Amosando publicacións coa etiqueta Maria Xose Lamas. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Maria Xose Lamas. Amosar todas as publicacións

Silencio

María Xosé Lamas. -

A CARMITA DA TRINI, IN MEMORIAM

Estabamos afeitos a escoitarte entre as voces da Coral Polifónica Vilalbesa, sempre discreta, mais imprescindíbel. Hai dous días, apagouse a túa voz, paseniño, coma quen funde gradualmente en negro un fotograma.
Unha voz que non só nos deleitaba transformada en melodía, senón que nos acompañaba coa túa amena conversa de veciña e de amiga –parente de parentes no meu caso, familiar escollida máis que herdada- de palabras dicidoras e axeitadas.
Foron moitas as veces que sentín persoalmente o teu ánimo cara os momentos máis complicados da miña existencia, a túa forza instándome a seguir adiante, os azos que me achegaban as ás precisas para voar sobre as barreiras,… 
Atenta sempre ás actividades culturais da vila, presenciabas cada acto cultural, cada achega de quen envorcaba os seus esforzos - como ti mesma facías-  no teu pobo e co ánimo de inzar esa cultura tantas veces apoucada por quen non a aprecia no seu máis amplo termo.
Imos botar en falta a túa presenza, mais sempre seguirás formando parte de moitos de nós nesa lembranza que perpetúa ás persoas de ben. Oxalá goces do descanso eterno que mereces, Carmita!

14 de xuño de 2021

A Xela Arias, in memoriam

María Xosé Lamas. -

Voando sobre as chairas con ás de verso libre,
nun deixarse levar case controlado
e interperiada baixo o orballo das horas do relente,
chegou onde as ondas rompen na ribeira.
Fuxindo do xugo imposto da gramática,
berrou versos ceibes dos grillóns da norma
parindo imaxes nas apertas a Darío a diario
con bicos sen cadeas.
Montando a tigres coma cabalos,
desarmou a Lili das pistolas denunciando o equilibrio,
ese que resulta da apatía,
que rexeita o caos necesario –imprescindíbel-
para renovar cada día a rebeldía. 
Anovando letras nas palabras,
inserindo sintagmas de verdade,
mergullando os dedos -até o puño en alto-
na linguaxe de seu e na de noso,
mudou a escrita das xeracións vindeiras.
Deixándonos noutra intemperie diferente,
sen o abeiro das súas verbas,
hoxe lembramos o seu legado 
xestionado tan só en catro décadas.
Grazas, Xela!

17 de maio de 2021

'Lareira de soños' de Pas Veres

María Xosé Lamas. -

Cando se chega á idade en que xa vai percorrido máis da metade do camiño da vida, as lembranzas agroman cal sementes que estiveran agardando soterradas o tempo de sazón. Calquera feito nos evoca outro pasado; calquera paso, outro dado; calquera aroma, melodía, sabor ou textura, outras sentidas; calquera nome propio, lugar ou acontecemento, ás persoas coas que nos fomos relacionando a través da senda transitada no tempo xa vivido.

Lembro de nena aquelas noites de inverno en que se reunía a veciñanza a carón da lareira despois de recibir o convite da xente da casa coa frase “Vídevos quentar”. Non só era o lume o que aquecía o corpo, nin sequera as viandas partilladas, senón as conversas enfiadas na tea das historias, os contos e as anécdotas nas que se transmitían saberes e crenzas, feitos e ficcións sobre a vida da parroquia e os seus arredores. Nunha desas xuntanzas me sentín cando lin por primeira vez este libro de Pas, aínda antes de coñecer o seu acaído título “Lareira de soños”.

Hei de dicir que a miña relación cos Vilares de Guitiriz reducíase a uns meses nos que estiven de mestra substituíndo a Paz Gesto –que era por entón a mestra titular- cando naceu a súa filla Antía, coido que no curso 1990-91. Foron só uns meses, mais gardo un fermoso recordo daquela estancia profesional na que me sentín prezada polo alumnado e arroupada pola xente vilarega. Dada a miña situación de provisionalidade, pois naquel momento estaba a servizo de Delegación (unha fórmula que actualmente non existe e que consistía en destinar ao profesorado a un centro base e dispor del cando fora preciso para substitucións na zona), eu levaba comigo ao meu fillo Néstor que contaba con cinco anos e lembro as boas migas que facía cun alumno louriño coma el, Mario, e que a min me chamaba tamén a atención porque coa súa curta idade xa pertencía á agrupación de música e danza de Xermolos, na que tocaba as cunchas, segundo me tiña contado.

Non foi até hai uns poucos anos, cando retomei o contacto cos Vilares e sempre a través de actos culturais, moitos deles literarios, nos que coñecín non só a vida e a obra de persoeiros senlleiros como Díaz Castro, senón a existencia dunha actividade cultural plena da man de dinamizadores como Antón de Guizán e Pas Veres que aglutinaban encol deles a cantas persoas tiñan algo que achegar sacándoas do anonimato e dando valor ás súas actividades. Así, comecei a seguir primeiro á asociación “Os Vilares, lareira de soños” e máis tarde á Nova Poesía Guitirica, da que afortunadamente formo parte.

Foi precisamente ao remate dun dos actos levados a cabo pola NPG en Betanzos, dedicado a María a Balteira, cando Pas me falou do libro que estaba case a rematar de escribir, este que nos trae hoxe aquí, no que relataba a vida nos Vilares repasando cantos acontecementos e persoas lle conferiron existencia. O primeiro que pensei foi no interesante que era o tema e o que dariamos moitos de nós por ter a capacidade de exercicio de memoria e compilación de información que se precisaba para levar a cabo tal proxecto como fixo a nosa autora.

Naquel momento, unha amiga de seu, profesora de Galego, estaba a darlle unha primeira revisión no tempo que lle deixaban as súas ocupacións. Como me deixou tan intrigada sobre o seu contido, dende a perspectiva máis egoísta e argumentando que catro ollos ven mellor ca dous e seis mellor ca catro, ofrecinme a axudar a revisalo. Así, colgado na nube, fun lendo paseniño este fermoso libro e achegándolle as miñas humildes apreciacións pouco a pouco durante un par de meses.

