Redacción.-
Hoxe luns 22 de agosto, ás 20:00 horas, na Casa da Cultura de Vilalba, Modesto Fraga presenta Adagio por outono, publicado por Alvarellos Editora.
«Unha alta sinfonía do amor onde todo é tocado polo milagre dunha luz que emana da palabra poética». De tal xeito define a profesora Teresa Seara, no Limiar de Adagio por outono, a paixón lírica que destilan estes novos versos de Modesto Fraga, escritor de longa e premiada traxectoria literaria que suma, aos moitos recoñecementos recibidos, este primeiro premio de 2015 no XLI Certame Literario do Concello de Vilalba.
Adagio por outono é unha homenaxe a aqueles poetas italianos que, no século XIII, foron quen de rachar coa tradición e situar á muller no centro da súa lírica, e ao sentimento amoroso no cerne da súa revolución estética e da súa esperanza. Foron coñecidos como o Dolce Stil Novo.
Modesto Fraga escolle da tradición a arquitectura plena do soneto e dende ela transita ata o verso libre. Camiñamos, coa súa palabra, a través de Florencia, contemplamos a dozura dos lenzos de Rafael, abraiámonos ante o Pórtico da Gloria en Compostela, ou asistimos a un banquete poético onde se dan cita escollidas voces da literatura e da arte universais de todos os tempos.
Cada lector, cada lectora, atopará aquí poderosas razóns para vivir máis vidas e máis fondas a través da poesía e do amor.
Modesto Fraga Moure(Fisterra, 1974) é poeta e narrador. Realizou estudos de Filoloxía Galega na Universidade de Santiago, formou parte do Batallón Literario da Costa da Morte e foi integrante do consello editorial de Letras de Cal. Os seus versos levan colleitado numerosos recoñecementos, entre os que destacan o Premio Avelina Valladares (1997), Premio O Grelo-Amigos de Galicia (1997), Premio Rosalía de Castro (1998), Premio Francisco Añón (1998), Premio do Seminario de Estudos Comarcais (2012), XLI Certame Literario Concello de Vilalba (2015) ou o XIX Premio de Poesía Concello de Carral (2016). É autor dos seguintes libros de poemas: Do amor salgado (1997), Mar de ausencias (1999. 1ª ed.),Ese estraño silencio(2002), Derrotas con raíces (2007), Mar de ausencias (2009. 2ª ed.),Atlántica luz. Poesía mareira 1995-2015(2015), Devalar sen pel(no prelo). Ademais, publicou o ensaioFisterra, a derradeira perla de occidente (2014) e coordinou, con Miro Villar, a antoloxía De Pondal ao Batallón Literario. 120 anos de poesía na Costa da Morte(2009).
Redacción.-
A directiva da Asociación Socio-Cultural Lareira de Soños xa ten designada a persoa que recibirá o recoñecemento de TRAPEIRA DE HONRA 2017.
Será Asunción Lobeiras Díaz, coñecida como Asunción dos Ares, que cumpreu o pasado mes de xuño 100 anos. Asunción dos Ares, que quedou viuva moi nova con tres fillos de 2, 4 e seis anos respectivamente, foi trapeira, segadora, agricultora...
Foi designada por unanimidade xa que representa a esa xeneración ainda viva testemuña da historia recente da parroquia e do rural chairego. Asunción simboliza tamén ás mulleres traballadoras, emprendedoras, sustento das casas e familias.
Asunción, con un século de vida, mantén unha boa saude e humor ademáis de boa memoria.
Será a primeira muller premiada despois de terlle adicado no 2014 a Díaz Castro, no 2015 á Romaría Labrega da Chaira e no 2016 ao músico Pepe de Cristos.
O 2017 será o ano de Asunción dos Ares e tódalas mulleres, nais e avoas que loitaron en tempos duros criando fillos, traballando e educando e que son as verdadeiras artifices do que hoxe somos.
A finais do ano anunciaremos data, lugar e contido do acto de entrega do PREMIO TRAPEIRA DE HONRA, que celebraremos a comenzos de 2017.
Lareira de soños
dosvilares@gmail.com
www.facebook.com/osvilares
@osvilares1
http://dosvilares.com
youtube os vilares lareira de...
Redacción.-
O pasado xoves, 11 de agosto, ás 20:00 h.. inaugurouse na Sala de Exposicións do MPLugo a mostra GUMERSINDO PARDO REGUERA (Inspirador de Picasso).
O acto contou coa presenza de Pilar García Porto, deputada delegada da Área de Cultura da Deputación de Lugo; Encarna Lago, xerente da Rede Museística, Aurelia Balseiro, directora do Museo Provincial de Lugo, e Rubén Ventureira, comisario da mostra.
