Amosando publicacións coa etiqueta xoan xose fernandez abella. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta xoan xose fernandez abella. Amosar todas as publicacións

Díptico para Concepción Arenal

Xoan Xosé Fernández Abella.-


SONETO HOMENAJE A CONCEPCIÓN ARENAL 


Mujer sublime, justa y heroína,
ferviente corazón de mujer santa,
tu ingénita bondad fue tanta y tanta
que, aún siendo ser mortal, fuiste divina.

Y al evocar tu obra peregrina,
sobrecogida de emoción, te canta
mi lira con los versos que levanta
el inflamado amor que la domina.

Cristiana impar. Santa visitadora
de los presos; ardiente defensora
de los pobres, la paz y la justicia:

Rinda tributo eterno a tu memoria,
arrodillada de emoción, la Historia,
¡Hija inmortal de mi inmortal Galicia!


Barbantiño (Ourense), 1954
(Publicado nos meus libros "Poemas Galegos. Inquietudes, Hallazgos y otros Poemas", Viveiro, 1976 e "Guardad mi voz", Follas Novas, 2014)



SONETO-HOMENAXE A CONCEPCIÓN ARENAL 
(Tradución ó galego por min do escrito en castelán en
Barbantiño (Ourense, 1.954))


Muller sublime, xusta e heroína,
fervente corazón de muller santa,
túa bondade esencial foi tanta e tanta,
que, aínda sendo mortal, fuches divina.

E, ó lembrar a túa obra peregrina,
é inmensa a súa emoción coa que te canta
a miña lira que pra ti levanta
un amor inflamado que a domina.

Cristiá impar. Santa visitadora
dos presos, grande ardente defensora
dos pobres, e da paz, e da xustiza.

Rinda tributo eterno á túa memoria,
axionllada de emoción, a Historia,
filla inmortal da nosa nai Galiza.


Os Tilos, 29/ Setembro/2.013
(Publicado no libro "Loanzas sentidas e outros poemas", Follas Novas, 2018)




Xoán Xosé Fernández Abella



4 de feb. de 2020

A don Antonio Machado

Xoan Xosé Fernández Abella.-

A DON ANTONIO MACHADO,
empleando su último verso, según su hermano José, y dos
expresiones de Retrato, con profunda admiración y respeto,
por su grandeza única.


"Estos días azules y este sol de la infacia",
tu último verso, lejos
de España, destruída,
por la noche del odio de guerra fratricida,
noche de la locura y de la intolerancia.

Tú soñaste una España progresista, no rancia,
y en crímenes horrendos la sufriste sumida.
Y todo destruído. Se te apaga la vida
en Collioure, refugio
y honra inmensa de Francia.

Cuando a ti llegó "el día del último viaje",
cumpliendo lo expresado en tu inmortal Retrato,
entraste ya en lo eterno "ligero de equipaje",

porque ser generoso fue tu solo bagaje.
Y por poeta inmenso, sin sombra de boato,
te rindo, emocionado, mi más alto homenaje.


3 de julio de 2.014

11 de set. de 2019

Confesión e petición

Xoan Xosé Fernández Abella.-

Miña vida, Señor, sen ti é nada.
Ti es a miña forza, o meu camiño,
a miña verdade, o meu destino,
meu ímpeto, e meu firme sostemento,
miña razón de ser, a miña esencia,
pois sen ti nada son, meu Deus eterno.

Dame, Señor, a forza e valentía
de proclamar, sen medo, as túas verdades,
verdades de xustiza, de igualdade
neste mundo inhumano en tantas cousas:
fame, miseria, explotación e guerras
que ditan intereses comerciais,
mentres por todas partes,
mentiras, e mentiras e mentiras
que temos que aturar os que levamos
o amor e a humanidade en nosos peitos.

Ata cando, Señor, a falsidade
deste vivir corrupto e desalmado,
de crimes incontables,
que ata en nome de Deus, ai!, se cometen.
de tanto asasinato,
de tanta violación e terrorismo,
de tanta pederastia,
de tanto engano infame,
de tanta hipocrisía,
de tanto destrozar a natureza,
e non respetar nada,
de tanta ansia podre de poder,
de tanta fedorenta egolatría,
de tanta adoración do vil diñeiro,
de tanto e tanto olvido dos valores,
de tanta infamia inmensa e execrable?

Desde o meu corazón,
e dicindo millóns de veces non,
vai para os que o teñen
a firme invitación, dende o Dereito,
a non ter ningún medo,
a desterrar deste mundo o miserable,
o explotador, o criminal, o infame.

