediarios e protagonizando as portadas dos xornais en España. Non obstante, na noite do venres 13 de novembro a maioría das televisións españolas pasaron por alto a nova e seguiron ca súa programación habitual.

Menos mal que estaba a radio para contalo. Unha vez máis. Para organizar, analizar e informar nunha noite de desconcerto. Onde as informacións viñan polo vento e marchaban polo aire. Si, a radio. Aquel medio que daban por morto ca chegada da televisión. Mais non. A radio soubo reinventarse a si mesma e non perdeu azos. Ao contrario. Non hai ningún medio que o faga coma ela. Mentres vas no coche camiño da casa ou cando estás preparando o xantar. Un medio insubstituíble. Ademais, modernizouse. Aproveitou as posibilidades que da a rede para potenciar os seus contidos e facilitar a escoita aos seus oíntes.

O outro día, tomando un zume de laranxa na casa de miña veciña Marisa falamos da radio. Contoume a primeira vez que vira este aparello na súa parroquia natal, Carballido (Vilalba). Trouxérao o Darío do Pombeiro nunha das súas vacacións, xa que el vivía en Madrid. Recorda como todo o barrio se xuntou para ver o novo instrumento. A Marisa lembra como os cativos fochicaban no trebello para descubrir de onde viña aquela voz. Foi o primeiro capítulo da historia da radio pola zona. Un medio que chegou para quedarse. E que contribuíu o progreso da nosa sociedade. Unha historia que escribe todos os días sen perder a súa esencia.


Nos últimos tempos, a radio tamén se usou para tentar asustar o xabarín nas leiras de millo. Digo tentou porque, ao parecer, o xabarín converteuse nun oínte máis. No canto de afastarse, aínda se achegou máis a ela. Debeu quedar impresionado pola maxia da radio. Espero que non lle pase coma min e se quede durmindo escoitándoa.

21 de nov. de 2015