O primeiro que me chamou a atención foi a súa estrutura. Non era un libro ao uso de “memorias” relatado cronoloxicamente, como hai algúns. Tampouco a descrición xeográfica ou antropolóxica dos Vilares. Non.  Tratábase dunha conxugación temática que se desenvolvía encol do sentir de pertenza da autora a unha idiosincrasia concreta, comezando pola familia máis directa, seguindo polo eido relacional e rematando pola comunidade en pleno; abranguendo pasado, presente e aínda futuro do pobo de seu que desenvolveu en catro grandes apartados: De quen vimos sendo?, Os alentos que me quentaron, As vidas silenciosas e Vilaregas de hoxe, cada un dos cales está dividido en capítulos con nome propio, un sinal de identidade con lugares precisos, con feitos concretos, con sagas familiares que deixaron pouso conformando a esencia da parroquia e a súa proxección mundo adiante con todo luxo de detalle que nos fan revivir, incluso a quen somos alleos, os avatares tanto das xeracións precedentes como das actuais.

A segunda sorpresa coa que me atopei foi o estilo. Pas soubo incardinar maxistralmente un estilo xornalístico baseado na entrevista coa linguaxe poética, o que confire á súa escrita un cromatismo auténtico e orixinal. Deste xeito, respecta os dialectalismos das persoas entrevistadas, ao tempo que fai uso dos recursos poéticos máis clásicos, entre o que destacan a imaxe e a metáfora. Así, mestura singularmente a narrativa coa lírica, xa sexa con composicións populares, propias ou alleas, mais sempre no lugar oportuno e co fin concreto de ilustrar ao lector e proporcionarlle toda a información sobre o sentir máis íntimo en cada intre.

Atopámonos, pois, ante unha obra senlleira e digna de ser un referente na literatura galega actual.

Convídovos á súa lectura. Sei de antemán que gozaredes con ela.

Parabéns, Pas! E, por favor, segue a agasallarnos con obras tan fermosas!.

 

14 de maio de 2021

Aute



María Xosé Lamas.- Corría a primavera do oitenta e catro cando, grávida do meu primeiro fillo, o que daquela era o meu marido convidou a vivir na casa a unha “amiga” que traballaba de locutora nunha radio da cidade.

En días previos, escoitaba a diario unha dedicatoria daqueles programas que se adoitaban facer naquela época: “Para quen ela sabe, unha canción de Luis Eduardo Aute “ e soaba a canción “Una de dos”, cuxa letra continuaba: “o me llevo a esa mujer, o entre los tres nos organizamos, si puede ser”.


Cando aquela tarde cheguei do colexio, no canto de abrir coa chave, chamei ao timbre e abriume ela a porta. Entrei e comprobei que nun cuarto que tiñamos sen utilizar estaba a mudanza feita. Din a volta e deixeille recado ao meu home de que se puxera en contacto comigo na casa dunha amiga.


Contaba só vinte e dous anos naquela democracia acabada de estrear e na que a apertura mental aínda facía augas. Mais esta situación superábame e manifesteime contundentemente: “se esta tarde non está a habitación baleira, eu mesma a librarei”. Non fixo falla, ficou libre sen ter eu que intervir. Mais en breve tamén se baleirou a vivenda común…


Sempre admirei a Aute. Aquel “Al alba” marabilloso non deixaba a ninguén impasíbel; os seus poemas musicados, a súa pintura, a súa particular maneira creativa de amosarse ao mundo era envexábel! Pero, dende aquel momento, tiven cara el un sentimento de amor - odio non doado de explicar.


Hoxe, ao saber do seu pasamento, quero reconciliarme con el. Pedirlle desculpas por non saber separar os sentimentos da súa labor de achegar ao mundo a verdade feita arte.


Amigo Aute, que a terra che sexa leve!


4 de abr. de 2020

Virus



Unha obriga imposta e necesaria
reclúenos entre os catro muros que nos gardan de a cotío.
Acaso fai mela nese libre albedrío
que posuímos inconscientes e só botamos en falta
se nos fechan os camiños.
Mais, acaso tamén, era preciso
deter nesa marcha convulsiva que levaba
-tantas veces sen senso e en desatino-,
os nosos pés por un mundo sen valados e sen chantas
que contiveran o progreso sucesivo
de tantos “virus” presentes e ignorados que nos mancan.
O virus da desafección polo máis próximo: os fillos,
os pais, a parella, o pan e a auga,
os bicos e as apertas, as palabras
de afecto que agora son precisas, o agarimo.
O virus do rexeitamento aos que se achegan a nós coa esperanza
de atopar vida e asilo
e que hoxe comprendemos, pois nós mesmos fuximos
cara os lugares libres de contaxios, terras amplas
que non dubidarán en acollernos, se é preciso,
como discriminados dun primeiro mundo que dá mágoa.
O virus dun individualismo que non concibía o colectivo,
ignorando que só xuntos podemos facer fronte a aquelas lacras
que nos mesmos producimos.
O virus das présas para todo, das urxencias sen tino
provocadas por un reloxo no que as frechas,
alancando nas esferas, marcan o desorbitado ritmo
que nos fecha as portas da existencia,
mais que agora se detén buscando o compromiso
de quen, con tempo para a vida e con paciencia,
valora as horas até hoxe baleiras de contido.
Este virus “con coroa” veu sacudir conciencias,
alertando de todos os perigos aos que estamos sometidos
como sociedade global carente de fronteiras:
fronteiras sociais que impedían a conciliación e a convivencia,
fronteiras económicas ao servizo exclusivo dun capitalismo
en xaque e sen defensa;
fronteiras ecolóxicas que agora se superan
reducindo emisións, antes imposíbeis abismos
franqueaban ese quentamento global que nos afecta.
É unha mágoa chegar a este extremado paroxismo
para comprender o aforismo
de que “non hai mal que por ben non veña”.


María Xosé Lamas

19 de mar. de 2020

Aninovo

María Xosé Lamas.-

Os humanos, dende tempos inmemoriais, temos tendencia a computar o transcurso do tempo, a dividilo en seccións, dende as máis obvias como o día e a noite ou os solsticios e equinoccios anuais rexidos polos astros, até a elaboración de calendarios dependentes das tarefas relacionadas cos ciclos de sementeiras e colleitas.

O Ano Novo é unha desas datas especiais das máis festexadas en todo o mundo e que transcende a relixións e culturas. Mais é moi recente –dende hai só catro séculos- a súa celebración o día un de xaneiro, pois adoitábase celebrar coincidindo co comezo do inverno ou do verán nos hemisferios norte e sur, respectivamente.

Pero, calquera que sexa a data, conta con multitude de ritos e prácticas que serven para atraer o amor, o diñeiro, a saúde e a abundancia. Hainas tan curiosas como as cento oito badaladas en Xapón, que rematan cun brinde con amazake ou vestir con roupa de lunares, como en Filipinas; en Rusia, escriben os desexos nun papel que queiman, vertendo as súas cinsas nas copas de champaña coas que logo brindan; en Dinamarca, esnaquizan a vaixela en que cearon; en Porto Rico, tiran caldeiros de auga polas fiestras; En Ecuador, queiman un boneco de dez metros de altura; e un longo etcétera.

