Os cidadáns da república das letras

Xosé Manuel Pacho.-

O teatro como metáfora do mundo. O mundo como metáfora dun teatro. A crítica, porque só dende ela, dende a análise con reflexión das cousas que nos pasan, podemos aprender. E universal, sinxelamente porque o que nos pasa a nós tamén lles pasa a outros, e o que lles pasou a outros posiblemente nos pasará a nós.

Así concebiu Frei Jerónimo Feijoo o seu Teatro crítico universal. Unha obra que vén ser unha crítica, como tan ben explica no seu primeiro prólogo ao lector, das opinións e dos erros comunmente aceptados por todos. A súa obra mítica consta de oito tomos que foron saíndo da imprenta dende 1726, ano en que se publicou o tomo primeiro, ata 1739, no que saíu do prelo o derradeiro.

Feijoo era un monxe beneditino, isto sábeo moita xente, pero tamén era un ilustrado, algo que coido que non se acaba de comprender na súa magnitude. O de ser monxe beneditino explica a razón pola que podía ser absolutamente relixioso no campo da relixión, e absolutamente empirista nas demais áreas da comprensión do mundo. Como sinalou Pilar Allegue, esta orde relixiosa diferenciaba moi claramente os dous campos: o da relixión e o da ciencia. Así, deixaba ao César o que era do César, e a deus o que era de deus, como se recolle no Evanxeo (Mateo, 22). Deste xeito Feijoo e tamén o seu discípulo Sarmiento podían ser ortodoxamente relixiosos e heterodoxamente libres no demais.

E Feijoo tamén era ilustrado. Ser ilustrado na actualidade non se entende moi ben. Pero para resumir direi que a Ilustración creou a sociedade moderna, a democracia, a liberdade, a igualdade de homes e mulleres, a procura dos dereitos para todos. Por iso, ser ilustrado é sobre todo ser moderno. E Feijoo era moi moderno… Non hai máis que ver os seus textos. Tan actuais, tan axeitados a unha sociedade e a unha xeografía como a nosa, onde o único que podemos agardar é que se siga sobrevivindo a si mesma.
O Teatro crítico é a pulsión dun home, a vontade dun intelectual por mudar os designios da súa sociedade, do seu mundo. E ese mundo, necio, ignorante, tramposo, falso, indigno, é o noso mundo.

As reflexións de Feijoo son no noso país as reflexións de Gracián, de Sarmiento, de Jovellanos, de Cadalso, de Giner de los Ríos, de Ortega, de María Zambrano… Pero son tamén as de Erasmo, Pascal, Montaigne e moitos e moitos outros que quixeron ollar ao seu redor e loitar para mudar as cousas.

Produce hilaridade comprobar como os mesmos que recibirían as críticas de Feijoo son agora os que pretenden tomar as súas reivindicacións, as súas bandeiras. Poida que sexa este o signo de figuras como as do pai mestre, adiantarse trinta, cincuenta, cen anos ao seu tempo.

O noso mestre alaricano nacido en Casdemiro e asturiano de adopción falou de política, de literatura, de física, de filosofía e de relixión, dos dereitos das mulleres, de matemáticas, de repúblicas e monarquías, das artes e das glorias de España, da historia e dos libros políticos. De moito do que poidamos imaxinar e ata do inimaxinado.

Lonxe fican xa os seus críticos, que a historia foi borrando, pero que tentaron con todas as súas forzas e poder acabar co insigne intelectual. Feijoo deixa constancia disto xustamente no prólogo, no limiar, do tomo cuarto do seu Teatro crítico universal. Así, diríxeo contra o lector ignorante e malicioso dos seus libros.
Atopamos estatuas de Feijoo en poucos lugares en Galiza. En Allariz, terra da súa familia, atopamos un fermoso busto que nos anos sesenta fixera Failde. E en Samos, foi Asorey o encargado de realizar a estatua do gran intelectual alá polos corenta. E en Ourense hai unha estatua de Feijoo que, como metáfora, define moi ben a nosa sociedade. A súa imaxe está cuberta, case comida, polas árbores que o foron agochando, como a nosa sociedade, onde a súa forma de pensar, onde o sentido crítico e o pensamento libre teñen que loitar contra todo para saír adiante.

Pero sabemos que o futuro é deles, deses cidadáns libres da república do saber, da república das letras, porque son eles, cos seus soños, os que crean o noso presente.



29 de out. de 2014

Os Vilares. Lareira de soños

Antón de Guizán.-

Despois dun ano de traballo, Pastora Veres e Cibrán Tenreiro acheganse ao final do seu traballo de publicación e documentario pero un ano é longo e reserva sorpresas.

Decenas de entrevistas e gravacións, documentos e fotos antigas, web e facebook exitosos, e polo camiño, novas iniciativas, un premio (Trapeiro de Honra), unha nova canción de Fuxan Os ventos sobre Pedro Trapeiro, a cadeira de Díaz Castro na rede das Galipizza, encontros con vilaregos de fóra etc.

O culpable, Manuel María, que hai 24 anos encomendou a Pastora Veres recoller nunha publicación a historia daquela exposición de fotos na Romaría Labrega da Chaira é que mellor ano que o de Díaz Castro para iniciar este proxecto sobre a súa parroquia. E que mellor ano para verba luz que no 2015, no que se cumpren 25 anos do seu pasamento.

Ademáis das iniciativas expostas, o contacto coa xente, as imaxes e documentos aportados, e a implicación de todas e todos os vilaregos, fixeron que o que ía quedar nunha publicación, acabe ampliando as mirar e sume unha exposición de imaxes facilitadas polos veciños, documentos, e outro material no vindeixo ano.

No proceso xa de redacción definitiva e de montaxe do documentario, a experiencia foi enriquecedora e independentemente do resultado final, as testemuñas e documentos acumulados, a historia recente da parroquia contada polos seus protagonistas, resulta fundamental non só para os Vilares sinon tamén para as parroquias chairegas é mesmo para entender o contexto que deu lugar a un dos grandes poetas galegos, Pepe do Vilariño, Xosé María Díaz Castro.

Os que queremos a Chaira, agardamos ansiosos o resultado e agradecemos por adiantado o esforzo altruísta de Pastora e Cibrán e por suposto a todas as persoas e colaboradores neste fermoso proxecto.

28 de out. de 2014

O respecto pola lingua

Helena Villar Janeiro.-

Cando entrou no sistema educativo a lingua galega –xa a Lei de Xeral de Educación de 1970 admitía o seu ensino voluntario- puxemos excesiva confianza nos logros da escola, pero unha lingua ausente das institucións pode ter nelas fundadas esperanzas de futuro. Ao ser oficial na súa comunidade –conxuntamente co castelán- pensamos, con algún fundamento, que adquiriría estatus de uso normal. Para a normalización dunha lingua é necesaria a aprendizaxe polos membros da comunidade que non a saben. Esta aprendizaxe adoita facerse sobre un idioma normativizado que supera a fragmentación do illamento cando a gran maioría dos seus falantes non se enfrontaron nunca aos seus escritos como lectores nin como autores de textos. Polo tanto, había que configurar un estándar sobre as variedades da fala no que se recoñecesen os usuarios para pasalo, o máis unificado posible, á lingua escrita. O fenómeno aconteceu nalgún momento con todas as linguas, dada a altísima cota de analfabetismo universal ao longo da historia, pero o galego tivo que afrontalo todo xunto e en conflito, o que deu lugar a cambios acelerados. Vendo os propios escritos primeirizos tras estes anos dámonos conta da rapidez do proceso.