O crente e o ateo
teñen que coincidir neste desexo
firme e irrenunciable
de cambiar este mundo
ruín, criminal, infame.


Os Tilos, 23/Setembro/2018

26 de xul. de 2019

Décima a Xaquín Marín


A XAQUÍN MARÍN QUE, A DIARIO, ENRIQUECE LA VOZ
DE GALICIA CO SEU XORNE CREADOR


"Amarrado ó duro banco"
que é La Voz de Galicia:
para nós unha ledicia,
pra ti esforzo vivo e franco:
Non podes quedar en branco
no teu xorne creador,
hai que crear, ¡si señor!
E o bo do teu Isolino,
atinado decontino,
dóanos o seu humor.


Xoán Xosé Fernández Abella

Os Tilos, xaneiro 2018

4 de feb. de 2018

A Xulio Xiz




Xoán Xosé Fernández Abella.-

A Xulio Xiz, que nas súas diversas actividades móstrase sempre como gran galego e, con toda xustiza multipremiado, co gallo da homenaxe que lle rendemos en Vilalba o 18 de setembro deste 2.016

É galego nos xornais, tamén na televisión,
galego de guionista, e galego de escritor,
galego no dixital, tamén de presentador.
A Galiza sempre amada, bate no seu corazón.

Non esquezámo-la radio, que é a súa alta pasión.
Miles de actos culturais teñen nel gran valedor.
Do Belén de Begonte, promotor e defensor.
O grupo de Fonmiñá presídeo, e o Orfeón.

É honra de Vilalba igual que de Galiza
o amigo Xulio Xiz, galego extraordinario,
que, nobremente, o noso vive, sente, humaniza

con espírito limpo, fraternal, solidario
e a xenerosidade maior sempre na liza.
Son nobreza e bondade o seu itinerario.

Os Tilos, 12/setembro/2.016

2 de out. de 2016

Día das Letras para Carballo Calero

Xoan Xosé Fernández Abella.-

Escribo con sentimento e admiración fondos e quizais con pouca autoridade. Por iso quero que os que coincidades comigo nesta xusta petición vos sumedes á mesma, e fagades chegar á RAG este, coido que compartido, desexo.

Non quero descubrir Mediterráneos, que ben descubertos están, pero os méritos que avalan esta petición son máis que sobrados.

Don Ricardo Carballo Calero foi excelente poeta, magnífico novelista, cultísimo ensaísta, destacado lingüista, concienzudo profesor e catedrático, coherente político e insuperable investigador da nosa Historia literaria.

A súa “Historia da Literatura Galega Contemporánea” é un logro elevadísimo da mesma. Nas diversas ocasións que tiven que facer uso dela xamais me defraudou. É asombrosa a cantidade de datos que se recollen nela. Coido que o sabemos, igual ca min, todos.

Vou empregar a prol de Don Ricardo Carballo Calero dous autores nestas datas moi homenaxeados. O primeiro e Ramón Piñeiro. En LAR, Revista de la Asociación Gallega de Beneficiencia y Mutualidad, en conmemoración de “DÍA DE GALICIA”, Número extraordinario de 25 de Julio de 1.956, Buenos Aires, Año XXII, Nos.  272-73-74, escribe, entre outras moitas eloxiosas frases: “A empresa de someter a nosa creación literaria moderna a ordenada craridade valorativa, non era cousa doada” (…)  “tiña que ser un poeta quen a levase a cabo. Mais ocurre que os poetas cuia sensibilidade instintiva e creadora garde equilibrio co-a lucidez e mail-a ouxitividade crítica son moi poucos. Tan poucos que a súa aparición pódese considerar esceicional. Na España contemporánea, o caso máis ilustre e conocido é o de Dámaso Alonso. AFORTUNADAMENTE, NA GALICIA CONTEMPORÁNEA TAMÉN CONTAMOS CON UN SOIO PRO EMINENTE: RICARDO CARBALLO CALERO”. (As maiúsculas son miñas). (…)”Das tres obras citadas (sinalo eu: “Sete Poetas”, “Aportaciones a la literatura gallega contemporánea” e “La Poesía Gallega del Siglo XX”) a máis completa e fundamental é “Aportaciones a la literatura gallega contemporánea” (…) “Nela desenrola Carballo a valoración máis seria, máis aguda e máis lúcida que se ten feito sobre o conxunto da nosa literatura moderna”. E sigue Piñeiro con fundadas loanzas e loanzas, cuia lectura aconsello e subscribo totalmente, e aínda máis cando a obra foi publicada en galego.