Aquí temos o costume de comer doce uvas coincidindo coas badaladas que anuncian o Aninovo. Trátase dunha tradición relativamente moderna, pois comezouse a celebrar en 1882 como unha protesta cidadá dos madrileños que adoitaban facer a xolda o día cinco de xaneiro. O Concello anunciou aquel Nadal que quen quixera celebrar a véspera de Reis, tiña que pagar cinco pesetas (da época!) e, aínda que estaban lonxe de existir as redes sociais para convocar á xente, o boca a boca xuntou a centos de cidadáns na Gobernación, en plena Porta do Sol e debaixo do reloxo que se instalara dezaseis anos antes, para tomar as doce uvas ao ritmo das badaladas. Axiña se estendeu a festa a todo o territorio e probabelmente continuará celebrándose por moitos séculos máis.

Que vos sexan de proveito as doce uvas da sorte para comezar unha década venturosa é o meu desexo neste día!

1 de xan. de 2020

Bravo, Miguel!!



María Xosé Lamas.- Corría o ano noventa e catro cando Paulo Naseiro achegou á vivenda que compartiamos os seus libros. Entre eles, Loita de silencio, do ano noventa e tres, editado –se mal non lembro- pola Deputación de Lugo e escrito por un tal Miguel Barrera, cun limiar do xornalista Moncho Paz. Era un poemario moi breve, pero intenso, que lin dunha sentada. 

Comentándoo co meu compañeiro de vida naquel intre, informoume acerca do seu amigo Miguel, a quen, precisamente polo seu gusto de escribir poesía, chamaban de xeito amigábel “o bombilla” (que viña a significar, o iluminado), cousas de nenos…! 

Non tardei moito en coñecelo persoalmente e si, era un rapaz especial e, como el se autodefinía, un ser que vogaba contracorrente no seo dunha familia conservadora como moitas da vila que o ollara nacer. Sobresaía do skyline line do pobo con moita distancia naqueles anos, aínda de transición, en que todo o politicamente correcto estaba por definir.

Dende entón, a nosa amizade consolidouse e permaneceu intacta até hoxe pois, a pesar que residía en terras de Castela, eran moitas as cousas que nos xunguían. Os dous contamos con un pai poético común, Manuel María, que nos alentou para seguir escribindo; os dous considerabamos necesaria a escrita como medio de expresión, non só do noso sentir, senón como forma de denuncia das lacras sociais que asolagaban -e aínda o fan- á sociedade; os dous sentiamos a necesidade de verter negro sobre branco canto acontecía ao noso arredor…

Lembro que sempre nos comunicamos o día un de xaneiro, coincidindo coa emisión do Concerto de Ano Novo que retransmitía a TVE; el sabía da miña paixón pola música clásica, que compartía. Era un momento de comuñón que sobrepasaba a distancia espacial e que nos xunguía espiritualmente.

Miguel adoitaba achegarme os seus poemarios antes de editalos. Cando me deu para ler Na árbore do desespero, remitinlle unha crítica pouco usual entre compañeiros poetas, guiada máis pola miña faceta didáctica ca polo meu sentir, aconsellándolle o uso do dicionario para revisar as incorreccións ortográficas. O feito de non utilizar o galego habitualmente como lingua vehicular facía que cometera erros na súa expresión escrita. Acaso “metera a pata”, mais coidaba que o contido da súa escrita era tan bo que era unha mágoa que non respondera á normativa vixente; deformación profesional, que se lle vai facer! Mais sei que me fixo caso, pois hoxe escribe sen aqueles poucos erros que algún día lle atopei nos seus poemas.

Aquel poemario para min, até o momento, o mellor do mellor da súa escrita, era un avance ante o tempo, antes de que pouca xente denunciara o maltrato machista que aínda sufrimos. Si, Miguel era un adiantado na temática que máis tarde tratarían moitos dos nosos máis grandes escritores, e facíao dende o seu sentir máis fondo. 

Máis tamén se adiantou naquela idea que insistentemente mantiña en promover encontros poéticos a comezos do milenio, cando aínda ninguén pensaba niso e que as amizades viamos como posíbeis, pero non doadas de levar a cabo. Hoxe corroboramos que Miguel estaba acertado; son moitas as xuntanzas que se realizan en diversos lugares e con calquera motivo –sempre positivo- para xuntárense os e as poetas e agasallaren coa súa escrita aos oídos de centos de persoas que agardan ver a vida dende outras perspectivas.

Por todo isto que conto -e moito do que me esquezo-, Bravo, Miguel, e parabéns por ese Premio Literario do Concello de Vilalba tan merecido!

28 de ago. de 2019

A Xira da vida

María Xosé Lamas.-

Era moi nena, a remate dos sesenta, non lembro o ano con exactitude, cando fun por primeira vez de merenda á Xira do San Ramón –naquel intre, o sábado anterior á Feira- no Chalé do Crespo. A quen si lembro é aos comensais: meus pais, miña madriña, miña irmá Elsa –a pequena, Pili, aínda non existía- e meus tíos de Cas Paredes. Era unha festa máis das que se adoitaba asistir toda a xornada, como o San Pedro de Santaballa, o Carmio de Lanzós ou o Rosario de San Simón.
A partir de comezos dos setenta, como xa viviamos na vila, deixamos de preparar a merenda para fóra e celebrabámola na casa, por entón, na rúa das Pontes de García Rodríguez. De xeito que até as festas do ano setenta e oito, cando fun dama de honra de brazo do finado e sempre estimado Andrés Baamonde, non volvera a partillar as viandas do xantar naquel fermoso emprazamento. Contaba con dezasete anos acabados de cumprir e unha cicatriz recente da intervención de apéndice á que me someteran dúas semanas antes, mais nada impediu que o pasara de marabilla.
Os avatares da vida mantivéronme afastada por outra longa tempada deste evento do que volvín a gozar máis tarde, e por unha morea de anos, coas amizades da xuventude,  xa na Madalena. Xuntabámonos días antes para facer os preparativos e distribuír as tarefas: uns reservaban o sitio e preparaban as mesas de táboas, outros encargaban as empanadas, outros as abondosas bebidas –que non faltaran- e todos e todas engaiolabamos ás nosas nais para que nos prepararan as suculentas tortillas, empanadillas, croquetas ou ensaladiña das que sempre sobraba para a cea ou convidar a cantos se achegaran á merenda.
Máis tarde, acudín á Xira como voluntaria da Cruz Vermella durante varios anos. A carón da caseta presidida pola ambulancia, nas horas en que aínda non se agardaban máis incidentes que algunhas rozaduras e picadas de tabáns ou avésporas,  gozabamos en compaña de voluntarios que se achegaban de asembleas doutras terras das copiosas viandas que recibiamos vía cátering dalgún restaurante da vila, encargadas polo presidente, Pepe Apenela.
Lembro unha en especial, no ano noventa e seis, á que non acudín como comensal, mais si polo serán coa miña filla Alba Sofía de poucos meses. Nesa ocasión, visitei aos amigos cos que compartira tantas veces esta xornada e Ana Belén presentoume á súa parella, César, que tomou en brazos á pequena e non a soltou por varias horas. Tal era a tenrura que ambos sentían que eu mesma non ousaba separalos.
O tempo foi pasando e o día da Xira acabou converténdose por anos nunha xornada de  preocupación desa nai que agarda na casa as novas dos seus fillos que gozan do mesmo ca ela no seu tempo, pero dende outra perspectiva…
Hoxe, xa cos fillos adultos, visitei de novo a Xira e lembreime de todo o vivido nela dende nena, de seguro que non moi diferente da experiencia de moitas e moitos vilalbeses a través dos anos que nos levan.
María Xosé Lamas, a 24 de agosto do 2019.

