Amosando publicacións coa etiqueta fuco paz souto. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta fuco paz souto. Amosar todas as publicacións

Esperpento

Fuco Paz Souto.-

Así, do mesmo xeito que Valle Inclán creou un novo xénero literario, Rajoy descubriu unha sociedade na que se distorsionan personaxes e realidades. O pasado xoves, na súa comparecencia no Senado, mostrouse non como o creador senón coma o mesmo Esperpento. Foi quen de distorsionar a realidade afirmando que se presentaba perante as súas señorías por iniciativa propia. A realidade? unha anunciada moción de censura, unha sociedade esixindo explicacións e sobre todo, o que máis teme, a prensa estranxeira clamando pola súa presenza no parlamento español.

Comezou cun discurso, iso si, moi preparado. Supoño que os oitenta asesores dos que dispón, ademais de redactalo tamén o obrigaron a que llelo lera en voz alta un por un. Parábase naqueles parágrafos que lle tiñan sinalado agardando polo aplauso doado e “emocionado” dos seus aduladores. Meu Deus! Mesmo semellaba ter medrado e engordado detrás do atril de oradores? Ouh! Érache o mesmo Timarco de Atenas quen falaba. Ollaba para os seus lambecricas e case estivo a piques de tocar a froita prohibida do paraíso. Rematou e, máis oufano ca un gato que ven de xaneira, dirixiuse ao seu escano. Sentou. Deseguido se ergueu, virouse e saudou facendo unha reverencia cara aos lambecús que aplaudían fóra do guión.
Mais...a medida que Rubalcaba, Cayo Lara, Rosa Díez e demais membros da oposición esixían a súa dimisión, o seu rostro de neno feliz, satisfeito, fachendoso e vaidoso íase trocando nunha faciana de tristeza, inseguridade, pena, pesar, abatemento, incomprensión do que estaba o acontecer. Velaí... El... Rajoy, que preparara un discurso a conciencia, que tiña o creto dos seus asesores e mais a admiración dos seus lambecricas, estaba sendo vilipendiado, insultado, desprezado...

Claro que o súper presidente, esquecera atacar o caso Bárcenas e mais o financiamento ilegal do seu partido con argumentos razoados e probas contundentes. Parece mentira que unhas fotocopias, dunhas copias feitas doutras fotocopias e, aínda por riba, engurradas, puidesen máis ca palabra do súper presidente.

Seica uns escanos máis atrás, o ministro Wert bisboulle tras unha orella estas palabras:
“Mariano no te preocupes. Esta panda de borregos son unos ijjjjjjjnorantes”.
Fin de la cita.

12 de ago. de 2013

Bágoa Vermella


Fuco Paz Souto.-

Estes son dous comentarios que escoitei esta mesma semana: O primeiro en boca dunha muller anciá (superaba os oitenta), o segundo era dun home que xa cumprira os cincuenta.E onte, tamén, escoitei ao presidente do goberno insultando a máis da metade de seres humanos que formamos parte deste Estado que chaman España.
"Vamos a bajar la prestación a los parados. Es una medida para incentivar la búsqueda de trabajo" Que miserable! Que soberbia! Que falta de respecto!
Para os tres (dous deles, anónimos personaxes pero que representan un bo número de "españolitos" enleados, unhas veces de forma cándida e outras a conciencia; e mais para o goberno, vai dedicado este breve poema que remata cun aceno a Celso Emilio Ferreiro.
Primeiro, os comentarios:
-Fíjate tú, esos mineros haciendo ruído por la noche sin dejar dormir a los que viven en la Puerta del Sol.
- A eses mineiros, metíaos eu a todos no cárcere.
O breve poema:

Bágoa Vermella
........................
Sodes fillos e netos do sangue,
Sodes herdeiros dos autos de fe…
Sodes os xinetes do Apocalipse…
Sodes a ruindade das bestas máis bestas
Sodes a soberbia
Estades baleiros de corazón, o poder fagocita as vosas mentes
A vosa incapacidade conduce ao pobo ás entrañas do averno
E mentres…
Eu morrendo nesta Longa noite de Pedra.