Outro paso necesario para normalizar un idioma que foi subalterno e non asumido polas clases sociais medias e altas é frear a desgaleguización familiar e social, e crear actitudes de respecto para o seu uso. Combinar axeitadamente a aprendizaxe, as boas actitudes e o ánimo de uso tiña que levar a empresa ao éxito, aínda tendo en conta que dúas linguas en contacto viven forzosamente en conflito e que o bilingüismo non é social senón persoal. Se miramos os resultados conseguidos despois dun tempo que permite xa comprobar os cambios, constatamos que os obxectivos están moi lonxe de ser acadados. Perda alarmante do número de falantes nas novas xeracións, aprendizaxe insuficiente a xulgar polos erros que se están incorporando a través do que algúns chaman con certa alegría “galego urbanita” e a falta de respecto para o seu uso, pois é evidente o desinterese en mellorar o idioma, xa non o oral, senón tamén o escrito, que é máis doado de supervisar. A lista dos nomes das editoriais galegas mal traducidos por corrector automático ao castelán nun medio de comunicación a pasada fin de semana foi todo un espectáculo.

27 de out. de 2014

IX Foro por un Mundo Rural Vivo

Redacción.-

O IX Foro por un Mundo Rural Vivo arrincou onte, 24 de outubro, cunha xornada inaugural na que un crisol de procedencias e culturas enraizadas no rural deron boa mostra da riqueza e diversidade que, de seguro, impregnará cada acto deste evento durante toda a fin de semana no Seminario de Mondoñedo. Organizado por Plataforma Rural e acollido polo Sindicato Labrego Galego, este Foro constitúe un excepcional punto de diálogo e encontro para máis de duascentas persoas de dentro e fóra do Estado Español que representan, á súa vez, a organizacións sociais, vilas, parroquias e múltiples iniciativas relacionadas coa agricultura e a alimentación. Encargáronse da inauguración oficial o coordinador do Foro, Antonio Villarino; o alcalde de Mondoñedo, Orlando González; a secretaria xeral do Sindicato Labrego Galego, Isabel Vilalba; e a integrante de Plataforma Rural, Marimar Martínez.

Botando man de creatividade, e adaptándose a cambios de axenda de última hora, o primeiro espazo de diálogo que ía virar ao redor dos modelos de produción alimentarios alternativos á lóxica do capital, acabou tendo un denominador común inesperado: o de mulleres que se criaron e desenvolveron a súa actividade cívica e profesional nun mundo moi masculinizado, como é o agrícola e rural, pero que foron quen de conquistar espazos de decisión e, co seu labor e exemplo, facilitar a incorporación doutras mulleres a eidos dos que tradicionalmente estiveron vedadas. Casos como o de Raquel Ramírez, de Nalda (A Rioxa), unha pequena vila nas inmediacións de Logroño na que os seus e as súas habitantes se arrepuxeron á especulación urbanística que pretendía roubarlles as súas terras e o seu patrimonio; e para iso, crearon hai vinte anos un movemento de apropiación social do patrimonio artístico e natural chamado Panal, e unha asociación para o desenvolvemento sostible en igualdade, Colletero, que botou a andar hai tres lustros. Tamén Ángeles Ramón, da comarca das Cinco Villas (Zaragoza), labrega dende cativa nun pobo de colonización creado en 1959, que chegou a ser responsable da área das mulleres da Unión de Agricultores y Ganaderos de Aragón (Uaga). E o caso de Josefa Martín, que foi testemuña de como o seu pobo na Serra de Francia (Salamanca) pasaba de 800 a 300 habitantes, ou a escola de 150 a 5 alumnos, decadencia xurdida da sangría da emigración que combateron con iniciativas como a creación dunha cooperativa vitivinícola da que ela foi presidenta durante quince anos. Ou a nosa Henar Román, presidenta dende o ano 2003 da comunidade de montes de Labrada (Abadín), que viviu a decisión de asociarse da veciñanza en cooperativa para ter máis forza como produtores e produtoras de leite e carne, e tiveron que enfrontarse á usurpación das súas terras por empresas mineiras como Icemarga, por eléctricas ás que lles adxudicaron os montes comunais para instalar parques eólicos, ou pola propia administración que, nos anos 80, pretendeu cercar as 700 hectáreas da Fraga Vella.

O exemplo vital destas mulleres deu paso a un diálogo enriquecedor coas persoas asistentes até o remate da primeira xornada, que había concluír como empezou: con poesía. Se as persoas que se encargaron de inaugurar botaron man de cantores e poetas á hora de intervir -Antonio Villarino recitou Sementeira de Fuxan os Ventos, Orlando González citou a Daniel Viglietti, Isabel Vilalba a Marilar Aleixandre e Marimar Martínez a Rafael de Dios; ao remate, Manuel Regal leu un emotivo texto que rememoraba o legado dos nosos devanceiros relacionándoo co carballo de Luxís, ao tempo que a luminosidade do Mediterráneo se achegaba a terras mindonienses grazas á creatividade lírica de Tomás de los Santos e aos exquisitos arranxos guitarreiros de Borja Penalba, que constitúen un feraz dúo de cantautores vido dende Valencia.
Tomando o fío do día anterior, o sábado 25 de outubro comezou a xornada cun espazo construído polas mulleres consistente nun diálogo aberto que se iniciou coas voces de labregas como Dora Cabaleiro (Vilar de Ernes, Navía de Suarna), Cristina Sancho (Amayuelas de Abajo, Palencia), Ester Latorre (Cinco Villas, Zaragoza); ou a almeriense Inmaculada Idáñez, que ademais é responsable da Área da Muller de COAG e presidenta de CERES; e a secretaria xeral do SLG, Isabel Vilalba.

Neste espazo de debate xurdiron cuestións de actualidade, como a hipocrisía dunhas institucións que din loitar contra a violencia machista ou contra o sexismo pero que, sen embargo, permiten publicidade, filmes ou videoxogos ao alcance da rapazada e de adolescentes que promoven esa mesma violencia contra as mulleres que din combater, potenciando e consolidando roles e valores que deberían proscribirse. Máis centrada na loita das propias labregas como profesionais foi a problemática da Lei de Titularidade Compartida que, a pesares de ter sido promulgada hai cinco anos coa intención de que se acollesen a ela unhas 100.000 mulleres en todo o Estado, a día de hoxe só se deron de alta 101 (12 na Galiza). Inmaculada Idáñez explicou que a lei, dende o seu nacemento, bateu cunha sociedade demasiado masculinizada e cunha profesión, a agraria, cuxos ingresos, decotío, non permiten que haxa máis dunha cotización por familia; de ambos factores xorde unha realidade na que, o habitual é que sexa o home o que cotice e fique a muller nun segundo plano sen cotización nin dereitos laborais, invisibilizada a pesares de facer o mesmo traballo que o seu cónxuxe. Tamén chamou a atención o exemplo do propio Sindicato Labrego Galego como organización agraria, pioneiro á hora de obrigar estatutariamente a que haxa paridade en tódolos seus órganos decisorios e executivos.