26 de ago. de 2019

A Ramón Paz Guntín, in memoriam

María Xosé Lamas.-

Este domingo, 21, despois de subir do almorzo á habitación do hotel, onde me esperaba o traballo de preparar a equipaxe de volta de Berlín, soou un aviso de whatsApp no móbil. Era do amigo Moncho Paz comunicándome o falecemento de seu pai e, de súpeto, mergullei na nostalxia e na tristura.

Sempre lembrarei a tenda dos Marios, onde tres irmáns de mediana idade rexentaban un dos colmados máis importantes da vila, axudados por uns cantos empregados e empregadas simpáticas e solícitas, tanto despachando detrás do mostrador como traballando no obradoiro do soto onde se elaboraba o chocolate “Paz Cao” e os saborosos bolos de leite, cristiniñas, madalenas ou roscas que tiñamos que mercar por menos dun peso todos os domingos ao saír da misa das doce de obrigatorio cumprimento -unha desas rutinas da infancia que nunca se esquecen.


O establecemento estaba sempre cheo de xente que mercaba as viandas máis diversas; pois nos Marios había de todo, dende os seus produtos alimenticios selectos e os licores e viños que non se atopaban en ningún outro ultramarinos, até candeas, cestas, cerámica, paraugas e centos de útiles máis. As miñas primeiras lámpadas de salón de vimbio –que aínda conservo gardadas na casa da aldea- despachoumas o señor Ramón, así como unha cesta da feira que non hai moito que merquei.
Ademais posuía unha barra onde tomaban a mañá, o café de sobremesa e os viños do serán os máis asiduos ou almorzaba moita xente de paso que agardaba a partida do autobús na estación situada ao carón e que aproveitaba tamén para mercar os agasallos da súa viaxe en lembranza do paso pola vila.


Hai ben anos xa que esta casa exerce en Vilalba de anello lugar de comercio atendido con paixón por o noso inesquecíbel e benquerido señor Ramón, pois o tempo foi modificando os costumes de compra e actualmente mércase en supermercados, grandes superficies ou mesmo por internet. Mais a atención personalizada, o trato familiar ou a comunicación empática, perdeuse. Perdémola todas e todos os vilalbeses co pasamento de Ramón Paz Guntín.
Amigo Ramón, sempre na nosa lembranza!

Foto: Mario Paz González

25 de abr. de 2019

Otero e Lamas gañan o Certame Literario

Redacción.- O XLII Certame Literario de Vilalba xa ten gañadores. Xosé Otero Canto, da Ponte de Outeiro de Castro de Rei, e a vilalbesa María Xosé Lamas -colaboradora de A Voz de Vilalba, na fotografía- foron designados respectivamente como primeiro e segundo premio do concurso poético máis antigo de Galicia, iniciado no ano 1975 baixo o mandato do recentemente finado Francisco Roca Agras e que cada ano ten "unha colleita máis vizosa".
O poemario Telúrica fixo merecedor a Otero Canto desta importante distinción, recoñecida con 3.000 euros, flor natural e diploma. Pola súa banda, o segundo posto de Lamas débese ao seus Sonetos preposicionais, presentados co lema “Un anaco de vida en catorce versos”, polos que recibirá mil euros, flor natural e diploma.

O director da Real Academia Española, Darío Villanueva; a xefa territorial de Cultura, Carmen Gueimunde González; o director do grupo Radio Principal, Fidel Fernán Vello; o edil de cultura, José Antonio Pita, e o xornalista Xulio Xiz integraron o xurado do XLII Certame Literario, cuxos premios se entregarán, como é costume, o día 30 deste mesmo mes no auditorio Carmen Estévez de Vilalba.

24 de ago. de 2016

Aprender a soñar con María Xosé Lamas

Redacción.- Na tarde do pasado venres, a Casa da Cultura de Vilalba vestiu de gala para celebrar a presentación do poemario Cantigas para aprender a soñar, do que é autora a escritora chairega María Xosé Lamas. Xunta ela estiveron Miguel Toval, representando a Edicións Embora, editorial encargada de pór corpo de libro a este feixe de cantigas; o escritor Martiño Maseda, que esbozou unhas pinceladas do poemario; e José Antonio Pita, en representación do Concello de Vilalba, como concelleiro de Cultura.

Cantigas para aprender a soñar é o poemario gañador do Premio Arume de Poesía para nenos e nenas na edición de 2013, convocado pola Fundación Xosé Neira Vilas, e goza das ilustracións de Minia Regos Sanz.

O acto, con numerosa asistencia de público (incluso infantil), foi unha auténtica festa da palabra, na que os verdadeiros protagonistas, ademais da autora e o seu poemario, foron os nenos e nenas que se encargaron de ler uns cantos poemas para familiarizarse co ritmo e a musicalidade que percorre os versos deste libro de poesía infantil. 

Deixou dito o propio Xosé Neira Vilas, antes do seu pasamento hai tres meses, no limiar ao libro de María Xosé Lamas: “Cantemos e soñemos, pois a canción dignifica a alegría de vivir. Soñemos cada mañá cando o sol axexa, cando o vento arrola o curuto dos piñeiros, cando vemos sorrir a un neno ou unha nena.” Tal é o  que a autora nos propón ao longo dos versos de Cantigas para aprender a soñar.