13 de xul. de 2012

De volta á neneza

Fuco Paz Souto.-

Hoxe cumprín nove anos. Dos cincuenta e seis que teño, cumprín nove. Ese foi o recordo que atropelou a miña mente cando, tras abrir a porta que deixaba franca a entrada á casa Xan Antonio en Gondaísque, os meus ollos reviviron o patio de entrada coas cambeleiras polas que se lle daba a cea as vacas, a porta de madeira remachada que era a antesala da saída de atrás da casa, o baño de salgar e curar a carne da matanza, o cuarto do becerro e mais a pila, xusto á dereita da entrada desde o curral, onde os meus padriños lavaban as mans cando chegaban enfaenados con calquera dos trafegos desenvolvidos ao longo da dura e inacabable xornada.

Xa instalado, o olfacto, o oído e mais o tacto, seguiron a levarme a través do tempo nunha viaxe pracenteira e ilusionante onde a nostalxia ía usurpando amodiño, moi amodiño, o reino da neneza.

O recendo da herba recén curtada, o encontro co ar morno e silandeiro beixando as miñas meixelas, o renxer dunha porta de corredeira que te espertaba do soño relaxante dunha soneca necesaria, o zunido dunha mosca inmortal que tanto lle tiña pousarse nunha orella como describir círculos agoniantes arredor dela…

Foi unha viaxe infinita de curta duración. Unha viaxe con billete de ida e volta. Unha viaxe na que os sentidos gobernaron unha nave misteriosa, construída con materiais moi vellos, da mesma idade que o ser humano. Materiais que non están á venta en Puentes, nin na ferraxaría Guizán, nin en ningunha outra ferraxaría. Son materiais que deseña a túa mente, de balde, sen compromiso.

Cronos, a fantasía, a memoria, a nostalxia e mais a ilusión agasalláronme coa odisea que nin Ulises puido imaxinar.

Imaxe: Manuel Gómez González

27 de ago. de 2011

Hoxe chove

Fuco Paz Souto.-


Hoxe é luns 23 de maio. Primavera. Onte era 22. Hoxe foi un día de sol pero non sei o porqué. Non mo preguntes, non sei responder. O caso é que chove, e chove, e non para...

Hoxe chove…
Lágrimas de ilusión perdida
Sorrisos de inocencia eterna
Guiños de desilusión manifesta
Hoxe chove
Sobre calzadas eternas
Sobre cabanas de palla morta
Hoxe chove
Sobre homes e mulleres
Sobre vellos e vellas
Sobre nenos e nenas
Sobre adolescentes…
Hoxe chove…e chove…e chove
E non se ve a auga, nin se sente, nin molla
Pero chove e chove
Sobre un sol radiante, de primavera
Sobre unha falsa esperanza
Sobre ideas ben argalladas
Sobre faladoiros preñados de verdades
(…)E chove, e chove, e non para…
Non escampa
Nubes negras sobre nubes brancas…
E ti e mais eu
(…)sen paraugas.

26 de maio de 2011

Acróstico

Fuco Paz Souto.-

Vaia a miña achega, en datas tan especiais, para unha lingua galega que malia a todos os atrancos que está a sufrir, non esmorece porque mora nos corazóns e na lingua das xentes de ben.


Lingua ancestral, viaxeira
Inacabábel
Noiva do ar
Galega coma nós
Ur dos nosos alicerces
Argallas sentimentos

Rabuñas nobres corazóns do si...
Ou do non...
Marea que medra
Aló, aquí, acolá...
Naos de papel
Cabaleiros de metal
Éche a nosa...sen igual!