Denuncias e reivindicacións a través do teatro
A mañá rematou co encontro da mocidade, que expuxo o esencial das súas demandas e problemáticas a través dunha representación teatral a través da cal denunciaron as realidades coas que deben enfrontarse no seu día a día, como a falla de financiamento, unha Política Agraria Común que beneficia maioritariamente a xente maior de 50 anos, a miríade de atrancos burocráticos cando se queren desenvolver proxectos agrogandeiros alternativos ao oficial, etcétera. Esta parte do Foro foi a que propiciou unha maior participación das persoas asistentes, que achegaron experiencias reais dende tódolos puntos da xeografía do Estado que demostran que unha agricultura alternativa e moza baseada na agroecoloxía non só é posible, senón que é viable, e constitúe a única vía se realmente queremos un mundo rural vivo con futuro, emprego, rapazada e xente moza.

Xa pola tarde, os e as participantes afondaron en cuestións que, sen dúbida, ocuparán un espazo central na axenda de traballo das organizacións da Plataforma Rural e do Sindicato Labrego Galego, como o Acordo Transatlántico de Libre Comercio, a Lei Montoro e a compra pública de alimentos, o problema de acceso á terra ou os métodos de traballo e mobilización das propias organizacións sociais. Ao remate do día, o IX Foro por un Mundo Rural Vivo confluíu co Encontro Internacional de Comités de Apoio aos Sem Terra do Brasil e celebrouse unha cea cun alto valor simbólico, ao facerse con alimentos producidos e traídos pola propia xente. Dende este punto de vista, cómpre salientar que os produtos utilizados polas cociñas do Seminario de Mondoñedo durante este Foro están a ser todos procedentes de explotacións labregas do país e da pesca artesanal.

Hoxe, mercado de produtos labregos en Mondoñedo
O IX Foro por un Mundo Rural Vivo chegará hoxe á súa conclusión cos acordos que fixarán a axenda común para os dous vindeiros anos de tódolos colectivos e organizacións que formamos parte da Plataforma Rural. Tamén se convocará o seguinte Foro, que será no País Valenciá.

Finalmente, o IX Foro por un Mundo Rural Vivo levará a súa clausura ás rúas de Mondoñedo. Desta maneira, ás 11:30 leranse publicamente na praza do Concello os compromisos acadados polo foro para, de seguido, celebrar un mercado de produtos labregos.

26 de out. de 2014

VII Xornada de Literatura de Tradición Oral

Redacción.-

Onte sábado 25 de outubro 2014 celebrouse a "VII Xornada de Literatura de Tradición Oral: Amuletos e reliquias. Usos e crenzas" en Lugo, no Salón de Actos da Deputación na Rúa San Marcos, 8, convocado pola Asociación Socio-Pedagóxica Galega e AELG e co patrocinio da área de Cultura e Turismo da Deputación de Lugo.

Nelas falouse dos usos e crenzas arredor de amuletos e reliquias, esas cousas boas que fan de intercesores entre os humanos e as potencias (sexan estas deuses ou demos) do sobrenatural. Os amuletos son obxectos, xeralmente pequenos e portátiles, que atendendo á forma ou ao material do que están feitos usáronse e aínda se usan, segundo crenzas ben arraigadas, para atraer a sorte ou para afastar o mal.

As reliquias teñen a orixe no martirio dos primeiros cristiáns, cuxos restos eran conservados e venerados. No século XVI o Concilio de Trento acrecentou este tipo de culto e propagou a fe masiva nos seus efectos beneficiosos, pondo en marcha, de paso, un fascinante negocio. Estoxos, medallóns, escapularios ou relicarios con presuntos fragmentos do corpo ou de lugares santificados son o gran reclamo comercial de catedrais, igrexas e santuarios, como o é a posesión e a manipulación de amuletos para toda caste de taumaturgos.

Contouse co saber de especialistas como Mª Rosa dos Santos Capelão, investigadora das funcións, usos e prácticas das reliquias ou "santas medicinas" en Portugal, Eusebio Rey Seara, historiador especialista en amuletos da época romana en Galicia, o escritor Calros Solla, propietario dunha colección de máis de 300 amuletos e talismáns (alicornos, pedras da pezoña) e con Alfonso Blanco Torrado, crego rural con longa experiencia como observador dos usos, tanto de amuletos como de reliquias.

Castelao, Risco e os xudeus



Mario Paz González.-

Cando un rapaz novo me di que anda a ler a biografía de Steve Jobs sempre lle respondo o mesmo: que lea antes Sempre en Galiza, de Castelao, que de seguro que vai atopar nel moitas máis cousas que lle ensinen a comprender o seu mundo, a nosa historia recente e tamén, por que non, a nós mesmos. Enténdase ben, non teño nada en contra de que cada un lea o que lle pete e penso que toda lectura, mesmo as malas, pode ser de proveito. Tampouco teño nada en contra do fundador de Apple, malia perceber en torno á súa figura un certo cheiro de mesianismo, de gurú, de deidade sacra que non acaba de convencerme. Se cadra porque prefiro a historia á haxiografía. Alguén poderá botarme en cara que cousas semellantes rodean á figura do de Rianxo e, ás veces, costa negalo. Non tanto no referido aos seus escritos coma no tocante á imaxe que dan del moitos dos seus admiradores. Por iso parécenme tan necesarios estudos como os recentes de Craig Patterson.

Estou a falar deses dous textos que amosan as ideas e prexuizos de Castelao cos negros e cos xudeus. “From Racism to Redemption. Castelao, Race and Galician Identity”, publicado no volume 16 do International Journal of Postcolonial Studies (pp. 693-715), e “Delito e pecado. Castelao, Galicia e o antisemitismo”, que apareceu recentemente no número 212 da revista Grial (pp. 52-63). Neles Patterson, que anda a rematar a traducción ao inglés de Sempre en Galiza, achéganos a unha imaxe desmitificada de Castelao e que, se cadra por iso, engrandece ao personaxe ao humanizar a súa figura.

No primeiro destes estudos amósanos como, a partires dos seus prexuizos iniciais de cara aos negros, alimentados polos tópicos da sociedade poscolonial, a visión que deles ten Castelao vai evolucionando ata acadar certa “redención”, como di Patterson, ao chegar a sentirse identificado nalgúns aspectos coa sociedade negra e cos seus problemas, mitigando, mais non alonxando de todo, os prexuizos iniciais. Por desgraza, non ocorre o mesmo cos xudeus. Os comentarios antisemitas de Castelao mantéñense ao longo da súa obra, das súas cartas, dos seus escritos...