27 de feb. de 2016

María Lamas recolleu o Arume de poesía

Redacción.- Esta tarde a poeta chairega María Xosé Lamas, colaboradora de A Voz de Vilalba, recibiu o premio Arume de poesía, convocado pola Fundación Xosé Neira Vilas. Foi no decurso dun emotivo acto que comezou ás cinco da tarde na parroquia de Gres (Vila de Cruces), onde se atopa a sede da entidade. A obra Cantigas para aprender a soñar impúxose entre a ducia de traballos presentados ao certame e, segundo explicou a propia autora, "é un poemario que leva escrito varios anos. Os versos están redactados dunha forma moi sinxela e tamén musicable, para que resulten atractivos para os nenos". A obra ganadora publicarase en Edicións Embora, como lembrou hoxe Xosé Neira Vilas, presidente da fundación que leva o seu nome.

María Lamas é consciente da necesidade de letras coas que se poidan motivar aos nenos. Por iso, con esta obra non só dispón -e ofrece a todos os docentes- dun bo material didáctico, senón que, dalgún modo, "puiden regresar á miña nenez". O xurado tivo en conta o contido dos poemas, centrado nas estacións do ano, os meses e os astros, así como a súa "coherencia interna e a emoción lírica que emana de todos e cada un deles", como indica a acta do tribunal, integrado polo escritor Xosé Neira Vilas (presidente da fundación que convoca o premio), Juan Andrés Fernández Castro, Rosalía Morlán e Luís Reimóndez (secretario da mesma entidade). Ademais destas características, nalgunhas das composicións tamén se coan refrans, outro bo material para aprender.

Lamas recolleu o galardón catro anos despois de que se representase en Gres unha peza teatral da súa autoría, lembrando a escola de Doloriñas. O xurado tamén concedeu menciones de honra a Cando as follas voan, de Antón Cortizas, e a o Libro dos medos que non son, de María Canosa, e Versos e bicos, de Xosé Luna. 

15 de dec. de 2013

María Xosé Lamas, premio Arume de poesía


Redacción.- A creadora chairega María Xosé Lamas (Vilalba, 1961) é a ganadora da sétima edición do premio Arume de poesía para nenos, que convoca a Fundación Xosé Neira Vilas. A obra Cantigas para aprender a soñar impúxose entre a ducia de traballos presentados ao certame e, segundo explica a propia autora, "é un poemario que leva escrito varios anos. Os versos están redactados dunha forma moi sinxela e tamén musicable, para que resulten atractivos para os nenos".


María Xosé é colaboradora habitual da edición dixital de A Voz de Vilalba, ademais de poeta e actriz e profesora de música. Nesta faceta, é consciente da necesidade de letras coas que se poidan motivar aos nenos. Por iso, con esta obra non só dispón -e ofrece a todos os docentes- dun bo material didáctico, senón que, dalgún modo, "puiden regresar á miña nenez". O xurado tivo en conta o contido dos poemas, centrado nas estacións do ano, os meses e os astros, así como a súa "coherencia interna e a emoción lírica que emana de todos e cada un deles", como indica a acta do tribunal, integrado polo escritor Xosé Neira Vilas (presidente da fundación que convoca o premio), Juan Andrés Fernández Castro, Rosalía Morlán e Luís Reimóndez (secretario da mesma entidade). Ademais destas características, nalgunhas das composicións tamén se coan refrans, outro bo material para aprender.


O Arume de poesía non é o primeiro premio que gaña esta escritora, que xa en 2002 obtivo un accésit no Certame Literario do Concello de Vilalba con Cartafol de nostalxias. Ao ano seguinte, foi gañadora con Tempos verbais. Lamas confesa que non lle gusta presentar obras a certames literarios, "aínda que é certo que é unha forma de darse a coñecer". Á hora de buscar inspiración, non só bota man das lembranzas da súa nenez, senón que bebe de poetas lusos como Sophia de Mello ou Vergílio Alberto Vieira, sen descoidar toda a poesía escrita a este lado do Miño, "desde a lírica medieval ata Manuel María", como confesaba hai uns anos nunha entrevista publicada na edición galega de ABC.


O vindeiro 15 de decembro, María Xosé Lamas recollerá o galardón nun evento que terá lugar na sede da Fundación Xosé Neira Vilas, catro anos despois de que se representase en Gres unha peza teatral da súa autoría, lembrando a escola de Doloriñas. O xurado tamén concedeu menciones de honra a Cando as follas voan, de Antón Cortizas, e a o Libro dos medos que non son, de María Canosa, e Versos e bicos, de Xosé Luna. A obra ganadora publicarase en Edicións Embora.

6 de dec. de 2013

A "Pico", in memoriam

María Xosé Lamas.- Fúcheste en silencio, cando o que máis adorabas era a palabra. A  palabra na túa voz de Ricardo III, de Simbad o mariño, no son dun saxo, no amor de pai, de esposo, de irmán…

Era marzo do 2003 cando contactei contigo. Precisaba un oferente para a Festa dos Pepes de Vilalba na súa XLIII edición. Por primeira vez esta celebración  -dende 1961- era presidida por unha muller. Ese fito merecía unha posta en escena especial, e chameite. A túa resposta afirmativa encheume de ledicia.  Permanecerá sempre na miña memoria aquela cea leda e distendida, moi distante das que se viñan facendo outros anos.

Lembro o impacto que provocaches na miña filla Alba Sofía, daquela con só con sete anos, e á que convidaches a presenciar a rodaxe de “Pratos combinados”.  Non puideramos achegarnos, pero si a cantas estreas facías en Compostela, con reserva de convidadas. Ese pulo que nos inserías cada vez que te viamos actuar, as mesmas postas en escena de múltiples pezas teatrais, fixeron medrar en nós o amor polo teatro ben feito. En min, persoalmente, inxectándome enerxías para seguir adiante coa miña compañía de teatro de Vilalba; á miña filla, amosándolle un mundo de posibilidades que aproveitou , non só nos seus piniños como actriz, senón nos seu interese pola imaxe e a comunicación audiovisual. Nunca saberei agradecercho en toda a súa magnitude.

Agora afronto unha tarefa difícil: borrar da axenda do meu teléfono móbil o teu número. Fareino bagoando, seino. Pero ten por seguro que da miña propia memoria, como da de outra moita xente, non te borrarás nunca. Até sempre, amigo Pico!