Esta esposición, que amosa un total de corenta pezas, componse de trinta óleos (4 do MPLugo), un debuxo, un gravado (de Carl Dupuis), que pertenceu a Pardo Reguera, 6 fotografías, unha cámara fotográfica e un vídeo. Vinte e tres dos óleos foron restaurados para esta exposición..
As pezas e e obras expostas proceden de oito coleccións privadas e catro públicas.
Día 12: Museo Pazo de Tor
Saída de Lugo ás 16:00 horas / saída de Tor ás 20:00 horas.
Programa de actos
- 18:00 horas. Presentación do libro de Otero Regal A Maruxaina e outras sereas.
- 18:30 horas. Inauguración de Estudio Aberto 5.
- 19:00 horas. Visita guiada ao Museo Pazo de Tor.
Día 13: Museo Provincial do Mar (San Cibrao-Cervo)
Saída de Lugo ás 9:00 horas / saída de San Cibrao ás 19:00 horas.
Programa de actos
- 11:00 horas: Visita guiada ao Museo Provincial do Mar
- 12:00 horas. Presentación do libro de Otero Regal A Maruxaina e outras sereas.
- 13:00 horas. Xantar comunitario (cada asistente deberá levar a súa propia comida) e participación na festa da Maruxaina.
Todas aquelas persoas interesadas en asistir a estes actos, deberán apuntarse no seguinte enderezo de correo electrónico (xerencia-redemuseos@
Lémbrase que o número de prazas é limitado, polo que a inscrición será por rigorosa orde de reserva.
Redacción.-
O Instituto de Estudos Chairegos (IESCHA) desexa manifestar publicamente o seu fondo pesar polo falecemento do vilalbés Agustín Fernández Paz.
Foise un gran profesor, un dos cumios da literatura galega do último medio século e un gran traballador a prol do desenvolvemento cultural de Galicia, tanto no seu uso do idioma galego como pola creación dunha plataforma galega en defensa do noso idioma.
Rexo defensor daquelo no que creía, foi quen, nunha exemplar mostra de dignidade cidadán, de renunciar á mundana gloria do recoñecemento cun importante premio, porque considerou que o Goberno que llo concedía non estaba a traballar a prol dos dereitos lingüísticos do pobo galego.
A Terra Chá estivo sempre presente no seu corazón...e en boa parte da súa extensa obra literaria, e na súa Vilalba natal atopou sempre un lugar no que gozar da súa familia e as súas amistades.
No seu querido barrio das Fontiñas, fíxolle unha fermosa homenaxe en recoñecemento á súa obra a Asociación de Escritores en Língua Galega (AELG), que ergueu alí unha escultura na súa honra; alí nos veremos de cando en vez, Agustín!
Redacción.-
Narrador, ensaísta, articulista de prensa, editor e dinamizador cultural, Carlos Casares Mouriño (Ourense, 1941-Vigo, 2002) é unha das figuras máis senlleiras e renovadoras da literatura galega das últimas décadas do século XX. Prosista en distintos xéneros, o humor e a sinxeleza e a claridade no tratamento dos temas que lle afectan ao mundo actual constitúen os trazos máis característicos do seu estilo narrativo e ensaístico, que lle reportou un gran recoñecemento do público e da crítica.
Alén do seu talento literario, Casares foi un intelectual de relevo extraordinario que destacou tamén pola súa implicación na vida cultural, social e institucional do país e por unha laboriosidade incansable, ao tempo intelixente e reflexiva, e sempre cun compromiso inequívoco coa lingua galega.
A Real Academia Galega considera que a calidade, a vocación abertamente comunicativa e o carácter variado da súa obra, que incluíu a literatura infantil, o xornalismo e o ensaio, converten a Carlos Casares nun escritor especialmente idóneo para protagonizar a celebración das Letras Galegas de 2017. Con toda seguranza, reforzará o prestixio das nosas lingua e literatura non soamente entre o público escolar e estudantil en xeral, senón entre o gran público lector, que xa celebrou en vida a súa espléndida obra literaria.
Carlos Casares naceu en 1941 en Ourense e desde os 3 anos pasou a súa infancia en Xinzo de Limia. A súa vocación literaria empezou a se manifestar xa na adolescencia, cando gañou un premio que lle permitiu coñecer a Vicente Risco. Xa na etapa universitaria, na que se especializou en Filoloxía Románica en Santiago de Compostela, entrou en contacto co núcleo da cultura galega antifranquista mentres continuaba a cultivar o seu perfil literario. En 1967 publicou a súa primeira obra, o libro de relatos Vento ferido, dentro da colección Illa Nova de Galaxia, e pouco despois converteuse nun pioneiro da literatura infantil en galego: en 1968 gañou co relato A galiña azul o I Concurso de Contos Infantís da Asociación Cultural O Facho e en 1973, o I Concurso de Teatro Infantil da mesma entidade con As laranxas máis laranxas de todas as laranxas.