Como sinalou Ortega, somos moito máis víctimas da circunstancia que nos toca vivir do que adoitamos pensar. Os prexuizos e o desprezo que amosa Castelao de cara aos xudeus non son exclusivos del, nin moito menos. Están no espíritu daquela época e, por desgraza, atópanse en moitísimos autores coetáneos seus. Nunha recente entrevista en Praza pública, Craig Patterson laiase da inxustiza que cometen os que atacan a Risco polos seus comentarios antisemitas e desculpan a Castelao. É certo que moitas das actitudes e textos de Risco poden ser censurables, mais, lonxe daquelas polémicas dos oitenta en torno á súa figura (nas que participaron Ramón Piñeiro, Xusto Beramendi, Xosé Manuel Beiras, Fernández del Riego ou Xosé Lois Varela, entre outros) ou as máis recentes, co escritor Suso de Toro polo medio, costa non darlle a razón a Patterson. Cómpre lembrar que, malia toda a polémica que acostuma xerarse en torno ao personaxe de Risco, a súa influencia na cultura galega é indiscutible.

Se cadra deberiamos botar unha ollada, ou reler, as luminosas memorías de Lois Tobío, fundador do Seminario de Estudos Galegos, que correu unha sorte moi diferente á de Risco logo da guerra, pois, como Castelao, tivo que exilarse até a chegada da democracia. Nelas (As décadas de T.L., Edicións do Castro, 1994) sinala, verbo do antisemitismo de Risco: “Hoxe penso que debía haber nel algún xene xudeu, el que era tan antisemita (e pode que mesmo por eso) coma xa eu dexergara nas nosas conversas en Berlín [en 1930] e, máis adiante ao publicar unha Historia de los judíos que só é imparcial en apariencia”.

Tivera o ourensán ou non xens xudeus no seu sangue, o caso é que na segunda edición do libro citado por Tobío, publicada por Surco en 1956 (a primeira é do ano 44), di Risco, referíndose aos anos da segunda guerra mundial: “Sufrieron los judíos, en Alemania y en los países dominados por el Eje, una de las más terribles persecuciones de todos los tiempos” e, malia manter moitos dos prexuizos antisemitas da primeira edición, semella sentir unha certa, aínda que moi velada, afinidade e admiración cara a ese pobo ao que califica de “único, disperso y errante [...] tenaz, obstinado, persistente, irreductible”. Engadindo máis adiante: “Físicamente, en su pureza, suele ser una raza muy bella, muy fina, con ciertos caracteres de femineidad suave y de blanda dulzura”. E logo: “Intelectualmente, los judios son una raza superior, sin duda alguna. Poseen una privilegiada inteligencia y una extraordinaria habilidad y sutileza para múltiples actividades”.

Non quero abrir unha nova polémica en torno a Risco, mais, se cadra, tamén poderíamos ver aí, como nas últimas referencias na obra de Castelao aos negros, un tímido desexo de redención por parte do intelectual ourensán.

23 de out. de 2014

Sr. Almodóvar, nunca é tarde para aprender

Antón de Guizán.-

Señor Pedro, decepcionarme vostede, e non polo cine que ten realizado, independentemente dos gustos de cada quen a respecto desa arte. Decepcionarme vostede persoalmente, agardaba máis cultura nun artista que de seguro ten loitado contra multitude de problemas e ten tamén compartido con.moitas.persoas de.diferentes orixes e culturas.

Cando pon vostede no mesmo nivel a ignorantes, galegos e a quen ten que asinar co dedo, está vostede depreciado non só aos galegos, senón ao seu propio povo, e amosando unha tremenda falta de cultura, porque a cultura é respeto, aos povos e ás persoas e vostede con esas declaracións demostra un fondo descoñecemento da historia recente deste estado, como si o acceso á cultura fora responsabilidade de cada persoa e non de.procesos políticos como o franquismo que nos subín a todos, tamén aos da súa comunidade nunha.longa noite de miseria e incultura, pero non, responsabiliza vostede a quen non sabe asinar e ademáis galegos.

saiba que as preferentes non afectaron só aos galegos, tamén hai paisanos seus afectados. Saiba que ate hai ben pouco a Real Academia Española aínda mantiña a acepción de galego-tonto, pero nin sequera lle recoñezo esa escusa, e saiba tamén que hai galegos que non tiveron acceso a estudos nin coñecementos que son moito máis cultos é sabios que vostede, pero igual é moito saber para vostede.

Seguro que coñece vostede galegos na súa profesión. Só a ignorancia é tan atrevida señor Pedro como para faltar desa maneira ao respeto a un povo que independentemente da simpatía que lle teña (parece que pouca) ten máis categoría que a súa arrogancia e falta de humildade.

E mentras esto escribo, señor Pedro, estoume arrepentindo, porque como din eses ignorantes, galegos que só saben asinar co dedo, non hai maior desprecio que non facer aprecio...

Novo libro de Fernández Abella

Redacción.-

O vindeiro luns 27 de Outubro terá lugar ás 20:30 horas na sede da Editorial Follas Novas na rúa de Santo Domingo da Calzada, 1, entrechán, en Santiago de Compostela, a presentación dun novo libro de Xoan Xosé Fernández Abella "Guardad mi voz". O libro será presentado por Xesús Alonso Montero, Presidente da Real Academia Galega, e no devandito acto presidirán a mesa Ralfael Silva Costoyas e Luis Alonso Girgado, que pronunciarán unhas verbas. Tamén recitarán poemas do libro Pilar Sampedro e mais o autor. Amais diso, Miro Casabella e Manoele de Felisa cantarán poemas en galego de Fernández Abella.

Xoán Xosé Fernández Abella, nado en Monforte de Lemos en 1933, é un escritor galego colaborador de diversas publicacións e autor de libros de poesía como Poemas galegos(1976), Escolma de poemas (1987), Poemas estradenses e catorce poemas máis (2005) ou Poemas de amor, loanza, condena e outros (2011). Tamén ten publicado en obras colectivas como Alma de beiramar (2003), Xela Arias, quedas en nós (2004), Escrita Contemporánea, homenaxe a Ánxel Casal (2005), Bernardino Graña. Homenaxe no 75 aniversario (2007), Unha cesta de pombas e mazás. Homenaxe a Isaac Díaz Pardo (2013).

22 de out. de 2014

VII Ruta por Galicia Adiante

Redacción.-

O Instituto de Estudios Chairegos, continuando co desenvolvemento do programa de actividades deste ano 2014, organiza para o domingo 26 de outubro a VII Ruta por Galicia Adiante – Andando as terras de... Castroverde: roteiro Val do Río Tórdea.

A ruta sairá de Camiño Ancho para coller dirección a Espasande, Feirobal, Vilar, Cellán de Calvos, A Viladónega, Pereirama e volta a Camiño Ancho. Todo o percorrido, de aproximadamente 12 quilómetros de distancia, discorre polo Val do río Tórdea con fermosas vistas sobre parte do territorio de Castroverde.