14 de xuño de 2013

Lourenzo, Vidal Bolaño e o teatro


Redacción.- O pasado venres tivo lugar na Casa da Cultura de Vilalba unha táboa redonda encol da figura de Roberto Vidal Bolaño e o teatro galego, organizada polo Instituto de Estudos Chairegos. Ao acto, pouco concorrido por mor de coincidir con outro que se celebraba á mesma hora no Centro Cultural, asistiron preto de trinta persoas que tiveron a oportunidade de escoitar a Manuel Lourenzo -na fotografía- falando do teatro independente galego e da figura do autor homenaxeado nas Letras deste ano, Roberto Vidal Bolaño.

Lourenzo introduciu ao público no apaixonante mundo do teatro para ilustrar sobre a súa orixe e o seu desenvolvemento en Galicia até os nosos días. Tamén interveu Francisco Piñeiro, que achegou ao teatro popular da Mariña lucense, resaltando a figura de Xosé Manuel Carballo, convocado como participante neste acto e ao que non puido acudir por motivos de saúde. Como colofón, a moderadora da táboa, María Xosé Lamas, achegou á historia do teatro en Vilalba dende remates do século XIX até a actualidade. 

13 de maio de 2013

Reforma educativa vs. reforma ideolóxica


María Xosé Lamas.-

Xa estamos afeitos a que o goberno a comezos de cada lexislatura, sobre todo cando se cambia de orientación política, ditamine normas de reforma nos principais sistemas de organización da vida pública: sanidade, educación, prestacións sociais… cambios todos eles que responden a diferenzas ideolóxicas, como é sabido. No eido educativo están moi claras: os partidos de esquerda avogan pola formación, os de dereitas polo adoutrinamento; os primeiros polo ensino público, os segundos polo privado e un longo etcétera.
Pero, a que nos ocupa, a Reforma Educativa actual, vai máis alá en todo isto, xa que afecta directamente aos fins da Educación. Dende o comezo da democracia no Estado español - incluso antes , dende a Lei Villar Palasí do setenta, xa se apuntaba-, a finalidade última da Educación foi a de formar cidadáns cunha educación comprehensiva e universal, á que todos os individuos tiveran acceso, creando un sistema educativo igualitario en todos os sensos (igualdade de oportunidades, coeducación…). A partir de agora, e se ninguén o remedia, estudará quen poida, non quen queira; quen poida pagar unha formación que está moi lonxe de ser gratuíta aínda nas súas primeiras etapas. Abonde con pensar no período de Educación Infantil de cero a tres anos, non obrigatorio, e ao que só poden acceder uns poucos por estar en mans de concellos sen capacidade económica para ofrecer este servizo á maioría da poboación, ou en mans privadas, polo que aínda é menos accesíbel. Tamén cabería pensar no custo de libros ou material escolar na educación obrigatoria (Primaria e ESO), para o que as axudas están cada vez máis reducidas. E que dicir do bacharelato ou a universidade despois da subida de taxas e da case extinción das bolsas académicas?
Para o que si haberá prestacións económicas vai ser para aqueles centros educativos –privados, por suposto, no público non coido que se chegue a iso- que diferencien ao alumnado por sexos. Efectivamente, coma no tempo da ditadura, “los niños con los niños, las niñas con las niñas” , co que a coeducación pola que tanto se ten loitado en tempos remotos, vaise ao traste. O seguinte será diferencialos por razas, crenzas, etc. Canta máis segregación, mellor.Todo chegará!
Fóra do aspecto económico, hai que facer referencia tamén á anulación da educación comprehensiva. O alumnado xa non poderá progresar no seu proceso de ensino-aprendizaxe paso a paso dun xeito flexible como até agora, atendendo á madureza das súas capacidades. Non. Agora deberá de pasar cribas en forma de exames finais ao remate das diversas etapas e ciclos educativos que sirvan de selección dos “mellores”, relegando aos menos afortunados ao máis absoluto fracaso e sen alternativas: ou vales para estudar ou a F.P. no mellor dos casos, que tal e como está estruturada, só engrosará as listaxes de paro.

Doutra banda, onde radican as bases psico-pedagóxicas que sustenten tal reforma e onde os principios educativos derivados das mesmas? Principios como a socialización, a coeducación, a educación comprensiva, etc., fican eliminados ou tocados de morte en aras da disgregación, a educación por sexos ou o exceso de contidos conceptuais fronte aos procedementos ou actitudes, que deixan de ter senso no momento en que o alumnado ha de ser avaliado en base a probas obxectivas e eliminatorias (reválidas). E como colofón da modificación nos contidos non podía faltar a materia de Educación para a Cidadanía, eliminada do ensino Primario e convertida no Secundario en “formación do espírito nacional”, ben coherente, por certo, coa ideoloxía do partido popular.

Canto aos cambios na estrutura do sistema educativo, coma o de converter o cuarto nivel da ESO nun curso de carácter propedéutico para o bacharelato ou estudos posteriores (a consabida FP), só se sustenta como selectividade anticipada do alumnado, sen ter en conta os gustos nin a madureza dos discentes, canto antes teñan que escoller, máis se equivocarán. Pero non importa, o “sistema” xa escolle por eles!

Así as cousas, pode haber alguén que xustifique a “Nova Reforma Educativa” proposta polo partido no goberno? Acaso só aqueles acólitos de pensamento único que seguen a renderlles pleitesía; aqueles que forman “masa”, non pobo, súbditos do poder e monicreques nas súas mans destras e manipuladoras; aqueles que consenten seren suxeitos da ignorancia, instrumento máis e mellor utilizado pola oligarquía para aferrarse ao dominio absoluto. Ignorancia do pobo que conseguirán a través de “reformas” como a educativa actual que, se ninguén o remedia, chegará a imporse. Que mágoa!

27 de out. de 2012

Martiño Maseda e os labirintos da súa alma

María Xosé Lamas.- "Cada día un poema / un alborozo que ceibar a ningures / como unha volátil pregunta que navega / sucando o transparente océano do aire (…)". Así comeza un dos primeiros poemas do libro Nos labirintos da alma, de Martiño Maseda Lozano, presentado o pasado mes de agosto xunto co titulado Na intimidade do azougue, de Pablo Bouza, ámbolos dous gañadores do segundo e primeiro premio, respectivamente, doa XXXVI edición do Certame Literario de Vilalba do ano 2010, e que o Concello edita en Espiral Maior – por fin- como parte fundamental do galardón acadado polos poetas.