En 1975, Xoguetes para un tempo prohibidoreportoulle o Premio Galaxia e o Premio da Crítica de narrativa galega da Asociación Española de Críticos Literarios. Casares era xa a esa altura unha das voces emerxentes máis renovadoras e significativas da nosa narrativa, recoñecida en 1978 co seu ingreso na Real Academia Galega, onde foi o membro de número máis novo.
Nos anos da transición e do comezo da democracia, participou activamente na reivindicación autonómica e como parlamentario independente nas listas do PSdeG-PSOE traballou arreo para sacar adiante a Lei de Normalización Lingüística (1983). Rematada a primeira lexislatura da autonomía, centrou o seu traballo no eido cultural como director da editorial Galaxia (1986-2002) e da revista Grial (1988-2002) e, máis adiante, tamén como presidente do Consello da Cultura Galega (1996-2002).
Malia os seus múltiples compromisos, Casares non abandonou nunca a escrita e seguiu a publicar obras con moi boa acollida do público, como a colección de relatos Os escuros soños de Clío (1979), as novelas Ilustrísima, Premio da Crítica Galega de 1982; Os mortos daquel verán(1987), Premio Antón Losada Diéguez; e Deus sentado nun sillón azul (1996), Premio da Crítica Española de 1997 e finalista do Premio Nacional de Narrativa de 1998; ou O sol de verán, publicada postumamente en 2002 e Premio da Crítica dese ano.
Cómpre así mesmo salientar o seu labor como articulista en distintas cabeceiras, que chegou a contar cun amplísimo e fiel público e merecente dunha morea de distincións, entre eles os premios Fernández Latorre (1993) e Julio Camba (1995), e xa a título póstumo o Roberto Blanco Torres (2002).
Redacción.-
No Pleno da RAG celebrado hoxe, 9 de xullo, foi elixida académica de número electa María Pilar Jiménez Aleixandre (Madrid, 1947) para ocupar a vacante producida polo pasamento, o pasado 27 de novembro, de Xosé Neira Vilas. Coñecida como Marilar Aleixandre, é escritora e catedrática de Didácticas das Ciencias Experimentais da Universidade de Santiago de Compostela.
Como escritora, a obra de Marilar Aleixandre está traducida ao portugués, castelán, catalán e éuscaro, e foi recollida en antoloxías en inglés. Recibiu ademais numerosos premios tanto por obras dos distintos xéneros que cultiva (poesía, narrativa de adultos e narrativa infantil e xuvenil) como polo conxunto da súa carreira.
Como bióloga e experta en educación, foi pioneira no uso do galego como lingua vehicular no ensino das ciencias: foi coautora dos dous primeiros textos de ciencias naturais en galego e doutros moitos materiais, itinerarios, artigos e ensaios sobre o ensino das ciencias. Na actualidade, a súa liña de investigación é a argumentación, o uso de probas e o pensamento crítico no ensino das ciencias, mediante análise do discurso. Neste campo é autora dalgúns dos artigos máis citados internacionalmente sobre o tema.
Na xuntanza do Pleno tamén se oficializou a proposta de María Xesús Pato Díaz (Ourense, 1955), coñecida como Chus Pato, para cubrir a vacante producida polo pasamento de Xosé Fernández Ferreiro, falecido o pasado 16 de decembro. A candidatura da poeta someterase a votación no vindeiro Pleno.
A de Chus Pato é desde os anos 80 unha das voces poéticas máis vangardistas e persoais da literatura contemporánea. A súa obra, rupturista cos modelos tradicionais de poesía, desenvolve unha temática caracterizada por un ton reivindicativo e de denuncia social, na que a mirada feminista ten unha importancia especial, e incide no expresionismo culturalista clasicista.
Chus Pato publicou os seus primeiros poemas na revista Escrita (1984). Parte da súa obra pode lerse en distintas revistas (Luzes de Galicia, Festa da palabra silenciada, Andaina, Gume, Dorna, Clave Orión...) e libros colectivos e antoloxías. Urania (1991) foi o seu primeiro libro de poemas, ao que seguiron Heloísa(1994), Fascinio (1995), A ponte das poldras(1996) ou Nínive, co que gañou o Premio Losada Diéguez en 1997. En 2009 mereceu tamén o Premio Nacional da Crítica por Hordas de escritura, obra coa que ademais volveu gañar o Losada Diéguez, e en 2013 foi recoñecida co Premio da Irmandades de Libreiros como mellor autora do ano por Carne de Leviatán.