Inscricións
As persoas interesadas en participar na ruta poderán inscribirse ata o xoves 23 de outubro nos teléfonos 639 246 459 ou 651 361 628, a través do enderezo electrónico do IESCHA –estudoschairegos@gmail.com- ou comunicándollo a algún dos membros da directiva. O custo por participante é de 25 euros coa viaxe en autobús e a comida en Casa Pereira arredor das dúas e media da tarde, incluída. No caso dos menores, o prezo será de 5 euros.

A saída do autobús cara o inicio da ruta, en Camiño Ancho, realizarase dende as inmediacións da Casa da Cultura de Vilalba ás nove da mañá.

Concerto Coral do grupo Sólo Voces

Redacción.-

O vindeiro venres, 24 de outubro, o Instituto de Estudos Chairegos organiza no Auditorio Municipal de Vilalba o concerto coral de Sólo Voces. Contarase coa participación da Coral Polifónica Vilalbesa e con Aurelio Chao Fernández no piano.

A cultura galego-portuguesa na UNESCO



Santiago Veloso.- 

Hai hoxe 10 anos, un grupo de profesores e profesoras entregaba na sede da Unesco en Paris unha candidatura do patrimonio común galegoportugués. A primeira Candidatura Multinacional promovida por centros educativos de dous países da Unión Europea, e avalada por dous Estados. Pero detrás desta entrega houbo un intenso traballo conducido pola Asociación Cultural e Pedagóxica Ponte...nas ondas!

Un patrimonio para o futuro
Os tempos son chegados para emprender unha nova campaña pola inscrición do patrimonio común galego-portugués na Lista Representativa da Unesco. Unha iniciativa que procura o compromiso e a decisión firme de apoiar e empuxar ás institucións neste necesario proceso. As administracións deben sentir o alento e a demanda da sociedade civil, das persoas “portadoras” deste patrimonio.

Unha campaña que terá nas redes sociais un medio de difusión e de recolleita de novos apoios. Pero non todo vai ser virtual: é preciso contar coas persoas, as asociacións e as institucións para seguir remando xuntos e poder conseguir este fin. Tamén é preciso contar con novos aliados, pois este patrimonio común encóntrase espallado por todo o mundo e outros Estados poden sentirse comprometidos con esta proposta.

Facemos un chamamento, en primeiro lugar, aos centros educativos, que foron a orixe e o motor desta iniciativa, e que tamén serán o futuro, para que continúen a transmitir o patrimonio ás novas xeracións e que apoien a inscrición. En segundo lugar, ás persoas, a título individual ou colectivo, para que se sumen a este propósito. E en terceiro lugar, ás entidades e institucións (Asociacións, Fundacións, Concellos, Deputacións, Consellerías... ) para que co seu apoio escriban na historia da Eurorrexión unha nova páxina logrando este recoñecemento para un patrimonio que xa é da humanidade, e que debe figurar na Lista Representativa da Unesco.

O soño que nace das escolas
Cómpre remontarse ao ano 1994, hai xusto 20 anos, cando un grupo de escolas miñotas iniciaba a experiencia de radio interescolar Ponte...nas ondas! Esa árbore nacida nas “orelas vizosas do Miño sereno “ comezaría ben cedo a dar frutos. A medida que as súas pólas ían medrando máis se entrelazaban, e novas ramificacións irían xurdindo en forma de actividades conxuntas entre as dúas marxes da fronteira.

No ano 2001, ao rebufo da primeiras proclamacións das Obras Mestras do Patrimonio Imaterial feitas pola UNESCO, Ponte..nas ondas! decide explicar e explorar o concepto de “patrimonio inmaterial ou intanxíbel” termino até aquel entón case descoñecido. Este labor realizouse pondo en valor a cultura popular galego-portuguesa que viñan re-transmitindo na xornada radiofónica.

A partir de todo o traballo realizado co alumnado e entre as escolas de ambas marxes nace o soño e con el a proposta de elaborar unha Candidatura con este patrimonio común. Foron tres anos dun intenso traballo involucrando a profesionais de diferentes áreas e de diferentes sectores: profesores, antropólogos, asociacións culturais, museus, universidades... Foi toda unha comunidade que se mobilizou e que foi consciente de que compartía un inmenso tesouro.

En simultaneo, desenvolvéronse tarefas burocráticas e mesmo labores diplomáticas en tres frentes: en Lisboa, en Madrid, en Santiago. Para que? Simplemente para obter o imprescindíbel aval dos dous Estados. Algo que parecía unha utopía e que por momentos chegou a ser considerado como unha cuestión xeoestratéxica, que o era e ségueo a ser.

En París, facendo historia Ultrapasadas todas as barreiras, o 18 de outubro de 2004 a Candidatura do Patrimonio Inmaterial Galego-Portugués era entregada na sede da Unesco en París. Para Ponte...nas ondas! o obxectivo estaba cumprido e a esperanza permanceu viva durante máis dun ano, até o 25 novembro de 2005, data na que vimos o noso proxecto aprazado. Na mesma sede da UNESCO fomos felicitados polo labor desenvolvido e foinos comunicado que esta proposta tería futuro, convenientemente reformulada. Esta decisión foilles comunicada tamén aos dous Estados que avalaban a Candidatura.

Pero non quedamos quietos, e adiantándonos á entrada en vigor da Convención para a Salvagarda do Patrimonio Inmaterial, decidimos intentar convencer as administracións de novo da importancia desta iniciativa, e da necesidade de preparar novamente os traballos.

Un patrimonio "ponte"
En 2007, alertamos da nova oportunidade que se abría coas inminentes inscricións na Lista Representiva, unha vez ratificada a Convención por ambos Estados. Ocupamos as catro pontes sobre o río Miño con mozos e mozas de escolas de ambos marxes nunha iniciativa denominada “ponte nas pontes“ que causou impacto e protagonizou as portadas dos principais xornais.

Os nosos intentos por ter preparada a nova reformulación do dossier bateron no seu momento co afán dos Estados por inscribir na Lista Representativa as súas propostas nacionais, deixando de lado a nosa iniciativa multinacional, que nunca competiu nin compite coas lexítimas propostas de cada país. A propia Unesco decatouse disto e habilitou unha aplicación na súa Web para as propostas multinacionais.

Percorridos 10 anos, outras candidaturas transnacionais que no seu momento quedaran excluídas, como a do flamenco, presentada tamén no mesmo ano que a galego-portuguesa, conseguiron xa a inscrición na Lista Representativa do Patrimonio Mundial.

*Presidente da Asociación Cultural e Pedagóxica PONTE...NAS ONDAS!