18 de maio de 2011

Os Reis Magos

Fuco Paz Souto.-

(Dedicado, dende o meu corazón, a todos os nenos e nenas)

Cruzaron todo Oriente,
embazados de area
na procura dun meniño
e guiados por unha estrela

Ata Belén chegaron
acompañados dos seus regalos:
ouro, incenso e mirra,
presentes para un Neno amado

O Neno movía os olliños
como un sinal de fala
os Reis, que eran magos,
leron, nos olliños, palabras

que dicían cousas bonitas,
ben bonitas e claras,
para todos os nenos do mundo
levade agasallos, non cousas malas

Os Reis, que tiñan nomes,
Baltasar, Melchor e Gaspar
marcharon de onda o neno
como magos, a viaxar

A historia que ledes,
hai anos que aconteceu
e mirade se é certa,
que é xaneiro e non morreu.

5 de xan. de 2011

Feliz Aninovo!

Fuco Paz Souto.-

Remata o ano,
xa é decembro,
é Nadal.
Dende xaneiro
foi inverno, ata ben entrado
o trebón e o raiolo…
que, en abril e maio, vestiu de cores:
brancas, vermellas, azuis, amarelas,
rosas…lembrando
a chegada do verán,
que pasou deixando sorrisos, risas,
alegría, festas,
corpos esveltos que se fundían
en eternas promesas
de amores imposibles
de máis de mil días
que ninguén
se ocupou de coidar…
Ata que o outono
con lágrimas de cores:
moradas, pardas, ocres,
que tinguen as árbores máis mestas,
máis fortes, máis garridas, que deixan
vidiñas de formas caprichosas e curtas,
no chan.
E dacabalo, o inverno
de manto branco, de vento frío,
de cálido lume que acariñando
as meixelas semella cantar:
Un brinde polos teus amigos,
Un brinde pola a amizade
que non vai rematar,
deixa que pase o inverno
a primavera ha chegar…
anunciando o verán
que no outono,
non ha parar.
E así un ano tras outro
que nos engaiola
e nos despide
coa copa
na man.

30 de dec. de 2010

Agardando por Pedro Chosco

Fuco Paz Souto

Onte, mentres estaba a traballar, apareceu Pedro Chosco. Silandeiro, oportuno, cariñoso, afable, agasallando delicias que, a modo de sereas, convidan a te deitaren nese leito mol, amplo e necesario...Mais, acudiu na miña axuda, Ulises! "o navegante" que me siou na orella: agarda! tente teso no mastro da nao! E como alma que leva o demo, do meu corpo saíu unha especie de xana que voando entre o velame dese navío albiscou unha fraga que, vestida de outono, me agasallou con estas palabras...

Agardando por Pedro Chosco

Mentres o peto aniña
entre a cortiza do carballo,
a neve ganduxa aloumiños brancos
que visten as follas máis verdes
de todas e cada unha das frías árbores...
E eu, afortunado, contemplo apampado como
neve, fraga, peto... e carballo
susurran baixiño...
Fuquiño, este é o noso agasallo.

14 de dec. de 2010

Imperturbable? Alameda


Fuco Paz Souto.-*

Cando eu nacín
Ti xa eras.
Cando eu medrei
Ti xa estabas.
Cando fun mozo
Ti (e mais ela…)
xa me aloumiñabas,
xa me beixabas
xa me querías, alameda!
Cumprín anos,
xa paso dos cincuenta
e Ti? Que importa…
que importan os teus anos
para os que nin tan sequera
te amaban,
que importan os anos
para os que non te vían
cando xogaban,
para os que te ignoraban
cando amaban,
para os que procuraban
a túa sombra
sen darche as grazas, por nada,
Querido castiñeiro da América ensoñada:
cada vez que na Alameda sente,
heino facer mirando para onde
estabas... porque así,
serei novo de novo
aínda que me falte algo
desque eu nacera, medrara, cumprira
e
de menos
te botara.



Vaia, a través destes versos, a miña achega para unha alameda que sempre recordarán os meus finados pais como era, e cando eu chegue -oxalá sexa tarde-, onda eles lles conte, que unha vez, da alameda roubaron algo que nunca imaxinaban.

*Fuco Paz Souto é escritor e autor de Cachiños do meu cerne

18 de nov. de 2010