A súa obra foi traducida a diferentes idiomas e desde 2015 os versos de Secesión lidos na súa propia voz son os primeiros en lingua galega que forman parte dos fondos sonoros da Poetry Room de Harvard.
Antón Tenreiro Ferreiro.-
San Vicenzo dos Vilares é unha igrexa coñecida por celébrar a popular romaría da Virxe dos Desamparados.
As orixes do templo datan do s. XII, se ben os restos románicos redúcense aos muros laterais da nave con varios canecillos, sendo a fachada principal do XVIII.
No exterior o conxunto está formado por un atrio murado con baixo muro de pedra granítica, con cruceiro, dúas pilas bautismales e un sarcófago. Támén existe un Calvario de tres cruceiros diante.
No interior ten catro retablos neoclásicos e un barroco con tallas dos ss. XVII e XVIII, aínda que destacan especialemnte os restos de pintura mural ó fresco do S.XVI, da posible autoría do Mestre de Parga, que forman un ciclo ó longo dos muros da nave, con distintos temas, como o do enterro do Conde Orgaz. Descubertos no ano 1991, un ano máis tarde o profesor Monterroso elaborou un interesante traballo publicado no número 8 dos Cadernos de Estudos Mindonienses sobre estes murais.
O estado xeral de conservación é verdadeiramente moi malo. A gravedade acelerada e activa dos axentes de deterioro, provoca en primeiro lugar o risco de desprendemento das pinturas murais, polo que urxe imperiosamente proceder á sua restauración, xa que de acabar caendo, a súa pérdida sería irreversible.
Ademáis deste perigo urxente de resolver, o seu aspecto sucio e abandonado desvirtúa a súa calidade como elemento singular e moi visible de este templo de San Vicenzo dos Vilares, centro de peregrinaxe senlleiro.
En conclusión podemos dicir que se está a perder un ciclo mural ao fresco de gran relevancia artística é histórica para a provincia de Lugo. É por esto que a Asociación Sociocultural Lareira de soños ten encargado un proxecto e contactado coas entidades responsables para a consolidación, restauración e posterior posta en valor deste importante ben patrimonial, que sumado a outros elementos da contorna como os cobertizos da antiga Feira do Sete, a casa do Sindicato, a escola Habanera, o castro e os pozos cubertos, conforman un conxunto de moito valor e atractivo historico artístico.
A cultura e o patrimonio do rural chairego precisa desta actuación urxente. Así sexa.
Redacción.-
A vila natal de Manuel María, o escritor a quen este ano se dedican as Letras Galegas, acollerá o vindeiro sábado 9 de xullo o Convivio da Cultura Galega, que chega xa á súa terceira edición.
O Convivio é unha xornada festiva impulsada desde a Casa-Museo Manuel María, a federación Galiza Cultura de asociacións culturais galegas e a Asociación Cultural e Musical Solfa de Compostela, entendida como un punto de encontro aberto a todo o asociacionismo cultural de base que se move en Galiza a calquera nivel: colectivos, creadoras e creadores artísticos, conxuntos musicais...
O Convivio da Cultura Galega desenvolverase entre a Casa-Museo Manuel María, no centro da vila de Outeiro, onde se recibirá os participantes a partir das 11 da mañá, e a Carballeira de Santa Isabel, unha fermosa paraxe natural situada a menos de 1 quilómetro da casa natal do escritor onde as augas do Río Ladra conflúen coas do Miño. Transformada hoxe nunha magnífica área recreativa, o Campo da Santa Isabel foi tradicionalmente o lugar da festa na “tribo” natal do poeta (como el chamaba a Outeiro de Rei) e tamén o lugar dos xogos infantís e das descubertas da natureza: de aí que para Manuel María fose sempre un lugar moi querido e tan presente sempre na súa obra.
Na Carballeira desenvolverase o Convivio durante boa parte da xornada, con actuacións musicais, xantar colectivo (cada quen deberá traer o seu), foliada aberta a grupos e persoas que queiran animar a sobremesa libremente, xogos populares e algunhas sorpresas máis.
Paralelamente, arredor das 16.30, na mesma Carballeira, haberá un encontro das directivas dos colectivos culturais presentes no Convivio para compartir experiencias de traballo no ámbito cultural e tecer redes de colaboración para o futuro que poidan dar no desenvolvemento de iniciativas conxuntas e axuden a afortalar o movemento asociativo cultural galego de base.