21 de out. de 2014

Obradoiro didáctico no Torrente

Redacción.-

Con motivo da 23 edición do Premio Internacional de Gráfica Máximo Ramos, o vindeiro sábado 25 de outubro ás 11:30 horas realizarase no Centro Torrente Ballester unha actividade didáctica para nenos de entre 7 e 10 anos. A actividade iníciase cunha visita guiada na que se proporcionarán as claves para entender de forma sinxela os principios da arte gráfica e a súa evolución até a actualidade. O obradoiro desenvolverase a continuación e consistirá en:

1. Realización dunha colaxe creativa a partir de recortes de revistas.
2. Os nenos poderán aplicar os conceptos aprendidos facendo a súa propia estampación nunha bolsa para personalizala.
Facilitarase o material necesario para todos os exercicios.

Poden consultarse as bases e descargarse aquí o formulario de inscrición para os interesados, que deberán remitir ao correo electrónico info@centrotorrenteballester.com ou presentar no Centro Torrente Ballester antes do xoves 23 de outubro.

Horario: Sábado 25 de octubre de 11:30 a 13:30 horas
Idades: Entre 7 e 10 anos.
Prazas: máximo 12 prazas
Lugar: Centro Torrente Ballester

Actividades na Casa das Insuas

Redacción.-

O sábado 25 de outubro, con motivo da constitución da Rede Galega de Entidades de Custodia do Territorio, desenvolverase na Casa das Insuas unha xornada de presentación das principais iniciativas de custodia do territorio en Galicia así como da propia Rede. A custodia do territorio en Galicia actualmente conta cunha crecente implantación que abrangue dende a conservación dos bosques ata a do medio fluvial, pasando pola xestión das especies de flora endémica ou da fauna ameazada. Con esta xornada preténdese achegar ao gran público a realidade da situación do movemento de custodia do territorio en Galicia.

Programa
Sábado, 25 de outubro de 2014
10:00 ¿Por qué unha rede galega?. Óscar Rivas, AGCT
10:30 4 anos custodiando a biodiversidade das Mariñas. Fernando Bandín, Fundación Fragas do Mandeo
11:15 AGCT, coidando a natureza para o futuro. Martiño Cabana, AGCT
12:00 Pausa café
12:30-14:00 Outras iniciativas de custodia en Galicia. ADEGA, Ridimoas, Quercus Sonora.

En pé de terra
O domingo 26 de outubro terá lugar a visita á gandería 'Veiga de Luaces' en Pol (Lugo) para restaurar unha charca que está no interior dunha finca de pastos. O obxectivo de dita actuación é recuperar unha estrutura tradicional utilizada para o rego onde se acumula de forma natural unha masa continua de auga. Desta forma colaboraremos no incremento da biodiversidade presente na parcela. A gandería está asociada a Beealia que se adica a produción en réxime extensivo de cordeiros e cabritos alimentados en base ó pastoreo. A AGCT ven traballando coas ganderías de Beealia no establecemento dun acordo de custodia agraria.

Curso de construcción de caixas de niño

Resulta de grande interese que os cidadáns coñezan aquelas técnicas e materiais que se poden utilizar para a conservación da natureza nos xardíns e parques das nosas vilas e cidades e que sexa o propio cidadán o que colabore coa conservación do medio natural.
Con este curso de construción de caixas niño para aves e de caixas refuxio para morcegos, preténdese formar aos participantes sobre o interese de conservar ás diferentes especies de aves e morcegos que viven xunta nós e difundir a idea de que todos podemos colaborar de maneira fácil e entretida nesta labor de conservación. Tamén se pretende mostrarlle ós participantes as diferentes técnicas e modelos existentes de refuxios de aves e morcegos para que poidan desenvolver o seu ciclo vital, como pode ser a cría da súa descendencia, o refuxio durante a época invernal ou á xuntanza de machos e femias durante o período reprodutor.
Programa
10:00. Aves e caixas niño. Óscar Rivas - AGCT-Numenius
10:30. Morcegos e refuxios artificiais. Roberto J. Hermida Lorenzo – AGCT-Drosera
11:00-14:00. Construción e instalación de caixas. Martiño Cabana

A Francisco Maragato

Miguel Barrera

Unha vez soñei
que teríamos tempo para falar.
Teríamos tempo
para que me ensinaras dunha vez
xogar ó xadrez no Fardela
(no meu soño César observaba impasible).

Teríamos tempo
de ver ó sol caer en Portosín
politiqueando no sen vivir da Patria.

Teríamos tempo
para achegarnos  á Chaira
e asubiar co xirín polo Paseo dos Soños.

Teríamos tempo, por suposto, prometémonos
que teríamos tempo
para deixármonos envellecer xuntos na nosa amizade.

Unha vez soñei que teríamos tempo,
pero foi cando o tempo era noso
e ti sorrías
e soñabamos merlos preto do teu oído san.

E de súpeto o temporal do destino
cadrou en Fisterra
e máncame nos ollos a idea de non poder verte
nunca máis, nunca máis
volver a sentir o teu agradecido abrazo.

Agora,
coma nos restos dun naufraxio,
so podo imaxinar a dor de Mavi,
os intres derradeiros
onde a loita trouxo a derrota,
e sufro polo moito que te apreciaba e quería,
sufro
polo que me costa agora agora agora
afacerme a túa ausencia.

A friaxe de imaxinar teu baleiro fáiseme insoportable,
e imaxino
que soño por soñar que algún día soñamos
achegármonos á Chaira
e asubiar co xirín polo Paseo dos Soños.


Torrelaguna (Madrid), 18 de  outubro de 2014.

19 de out. de 2014

Eu tamén fun coas vacas

Antón de Guizán.-

Lembrando o libro de Alfonso Eiré PUCHEIRO, ex director do xornal A Nosa Terra, digo que esa xeneracións.dos que aínda fomos coas vacas de pequenos, vemos como o idioma e a memoria dos nosos pais e avós vai desaparecendo entre os nosos fillos e irá a peor entre os netos.

O idioma, o orgullo do noso pasado, o descoñecemento da nosa historia e mesmo o desi temén polo propio abrazando a cultura-basura dos medios de comunicación levan ao país á desaparición.

O que queda é resistencia. Só un ataque suicida de recuperación do propio, mesmo épico, pode devolver a ilusión e mesmo recuperar a unha mocidade que nin é do país nin quere agás heroicas minorías conscientes e intelixentes.

Gobernos ausentes do problema, partidos preocupados polas cuotas de poder interno e institucional, empresas con visión limitada é material do negocio e sin proxección e unha sociedade consumidora de.OPIO programado.polo sistema só deixan a saída da radicalidade para salvarnos. A radicalidade do país para a saída de todo, tamén no económico ou o cartel de liquidación.

Eu son e serei sempre radicalmente galego, e iso non debera ofender a ninguén, ou si?

10 de out. de 2014

A Amega e o Comité de linguas minoritarias

Redacción.-

A Amega denuncia a política de publicidade institucional da Xunta ante expertos europeos
“Non se trata de vivir do conto, senón de xogar coas mesmas regras de xogo que os grandes medios. Non pode ser que os grandes grupos mediáticos galegos, que usan o español, teñán infinidade de axudas públicas e, polo contra, os medios en galego estean excluídas das mesmas”, sinala Xurxo Salgado.