Martiño Maseda Lozano (Xoibán-Vilalba,1970) é licenciado  en Filoloxía Hispánica pola USC. Colaborador tamén do suplemento A Chaira do xornal El Progreso, a súa obra veu a luz en diferentes revistas e libros colectivos, tendo sido galardoado, entre outros, cos premios Certame de Contos para a Mocidade (Ourense 1999), Premio de Poesía Alonso Morgado (Huelva, 2003) e Certame de Narración Curta Ánxel Fole (Lugo, 2009 e 2011). No ano 2005 obtivo o Primeiro Premio do Certame Literario do Concello de Vilalba co libro de poemas Diario dun ser perdido (Inédito).
Nos labirintos da alma, segundo premio do Certame Literario do Concello de Vilalba, é o primeiro libro individual publicado polo autor. No mesmo acto de presentación deste poemario deuse a coñecer o fallo do xurado doa XXXVII edición do Certame Literario do Concello de Vilalba , no que volveu a resultar gañador do segundo premio, polo que agardaremos só un ano para que vexa a luz un novo libro deste prolífico escritor, aínda en moitos eidos descoñecido, pero cada vez máis próximo e merecedor da nosa maior consideración.
“Cada día un poema” resulta a frase descritiva desta obra que nos ocupa. Martiño Maseda escribe durante un período determinado un poema día a día no que resume as inquedanzas cotiás a cerca da súa propia existencia, inseríndose “nos labirintos da alma”, da súa, que sente, pensa, desexa, anhela… e trema ante os avatares existencias do pensamento.
Con palabras claras, con frases –versos- axeitadas, fainos partícipes de sensacións que calquera de nós, os seus lectores, podemos  acopiar e sentilas como propias. Na súa poesía, enchida de significado, non hai cabida para imaxes absurdas, para xogos de palabras inintelixíbeis; atopamos nela, pola contra, unha linguaxe clara, directa e dirixida ao máis profundo das conciencias que farán eco dela.
Agardamos que siga comunicándonos dese xeito tan fermoso as súas teimas, os seus sentimentos, con ás para voar sobre esta Chaira á que ama a conciencia. Estaremos atentos ás súas palabras, aos acenos nelas agochados, para descubrir unha alma verdadeira, sensíbel, e ateigada de sentires nun tempo, o noso, tan baleiro. Deixémonos impregnar pola súa tenrura en cada verba, para que sintamos, tamén nós, útil a propia existencia.

21 de nov. de 2011

E Pelúdez dixo este martes...

María Xosé Lamas.- Este martes, unha parella co seu fillo paseaba as rúas de Lugo estreando o San Froilán. Con sorrisos e entretidas e arroutadas conversas agasallaban aos seus veciños no seu galego castelanizado ou o seu castelán galeguizado, coma sempre. Eran o Pelúdez, a súa dona Filomena e o seu fillo, Peludeciño. Os tres persoeiros máis relevantes de Lugo nestas sinaladas datas.

Atopeime con eles no concerto de Di Elas, onde un Luís Tosar entregado facía as ledicias do seu público incondicional que, por certo, era ben numeroso. Como nos coñecemos de vello, saudámonos afectivamente antes de comezar a vibrar coa música do grupo lugués. Na conversa que mantivemos por uns intres, decateime que seguen a estar informados de canto acontece polo mundo e sendo críticos con todos aqueles feitos que día tras día van acontecendo no devir dos tempos. A eles non hai quen os cale. Con eles non serven as restricións da liberdade de expresión, non serven as cotas que tentan poñer os politicamente correctos, son xenerosos nas palabras e nos feitos que amosan as súas inquedanzas cun humor tan castigado como irredento.

Atopei cun Pelúdez despistado, levado da man e o coraxe da súa dona, pola que semella que non pasen os anos, cun smartphone táctil na man, do que estaba máis pendente ca do concerto. Non obstante, o paraugas estaba no seu lugar habitual – colgado do colo da chaqueta- e a pucha, estreada para a ocasión, na cabeza cubrindo o seu xa pouco cabelo máis branco ca negro. Para el os anos non pasan en balde…

A Filomena, eternamente moza, divertíase ollando a actuación lucindo o aspecto san de sempre e pendente do seu home e do seu fillo, como corresponde. Pois, a pesar dos seus xa moitos anos, a vitalidade que amosa é digna de ser envexada por moitas donas que se renden ao máis pequeno atranco. O seu proceder semella moitas veces inconsciente, mais non é así. Sabe ben como é o chan que tripa, coñece aos seus e aos outros… e obra en consecuencia. Eu quixera ser como a Filomena!

E o Peludeciño non medra, ou máis ben, semella que non madura ao ritmo dos comúns mortais. Pero non é así. Só hai que fixarse na súa indumentaria: pantalóns vaqueiros, camisa de cadros, chupa de coiro… Medra, si; vai cos tempos e as circunstancias aparellado ao desenvolvemento do cotiá. Casara, non si? Pois este martes estaba cos seus pais, sen dona…. Acaso para el tamén mudou a realidade… acaso non se ceibe dos sentimentos e emocións, das vivencias e os atrancos que a moitos nalgún momento nos acontecen na vida. Segue a mostrar a mesma inxenuidade, a amosar o mesmo espírito de adolescente entrado en anos que mantivo dende sempre, pero con unha madurez patente. Xa non é quen de personificar o futuro, senón o presente vivido día a día.

Despois dunha parolada graciosa, despedímonos, seguros de vernos para o vindeiro San Froilán. Que así sexa!

7 de out. de 2011

Ás veces dá noxo!!