E Don Xosé Filgueira Valverde, no VI-Adral, Edicións do Castro, 1.990, páxinas 306-307, escribe, na colaboración 67, titulada RICARDO CARBALLO CALERO, co seguinte subtítulo “Na morte de Ricardo, cas lembranzas dos tempos do “Seminario de Estados””, repito escribe: “En Carballo Calero axuntábase o creador literario de poemas e narracións, o crítico e erudito historiador das letras” (...) “participou nos traballos das normas ortográficas e morfolóxicas e no Anteproxecto do Estatuto de Galicia de 1.931, con Tobío, Risco, Bóveda e Paz Andrade. Ocupou con dilixencia postos directivos: segredario, conselleiro…” (…)“a súa lírica abondaríalle para que tivese un posto nos fastos das nosas letras” (…) “Tal que os Mestres da “xeneración Nós”, exerceu o cultivo da fala en tódalas formas literarias, e non só na oratoria académica e na lírica, senon no relato e no teatro”. E siguen os eloxios como profesor no “Rosalía de Castro”, catedrático na Universidade, “sempre en cursos, coloquios e conferencias”. “Tiven a honra –di Filgueira- de presidir as súas brillantes oposicións á cátedra de “Lingüística y Literatura Gallega” de Compostela no ano 1.972”. Eloxia os “Sete poetas galegos”, o “Brevario antolóxico”, a “Gramática elemental do galego común”, a “Historia da Literatura Galega Contemporánea”, os tres volumes de “Prosa”, e os dous libros de “Libros e autores galegos”.

2 de xul. de 2015

Contra a violencia de xénero


Xoan Xosé Fernández Abella.-

Ou!, violencia de xénero, asasina,
cancro cruel da nosa sociedade,
sima da cobardía e da maldade,
onde todo o terríbel se aglutina.

O perverso machismo determina
a túa conduta de inhumanidade,
triunfo perfecto da bestialidade,
ó que o cobarde a súa ruindade inclina.

Máis cá outras violencias existentes
os cómplices mantéñente ignorada.
Hai que te denunciar e ser valentes!

E hase senti-la vítima amparada
e protexida contra os delincuentes,
ata que ti non sexas derrotada.


Os Tilos, 20/novembro/2007

Foto: Cordon Press

30 de nov. de 2014

Soneto a Carballo Calero

SONETO EN LOOR DO EXIMIO DON RICARDO CARBALLO CALERO

Xoán Xosé Fernández Abella.-

Alta honra de Ferrol e de Galiza,
enteiramente ás mesmas consagrado,
estudioso incansable, namorado
da Beleza, a Verdade e a Xustiza.

Túa entrega foi total sempre na liza
polo traballo serio e ben logrado,
un traballo profundo e artellado,
que gran sabedoría patentiza.

Eu canto aquí un cume da Cultura,
catedrático impar, poeta inmenso,
sabio da Lingua e da Literatura.

Dramaturgo, ensaísta de fondura
e de Galiza defensor intenso.
Chegue ata ti miña loanza pura.


20 de Xullo do 2.014

IMAXE: Tino Viz



25 de xul. de 2014

Dous sonetos para Xosé Chao Rego

Xoan Xosé Fernández Abella.-

HOME DE FE

Home sinxelo e sabio, dunha inmensa cultura,
dun corazón moi san, plenamente galego,
filósofo, teólogo, biblista, sen apego
de presunción algunha, que así é por natura.

Con fe iluminadora, moi rexa, limpa, pura,
-non hai lugar pró engano neste ilustre chairego-,
percorre a Biblia enteira, con exemplar sosego,
cun humanismo inmenso, comprensión e fondura.

Ten unha fe de amor, esperanza e xustiza,
unha fe regalada e na razón sostida,
unha fe que xamáis, como fe, dogmatiza.

Ten moi presente a Historia para entende-la vida,
da relixión cristiá. Na Historia profundiza
e sabe achar na Historia a luz apetecida.


GALEGO UNIVERSAL

Alto honor de Vilalba e de Galiza
é o que dimana de Xosé Chao Rego,
o noso ilustre e loitador chairego,
no peito sempre a arela da Xustiza.

Coa súa conduta á xente galeguiza,
e aínda nos di que renaceu galego,
el fainos renacer co seu achego,
coa súa galeguidade non postiza.

Libros da auga e lume, e do misterio,
e da muller, da variedade humana,
da nosa Lingua... Páxinas gloriosas!

Pola súa riqueza soberana
queda no corazón seu maxisterio,
con sinais permanentes e vizosas.

Os Tilos, 30 de xuño do 2.014



21 de xul. de 2014