A Asociación de Medios en Galego, a través de Xurxo Salgado, denunciou este luns a política de publicidade institucional da Xunta ante o integrantes do Comité de Expertos sobre Linguas Minoritarias –organismo dependente do Consello de Europa encargado de velar polo cumprimento da Carta Europea das Linguas–, pola marxinación á que están sometidos os medios en galego.

Nun encontro que este grupo de expertos mantivo con representantes de asociacións e institucións públicas e privadas, Salgado falou da “precaria” situación na que se atopan os medios en galego e pediu unha maior implicación dos poderes públicos no impulso do galego nos medios. “Non se trata de vivir do conto, senón de xogar coas mesmas regras de xogo que os grandes medios. Non pode ser que os grandes grupos mediáticos galegos, que usan o español, teñán infinidade de axudas públicas e, polo contra, os medios en galego estean excluídas das mesmas”.

Ademais, o director do Galicia Confidencial, que explicou a difícil traxectoria deste medio e doutros, destacou que os xornais ou radios en galego están en “inferioridade de condicións”, xa que teñen que “esforzarse o dobre para poder saír adiante”.”Nós estamos en desventaxe. Se só se tratara de competir para gañar máis audiencia non habería ningún problema. É unha regra de xogo que todos aceptamos, pero o complicado aquí é que non competimos por audiencia, senón que os grandes reciben axudas públicas das que somos excluídos sistemáticamente os medios en galego”, dixo.

Na súa intervención, Salgado tamén se referiu á proposta de Lei de Publicidade Institucional que a Amega presentou hai uns días no Parlamento galego e que conta co respaldo dos grupos da oposición. Unha iniciativa, dixo, que pretende dotar de “transparencia” ao reparto das axudas públicas e da publicidade aos medios de comunicación para “protexer, cultivar, difundir e socializar o idioma galego”.

“Como é posible que nun país no que máis da metade da poboación é galego falante non exista un medio diario en Galego?”, cuestionou o director de Galicia Confidencial. Unha cuestión que inquedou aos membros do Comité de Expertos sobre Linguas Minoritarias que se interesaronse pola falta de axudas aos medios en galego e amosaron a súa sopresa porque non haxa unha política “equitativa” de subvencións aos medios.

De feito, o informe anterior do Consello de Europa era tremendamente crítico co goberno galego e denunciaba múltiples incumprimentos deste con respecto á lingua propia, “mais a situación aínda foi a peor, pois a acción da Xunta con respecto ao galego é de desleixo e desprotección total, polo que os incumprimentos da Carta Europea das Linguas Rexionais ou Minoritarias non deixan de incrementar no ensino, na administración, na xustiza, etc”, apuntaba.

Ao longo deste luns tamén se entrevistaron con estes expertos, representantes da Irmandade Xurídica Galega, do Foro Peinador, da Asociación de Funcionarios pola Normalización Lingüística, da Mesa pola Normalización Lingüística ou do Colexio de Xornalistas de Galicia, entre outros. Outros colectivos, como a Coordinadora de Traballadores/as de Normalización da Lingua (CTNL) denunciou a súa exclusión destes encontros.

9 de out. de 2014

Bibliotulibro


David Otero.-

Velaí un bibliomés deste biblioano.Velaí un tempo biblio para espazos cheos de libros (que é decir tamén bibliotecas).Por iso nelas, nas bibliotecas, desde as lectoras e os lectores , conxúganse os espazos e os tempos no facer primoroso da lectura.Ler polo tanto dinamizarase en xerundio e así tamén nese modo e ser farase cos verbos amar, querer, pensar, vivir e tantos outros propios de ser quen somos en mundo noso de Lingua(s) e de Cultura(s).

Outubro celébrase, sinálase,  como o mes da biblioteca e así en especial o día vintecatro con maior acento, acerto e intensidade, sen que por iso facelo xa dea desculpa (licencia) a non facelo ata o día vintecatro do ano que vén. Os días da biblioteca xa que logo serano todos os do ano enteiro en pleno amor libre á lectura e aos soportes (libros en especial) que a facilitan e a estimulan, mediando nese exercício do pensamento tan propio, persoal, como auténtico, que nos define e determina como lectoras e como lectores.Ler é un facer afirmativo de liberdade, porque apetece, porque nos engaiolaron na animación a facelo, porque temos argumentos e así nos peta e dá a gana.

Ler, libro,lectura, levan consigo esencialmente, do contraio é outra cousa, o desexo libre de facelo.Esa frescura onde gozar de literatura vivible,viva e activada, posta en Lingua e Cultura propia ( galega pois)  e integrada coas outras moitas Linguas e Culturas dos demáis Pobos nas que queiramos ler e disfrutar.
A lectura farase alí onde nos sintamos ben.Buscaranse os soportes de ler alí onde nos sintamos ben.Pois así tamén será na biblioteca onde nos sintamos ben.Probemos e comprobemos.

8 de out. de 2014

Letra das Festas 2014

Redacción.-

Coa colaboración da Concellaría de Cultura, Turismo e Promoción da Lingua do Concello de Lugo e a coordinación e presentación de Antonio Reigosa e Isidro Novo, a Sección de Literatura de Tradición Oral da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega organiza a cuarta edición desta "revista de literatura oral ao vivo" que sae sempre polo San Froilán, e na que este ano interveñen persoas que rememoran persoeiros singulares de Lugo e arredores, todos reais, denominados de mil maneiras: tolos, loucos, dementes, chalados, chiflados, lunáticos, maniáticos, idos, majaretas, traslidos e outros moitos calificativos para diferencialos de todos os que nos consideramos “normais”. Entre eles O Currinche, Caín, Balbino, anécdotas de Fole ou de Cunqueiro e… algunas sorpresas que non podemos revelar.


Letra das Festas.
Memoria de personaxes singulares de Lugo e arredoresSan Froilán 2014
Círculo de las Artes
Mércores, 8 de outubro, 18:00 h.
Entrada de balde

Interveñen
Ángel Martínez Fernández de la Vega, Paco Nieto, Isidro Novo, Lourdes Abuíde, Lois Pérez e Marica Campo.

Música
Abraham Cupeiro e Héctor Barro

7 de out. de 2014

Diálogos coa obra de Manuel María

Redacción.-

As amigas e amigos da Fundación Manuel María xúntanse para “dialogar” coa obra do escritor este sábado en Outeiro de Rei. A Fundación Manuel María de Estudos Galegos instituirá anualmente un encontro na Casa-Museo de Outeiro arredor da data de nacemento do poeta, o 6 de outubro. “Diálogos coa obra de Manuel María na Casa de Hortas”, é o nome da iniciativa

Manuel María faría 85 anos o vindeiro 7 de outubro e a Fundación que leva o seu nome, presidida pola súa viúva, Saleta Goi, conmemorará a efeméride este sábado cunha xornada de irmandade na que foi casa natal do escritor, en Outeiro de Rei, hoxe convertida desde hai algo máis dun ano en Casa-Museo.

