Amosando publicacións coa etiqueta baldomero iglesias. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta baldomero iglesias. Amosar todas as publicacións

No pasamento de Gustavo Santiago Valencia



Baldomero Iglesias “Mero”

Era o máis necesario da foto e case nunca aparecía nela. Era entrañablemente bo. De falas lentas e agudísimas. Ía de vagar contando cousas entre os amigos e entusiasmando os lazos da amizade. Era de apreciacións insospeitadas, sempre respectuosas. Tiña o don de estar e case non se facer notar. Era amigo de moitos amigos e ultimamente, desde a súa enfermidade, eu botábao de menos.

Nas reunións do Muíño do Rañego, botábao en falta. Si, faltábame el, o do oído duro e camiñar lento. Preguntaba por el e dicíanme que estaba cada vez máis baixo, que ingresara uns días e que a ver se agora recuperaba! Non souberon que tiña.

Tratárono de problemas coronarios, mais o tempo pasaba e non volvía aos amigos e aos moitos encontros de afirmación na nosa Cultura e da nosa Lingua. Gustaba de recrearse nas paisaxes sinxelas e de facer observacións de todo canto se nos facía inperceptible para os outros. Sabía moito de árbores e plantas, de espazos, de xeografía, de números e perfís cuantificadores que sorprendían na súa énfase esclarecedora. Había que recuperarse na prodixiosa beleza da Natureza. Era simpático e gustaba dos chistes de enxeño.

Viña aos actos da Fundación Manuel María da Terra Chá e aos de Xermolos. Non faltaba a todos os encontros literarios e festivos que se facían. Gozaba tamén dos xantares polos camiños chairegos adiante. Vilalba, Guitiriz, Penas de Rodas, Baamonde, Cospeito, Castro…

Lembro cando nos contaba a Paco Martín e a min, nun Encontro da Terra Chá, cando iamos cara á lagoa do Ollo entre Begonte e Baamonde, no medio das esaxeracións que Paco contaba, dun home de Ribadeo que seica estivera na División Azul, que tanto fora o frío que pasaran que cando mexaban tiñan que cortar a mexa co machete porque senón quedaban espetados.

E mentres parabamos repetidas veces no camiño para cumprir co rito de ir amodo e de aliviar a “próspera”, el confirmou ao señor de Ribadeo e contounos que el sentira dicir que era tal o frío, cando aquilo da guerra, que mesmo levaban o viño en sacos! Claro, aquilo tívonos moito mérito aos tres e rimos inoportunamente. Rimos sen nos dar conta de que xa Manuel María comezara a recitar os seus versos no medio do silencio dos demais. Ao nos sentir rir, parou un anaco o seu recitado e pediunos que logo, lle contaramos a el o motivo daqueles risos. E así foi. Despois do acto, contámosllo e compartimos a ledicia xuntos.

Si, era o máis importante da foto. Sen dúbida. Era Gustavo Santiago Valencia dando aquela lección de humildade. Morreu en Compostela hai uns días e eu sentín fondamente a súa perda. Porque era un bo amigo e porque poucas veces saía na foto. Poucas veces se facía notar. Pasaba inadvertido e sen facer ruído, sen reclamar un sitio. Sendo como era o máis necesario, porque el era en definitiva o fotógrafo e como tal, era o que nos deixaba aos demais aparecer protagonistas daquel momento e na súa cámara. Pasado o tempo nos reconfortaba na lembranza daquelas imaxes en que estiveramos xuntos, dándonos copia a todos… anque el non aparecera nas imaxes!

Faltarás nas fotos, Gustavo. Pero en min queda máis gravada a túa imaxe, a lembranza inesquecible dun home que tanto quixo a Galicia sen ter nacido aquí, viaxador empedernido, degustador da boa mesa, xenerosísimo e humilde home que enteiro e cabal fixo canto puido polos demais en pé de exemplo. Por certo, algún día terán que inventar unha máquina de fotos que inclúa na foto ao fotógrafo que a sacou!

6 de set. de 2008