María Xosé Lamas.- Dá noxo escoitar voces alleas á nosa realidade. Demagoxia pura e dura… sen senso nin cor. Aínda apenas esperta, poño a radio. RNE de Galicia, desta volta: entrevista ao conselleiro de Educación, Xesús Vázquez. As típicas preguntas. Como se presenta dende o punto de vista político o curso escolar que agora dá comezo; que hai das protestas do profesorado en canto ao aumento do horario de atención ao alumnado; que hai das bolsas para libros gratuítros….???
Unha voz amábel contesta dende o outro lado da liña. Todo perfecto! A consellería responde polas súas decisións – tomadas como todos sabemos en tempo de vacacións, para que non os atrape a indignación- sobrias e con recortes orzamentais: todos sabemos que estamos en crise….En crise! Claro. Como non había de ser unha desculpa perfecta para uns recortes tan desexados pola súa parte! Iso si, non irá nunca en detrimento da mellora da calidade do ensino…!
Pois, para comezar, señor conselleiro, hai moreas de accións nas que “recortar” sen ter que tocar aos orzamentos de educación. Pense vostede só na cantidade de “programas educativos” –entre moitas aspas– que vostedes a cotío realizan espallando arrogancia sen senso común e que nunca son nin serán operativos por falta de perspectivas realistas. Pense na cantidade de propaganda da que fan uso gastando porcentaxes impensábeis de cartos que moi ben podían estar destinados a actividades máis produtivas… Pense!!! E déixese de parvadas! Temos, os que traballamos verdadeiramente no ensino, saturadas as nosas mesas de proxectos inservíbeis, produto de mentes ociosas, sen os pés na terra. E a nosa realidade cotiá é outra, moi distinta; e os nosos obxectivos, moi diferentes e centrados sempre nun alumnado ao que vostedes non teñen nunca en conta. Énchen a boca coa palabra “sociedade”, o que ela precisa, segundo vostedes coidan… Pero, perdoe, están moi lonxe de coñecela. E a tan nomeada “mellora da calidade do ensino” en aras á que din que vai enfocado o aumento de horario de atención ao alumnado que impuxeron sen negociar, coma sempre…?
Señor Vázquez, as tarefas do profesorado para co seu alumnado distan moito das que vostedes queren impor taxativamente. A quen queren enganar? De certo pensan que obrigando aos profesores a estar dúas horas máis no centro facendo tarefas de garda e custodia dos alumnos vai mellorar a calidade do ensino. É iso o que pensan na súa consellería? Que errados están! Para mellorar a calidade do ensino é preciso cambiar moitas cousas, é certo, pero entre elas non está precisamente o feito de obrigar a tarefas para as que o profesorado nin está obrigado, nin lle corresponden directamente. Quere aumentar o horario? Pois ben, fágao, aumentando o número de horas lectivas. Que son cinco diarias? Que sexan seis, así poderían impartirse materias moi importantes aos nenos e nenas que non se están a dar; así poderíase coordinar o traballo do cento colectivamente, valla a redundancia, e sermos todos os docentes responsábeis de actividades tan importantes coma o fomento da lectura (levando a cabo un operativo plan lector, do que só lles importou sempre o documento burocrático), funcionarían departamentos tan importantes como o da dinamización da convivencia escolar, a biblioteca, as TICs e outros proxectos como o seu tan mencionado Abalar… Non se decata das incongruencias que están a amosar?
Nos tempos que corren, ningún docente se negaría a aumentar o seu horario de traballo. Iso si, sempre que fora coherente co seu bo facer profesional.
Nada comento, señor Vázquez, da súa resposta ante a pregunta que lle facían esta mañá sobre a gratuidade dos libros de texto, nin do xeito tan simple de respondela. As bolsas redúcense… “a crise” outra vez. Non podía ser doutro xeito: cifras comparativas con gobernos anteriores son perfectas razóns para esquivar a responsabilidade de seu. Xa estamos afeitos, descoide. Abonda con cambiar de tema e gabarse de feitos que nunca foron realizados por vostedes, está claro; que herdaron deses gobernos a quen tanto desprestixian: aumento das cotas para comedores en prazas e orzamento, mellora do transporte escolar… Non nos conte máis. Sabemos que todo iso foi acadado por vostedes, sen dúbida…!
Abonda de demagoxia. Xa ninguén os cre! Até outra, señor Vázquez e deséxolle un bo comezo de curso escolar, vaille facer falla!

11 de set. de 2011

A anarquía é só o comezo

María Xosé Lamas.-

ANARQUISMO.- N. m. Doutrina que preconiza a absoluta liberdade do individuo e da propiedade privada dos bens de produción. Con estas palabras figura a definición deste termo no dicionario. Dende a antigüidade diversos autores trataron dos abusos que podía cometer o estado e da organización dunha sociedade ideal. Lembremos neste senso as achegas de Platón, Campanella, Tomás Moro e, máis tarde Godwin, Proudhon, Bakunin, Réclus,Grave, Kropotkin ou Tolstoi .

Ideas, teorías máis ou menos utópicas  convertidas en ideoloxías, permaneceron, latentes moitas veces, no seo das sociedades dende hai séculos, aflorando por momentos amparadas por tendencias políticas ou sindicais, mais tamén en contra delas. Ás veces esquecemos a súa existencia porque se atopan agochadas baixo o mutismo que xera o estatus social do benestar, da concepción capitalista que asolaga a sociedade actual no “primeiro mundo”.

Cando se veñen abaixo os postulados que sustentan a rede social e racha definitivamente polos nós cal molécula radioactiva, a súa implosión desencadea unha onda expansiva que remove mentes inquedas e inconformistas dispostas para a loita polo cambio. Túnez, Exipto, Libia, Marrocos,… desenvolven os ecos da reforma necesaria. Pero tamén nos estados estábeis dos países na vella Europa, os cidadáns acordan do sono e do letargo. A crise xorde case de súpeto; os reactores económicos  estouran e contaminan aos cidadáns activos removendo conciencias amparadas polo inconformismo e estala a revolución das masas. Unha revolta  incipiente, ás veces improvisada –coma todas as habidas e por haber- pero consciente da necesidade de demoler as estruturas obsoletas, as columnas ríxidas dun Partenón que deixou de ser convertido en ruínas. Mais até construír no seu solar o novo edificio social é preciso tempo. Un tempo sen contratos sociais, sen premisas estruturalistas, sen goberno (coma en Bélxica), anarquista.

Así, moitas das accións do 15M lembran o anarquismo xurdido dende finais do s. XIX ao comezo do s. XX nalgúns países da Europa occidental, mais con certas diferenzas. A principal é que desta volta levan como primeiro apelido o pacifismo. A protesta ante o intervencionismo estatal en todos os ámbitos sociais por parte dos gobernos está a consolidarse en accións pacíficas e reivindicativas que pretenden amosar na praxe a posibilidade de organizarse doutro xeito diferente ao estipulado e ao politicamente correcto.

Non somos máis ca persoas indignadas que pretendemos facernos oír  para que se teñan en conta os nosos postulados, exercendo a liberdade de expresión tan pouco aceptada, aínda que sabida e defendida até pola obsoleta Constitución que nos obriga aos cidadáns do estado español.  Persoas que cansamos de sermos monicreques nas mans de poderes non desexados; que rompemos os fíos e queremos vivir sen as atumes dos réximes alienantes que nos pretenden controlar. SOMOS e ESTAMOS dispostos para a loita social, pola liberdade individual e colectiva, pola cidadanía, fóra de toda consideración de súbditos do capitalismo.

Isto é só o comezo!

27 de xuño de 2011