“Diálogos coa obra de Manuel María na Casa de Hortas” é o nome da xornada de irmandade das amigas e amigos da Fundación Manuel María que se celebrará a partir das 11 da mañá do sábado no auditorio -antiga palleira -da Casa de Hortas, no corazón da vila de Outeiro.

A Fundación Manuel María ten o obxectivo de instituír, de aquí en adiante, con carácter anual este encontro arredor da data do nacemento do poeta, con vocación de o converter en espazo de encontro e diálogo das amigas e amigos da Fundación, para dar conta da actividade fundacional desenvolvida cada ano e abrir ao debate a elaboración de novas propostas e iniciativas a desenvolver no futuro.

Eis o programa da xornada:

-11:00 h. Encontro de amigas e amigos da Fundación Manuel María de Estudos Galegos. Información sobre a actividade da Fundación e iniciativas para o 2015, a cargo de Alberte Ansede (Secretario da Fundación)-
- 11:30 h. Coloquio e propostas.
- 12:00 h. “Segredos da Casa Museo Manuel María” (unha visita para descubrir algúns dos fondos máis valiosos da Casa-Museo).
- 13:00 h. Presentación das últimas publicacións da Fundación (Sonetos á Casa de Hortas e Correspondencia entre Manuel María e Ramón Otero Pedrayo), a cargo de Xosé Ramón Freixeiro Mato, Estefanía Mosquera Castro e Xosé Manuel Sánchez Rei, responsábeis das edicións (as persoas que asistan ao acto recibirán un destes libros editados pola Fundación e un exemplar do Terra Chá editado pola Irmandade dos Vinhos ou polo xornal chairego Terra Chá Xa!).
- 14:00 h. Peche do acto.
- 14:30 h. Xantar de irmandade.
- 17.00 h. Visita guiada á Lagoa de Cospeito e lectura de poemas de Manuel María.

4 de out. de 2014

XL Premio Modesto R. Figueiredo

BASES XL CERTAME NACIONAL GALEGO DE NARRACIÓNS BREVES“ PREMIO MODESTO R. FIGUEIREDO” ANO 2014


1.FINALIDADE DO PREMIO

A Fundación do Padroado do Pedrón de Ouro, coa colaboración do Concello de Catoira ( Pontevedra) organiza o Certame Nacional Galego de Narracións Breves baixo o nome de "Premio Modesto R. Figueiredo”. Este certame organízase coa finalidade de promover a literatura narrativa en lingua galega e homenaxear ao seu artellador, o pontevedrés Modesto R. Figueiredo.

2.REQUISITOS PARA PARTICIPAR

Poderán participar todos os autores e todas as autoras de calquera nacionalidade, con unha ou máis obras, sempre que estean escritas en lingua galega, sexan inéditas e non se presentasen antes a ningún outro certame literario.

3.TRABALLOS QUE SE PODEN PRESENTAR

Os traballos deben ter un mínimo de cinco e un máximo de trinta páxinas mecanografadas a dobre espazo e por unha soa cara en follas de tamaño DIN-A4. Non obstante, o Xurado poderá reconsiderar esta base se entendese que a temática ou desenvolvemento lóxico do argumento o precisasen.

4.TEMPO E MODO DE PRESENTACIÓN

As persoas que participen deberán enviar os seus traballos por quintuplicado
sen remite, ou outra forma de identificación, antes do 15 de novembro de 2014 a algún destes enderezos:

FUNDACIÓN DO PADROADO DO PEDRÓN DE OURO
Apdo. de Correos,627. Santiago de Compostela

CONCELLO DE CATOIRA.
Rúa do Concello,6
36612 CATOIRA-Pontevedra


Para a identificación das persoas premiadas ou para aquelas autoras de obras que o Xurado considere apropiadas para publicar, todos os traballos deberán engadir un sobre pechado, cos seus datos (nome, apelidos, enderezo, teléfono ou correo electrónico) e o currículo vitae se o considera oportuno.No exterior do sobre só aparecerá o título ou lema da obra.

(***) Con respecto aos traballos que o Xurado considere merecentes de
publicación poderán abrirse as plicas correspondentes para poñerse en contacto cos autores e autoras para que dean o consentimento para publicalos.

5.PREMIOS

A obra gañadora será premiada con 1000€ ( suxeito ás obrigadas retencións fiscais). Porén, se o Xurado considera de calidade outras obras, dúas delas máis poderán obter segundos premios que serán de 400 € cada un ( e asemade tamén suxeitos ás obrigadas retencións fiscais) . Ademais, o Xurado poderá recomendar a publicación daqueles traballos que así o considere (aínda, que non contarán con premio económico).

(***) En todo caso, a publicación destas obras soamente será posíbel co consentimento dos seus autores ou autoras.

6.XURADO E DECISIÓN

O Xurado estará composto por especialistas en crítica literaria
designados pola Fundación do Pedrón de Ouro co asesoramento e colaboración das Asociacións de Escritores ( AELG e PEN CLUBE DE ESCRITORES DE GALICIA )e do Concello de Catoira ( Pontevedra).Así, a Fundación do Pedrón de Ouro reservarase tamén os postos de presidente/a, e secretario/a (este último con voz, pero sen voto).

(***) Se a calidade literaria das obras non fose estimábel, segundo o criterio do Xurado, o premio poderá declararse deserto.

O Xurado reunirase cara á terceira semana do mes de decembro e dará a
coñecer a obra ou obras premiadas coa apertura de plicas diante dos medios de comunicación. Finalmente, ao remate da decisión do Xurado o/a secretario/a redactará a acta que asinarán todos os membros deste.

7.ENTREGA DE PREMIOS

Os premios que obteñan as obras seleccionadas entregaranse nun acto
organizado polo Concello de Catoira en día e data que se dará a coñecer oportunamente. Os/as autores/as premiados/as terán que recoller persoalmente os seus galardóns.

8.OBXECCIÓNS E NORMAS DE INTERESE

A Fundación do Padroado do Pedrón de Ouro reservarase o dereito exclusivo de publicar as obras premiadas na súa primeira edición. O/a autor/a ou autores/as, ao aceptaren estas bases, renuncian voluntariamente aos seus dereitos en favor da Fundación do Padroado do Pedrón de Ouro.
A partir da seguinte edición, as obras son da total propiedade das súas autoras e autores, os/as cales terán a obriga de facer constar que a obra foi premiada no Premio Modesto R.Figueiredo da Fundación do Padroado do Pedrón de Ouro. As obras non premiadas seranlles devoltas aos seus autores e ás súas autoras se as requiren antes de rematar o mes seguinte á decisión do Xurado. Se ninguén as require, serán destruídas.


A Fundación do Padroado do Pedrón de Ouro é a única entidade con
capacidade para decidir en última instancia calquera dúbida que puidese suscitar a interpretación das bases deste certame.

O feito de concursar xa obriga ás autoras e aos autores a aceptar as bases deste Certame.









1 de out. de 2014